Ποιητικός ο τίτλος μου σήμερα, μα ουτοπικός.
Όχι δεν ζούμε όλοι κάτω απ΄τον ίδιο ουρανό. Στις μέρες μας λίγο-πολύ γκρίζος έως κατάμαυρος ουρανός μας σκεπάζει, θα μου πείτε. Νομίζετε. Σας διαβεβαιώνω ότι υπάρχουν κάτι συνάνθρωποί μας, που ακόμη και σήμερα την βγάζουν καθαρή, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους. Αυτοί έχουν από πάνω τους ασυννέφιαστο ουρανό. Κατσαρίδες, αητονύχηδες, λαμόγια , ποντικοί. Κινούνται σε φαινομενικά νόμιμα λαγούμια βρωμερά, με ύποπτες γνωριμίες και σινάφια. Τσακάλια. Μάγκες. Πάντα στο παρασκήνιο, ζουν εις βάρος σου και επιπλέουν. Εκμεταλλεύονται ανθρώπους ηλικιωμένους ή αφελείς, σε ρόλο μεσάζοντα πάντα. Τους ξεκοκαλίζουν και ισχυρίζονται κι από πάνω, ότι κάνουν και ψυχικό . Ειδικά τώρα που η απελπισία μας έχει πλακώσει όλους, βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος για δράση. Πως θα τους διακρίνουμε;
Είναι οι ίδιοι, που όταν τους συναντούσαμε στις καλές εποχές, αναρωτιόμαστε: «Μα πως ζει αυτός ο άνθρωπος χωρίς να δουλεύει; Του βρέχει ο θεός λεφτά;».
Είναι οι ίδιοι, που με ψευτοευγένειες και χαριεντισμούς σε γλυκοκαλημέριζαν χωρίς καλά-καλά να σε γνωρίζουν και τσούφ απ’ το πουθενά να σου παρουσιάζουν κουστουμάρες και τζιπ, να τρίβεις τα μάτια σου.
Τα παράσιτα, οι βδέλλες αυτές είναι πιο επικίνδυνοι από τους κοινούς κλέφτες ή ληστές. Αυτοί κάποτε συλλαμβάνονται, οι άλλοι ποτέ.
Ας είμαστε λίγο πιο υποψιασμένοι, πιο πονηρεμένοι. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται!
