Αρρώστησε φίλος γκαρδιακός και μούρθε να πεθάνω. Συνομήλικοι, μαχητές ,αχώριστοι. Οι ζωές μας παράλληλες και στον επαγγελματικό και στον κοινωνικό τομέα. Παραμέρισα κάθε συναίσθημα και φόβο και έτρεξα δίπλα του, να τον τονώσω, στις πρώτες και πιο δύσκολες θεραπείες του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίο στην Πάτρα. Το γραφτό μου σήμερα δεν θέλω να καταλήξει μελό, δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Θέλω να σας περιγράψω τις εμπειρίες μου μέσα σ΄αυτό το κολαστήριο άρρωστων σωμάτων.
Νοίκιασαν μια γκαρσονιερίτσα δίπλα στο Νοσοκομείο με το μήνα- πανάκριβη για τα δεδομένα και τη τσέπη τους . Μόνο με τα στοιχειώδη κι αυτά στη χειρότερη κατάσταση , άβαφη, υγρή, χάλια. Ούτε καν σεντόνια και κουβέρτες δεν είχε και τα κουβάλαγαν απ΄το νησί. Τέλος πάντων είπα, δεν θα μείνει και για όλη του τη ζωή. Πού να’ ξερα !
Αρχίζει λοιπόν η Νοσοκομειακή Οδύσσειά μας. Τι να πρωτοπώ ; Τις ατέλειωτες ώρες αναμονής ; Την έλλειψη θέρμανσης στους κοινόχρηστους χώρους; Την κακή συμπεριφορά των υπαλλήλων και του νοσοκομειακού προσωπικού ; Τη βρώμα ; Τις ουρές ;
Ο προσωπικός γιατρός του φίλου μου, που άργησε νάρθη καμιά ώρα περίπου, μας καθησύχασε λίγο . Ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του αρρώστου μας, που μέχρι τότε τουρτούριζε, γκρίνιαζε και αγωνιούσε.
Η πολυπόθητη ώρα της θεραπείας έφτασε. Τον τσουβαλιάσανε σ΄ένα αναπηρικό καροτσάκι- σκέψου πως θα βγει ,σκέφτηκα- και τον χώσανε σ΄ένα τεράστιο βρώμικο ασανσέρ. Ούτε σε ποιο όροφο τον πάνε δεν καταδέχτηκαν να μας πουν. Τον χάσαμε.
Στο διάστημα της μιας ώρας που έλλειψε προσπαθούσα να παρηγορήσω την καϋμένη τη γυναίκα του: «υπομονή , όλα γίνονται για τη ζωή του. Θα τα βγάλει πέρα». Πού να’ξερα!
Τρεις -τέσσαρις μήνες μετά, διαψεύστηκα, δυστυχώς.΄Εφυγε ο φίλος και όχι εν ειρήνη. Κάθε άλλο. Όταν επισκέφτηκα τη χήρα του να την συλλυπηθώ μου είπε : «Τέτοια ραγδαία εξέλιξη δεν την περιμέναμε. Τίποτε δεν κάναμε για να βοηθηθεί, μόνο τον ταλαιπωρήσαμε. Νοιώθω ενοχές που δεν τον άκουγα να μου λέει συνέχεια «πάρε από εδώ, θα με στείλουν αδιάβαστο, πριν την ώρα. Πήγαινέ με σπίτι μου να πεθάνω ήσυχος. Δεν μπορώ άλλο».
Δεν λέω θα υπήρξαν και άνθρωποι που σώθηκαν μέσα σ΄αυτό το ΄Ιδρυμα. Εγώ όμως ούτε απέξω δεν θέλω να ξαναπεράσω Συνάντησα αργότερα την κόρη του και μου είπε ότι τέτοιο σκυλίσιο θάνατο για τον πατέρα της δεν τον ήθελε. «ένα κόκκαλο τον πηγαίναμε και τον φέρναμε στο Ρίο από το νησί, με κρύο και μποφόρια, άδικα». Τον ταλαιπώρησαν, εν ολίγοις, ξεψιλιστήκανε οι άνθρωποι και δεν κατάφεραν τίποτε.
Δεν ξέρω πόσο προχωρημένη ήταν η κατάστασή του, ούτε με τους γιατρούς τα βάζω. Μετά το Θεό αυτοί . Με το σύστημα και με τη διοίκηση του Ιδρύματος τα έχω. Κρίση- ξεκρίση, έλλειψη προσωπικού ή κόψιμο μισθών δεν είναι αρκετές δικαιολογίες για να καταντήσει αυτό το Νοσοκομείο-που κάποτε υπερηφανεύονταν όλη η Δυτική Ελλάδα γιαυτό- ένα σκέτο ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ !!
