Γιατί δεν βάζετε πλερέζες; Γιατί δεν συμμερίζεστε το πόνο τους; Κάθεστε απαθείς μπροστά στην κατάργηση σχεδόν των τόσων προνομίων τους;
Μιλάω για τους άρχοντες συνδικαλιστές – εργατοπατέρες μας. Τους πατερούληδές μας. Θα μείνουμε ορφανά και δεν ξεσηκώνεστε; Ποιους θα ακούμε τώρα στα «παράθυρα» των καναλιών να μας εκπροσωπούν και να προτάσσουν στήθος για τα εργασιακά δικαιώματά μας;
Η Κυβέρνηση έκρινε και καλώς, ότι το φαγοπότι και τα ταξιδάκια τους πρέπει να τελειώνουν. Είχαν ξεχάσει ότι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι. Από τις συνεχείς άδειες και άδειούλες και τα ακριβά ξενοδοχεία εντός κι εκτός της Χώρας, κόντευαν να ξεχάσουν κατά που έπεφτε η πόρτα των υπηρεσιών των κανονικών τους θέσεων, απ΄όπου κι ο μισθός τους κάθε μήνα ανελλιπέστατος. Τα « τσαμμένα», πόσο τα λυπάμαι, τους έκοψαν τα φτερά! Τρώγανε κάπου-κάπου κανένα γιαουρτάκι, αλλά δεν συνερχόντουσαν. Εκεί αυτά ακάθεκτα, επί τω δημοκρατικώ έργω της προάσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων μας. Φερέφωνα κι εξαρτώμενοι του εκάστοτε κόμματος που ανήκαν, μεταφέρονταν σε μικρό διάστημα σε Υπουργικούς ή Βουλευτικούς θώκους.
Μια φορά τους χρειάστηκα όλη κι όλη στον εργασιακό μου βίο, για μια παράνομη μετακίνησή μου – ενώ είχα το αμετάθετο – και μου γύρισαν την πλάτη. Ούτε να προωθήσουν την αίτησή μου δεν καταδέχτηκαν.
Απεργίες γίνονταν και θα γίνονται. Το δικαίωμα αυτό του εργαζόμενου δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς. Το απέκτησε με αίμα στους δρόμους. Αλλά όχι με μπροστάρηδες προνομιούχους, βρώμικα κομματόσκυλα συνδικαλιστές. Σας ρωτάω: πόσοι απ΄αυτούς θα κατέβαιναν στους δρόμους, αν δεν είχαν αυτά τα προνόμια Τώρα θα τους δούμε !
