Μέρες που είναι, δεν θέλω να σας ζαλίσω με τη γνωστή μου γκρίνια. Τι να κάνω όμως, μαύρες εποχές, μαύρες σκέψεις, πάνε πακέτο αυτά !
Μόνο απ΄το παρελθόν, λοιπόν, μπορώ να αντλήσω κάτι ευχάριστο σήμερα . Αμετανόητος εραστής των παλιών καλών εποχών είμαι και δεν το κρύβω.
Εμείς, λοιπόν, ενάντια στους οιωνούς, πρέπει να γελάσουμε .
Στη δεκαετία του ΄60 στον Αστακό θα σας μεταφέρω σήμερα. Βρεθήκαμε καλεσμένοι οικογενειακώς από φίλους Αστακιώτες και περάσαμε μια αξέχαστη Αποκριά. Πιτσιρικάς με κοντά παντελονάκια ,βλέπω στη μαυρόασπρη φωτογραφία,-που μου έδωσε και το έναυσμα-τον εαυτό μου με τ΄αδέρφια και τους γονείς μου στον Αστακό, μαζί με πολλούς άλλους και αναπολώ.
Τι να σας πρωτοπεριγράψω ; Στην ταβέρνα του χοντρού και πλακατζή Παπαζήση- γνωστός και από τις τρακατρούκες του – αράξαμε και τη τσίκνα από τα κοκορέτσια και τα κοψίδια του μου φαίνεται ότι την μυρίζω ακόμα. Αξεπέραστοι οι Ξηρομερίτες στη σούβλα!! Στρογγυλοκαθίσαμε στα τραπέζια, ατέλειωτα στη σειρά, με τις λαδόκολλες και το κρασάκι . ΄Ολος ο Αστακός στο πόδι ! Ε, ρε γλέντια! Μασκαράδες γύρω σου, που σε πείραζαν με χίλιες δυο διαολιές . ΄Ολοι κεφάτοι και χαρούμενοι. Εμείς σαν ξένοι κάπως μαζεμένοι, ξεθαρρέψαμε αργότερα, βέβαια.
Αρχίζει ο χορός με τσάμικα και συρτά, δεν σας, λέω τίποτα! Συμμετείχε όλος ο κόσμος. ΄Αλλοι ντυμένοι μασκαράδες, άλλοι όχι,- ως επί το πλείστον τσολιάδες- όλοι χόρευαν υπό τους ήχους μουσικού μπουλουκιού- τότε το λέγανε συγκρότημα- με την απαραίτητη σεξουλιάρα τραγουδίστρια και τα κλαρίνα . Αφού ήπιαν οι Αστακιώτες ήρθε και η ώρα των οικογενειακών –ατομικών χορών. Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά, πόσο απαρέγκλιτα και αυστηρά τηρούνταν οι «παραγγελιές» . Ας τολμούσε άλλη οικογένεια να χορέψει ,όταν κάποιος κόλλαγε το χαρτονόμισμα-κοινώς χαρτούρα- στο κούτελο του οργανοπαίκτη! Τον κατοχύρωνε η οικογένειά του τον χορό. Θα πλήρωνε φόρο τιμής , ο άτακτος παραβάτης, μια και οι γείτονές μας φημίζονταν για μαχαιροβγάλτες! Δικοί τους άγραφοι νόμοι, που τους τηρούσαν με ευλάβεια.
Πρωτόγνωρα όλα αυτά, για τα δικά μας Θιακά παιδικά μάτια και αυτιά, εντυπωσιαστήκαμε. Κάτι χορούς στο Μορφωτικό και στη Ρομάντζα γνωρίζαμε, με ταγκό, βαλς και μαζούρκες, που να φανταζόμαστε τέτοιες χορευτικές σκηνές αλά Far West ! Ξεχνιούνται κάτι τέτοια; Δεν θέλω να σας κουράσω και με την περιπετειώδη επιστροφή μας με το καΐκι την άλλη μέρα . Είναι άλλη, όχι ευχάριστη ιστορία..
Τι δεν θα έδινα να ξαναγύριζα, για λίγο στο τότε. Να ξαναμύριζα εκείνη την τσίκνα και να ξανάκουγα εκείνα τα δημοτικά τραγούδια και τα μπαρούτια του Παπαζήση! Μέσα στην απλότητά τους είχαν ένα αυθεντικό μεγαλείο που σήμερα δεν βρίσκω ,όσο κι αν ψάχνω.
