Σχολικό βραβείο- έπαινο έναν μεταλλικό κουμπαρά έπαιρναν όσοι μαθητές, Γυμνασίου και Δημοτικού, έγραφαν την καλύτερη έκθεση, σχετικά με την Α π ο τ α μ ί ε υ ση. Τι ήταν όλο αυτό παρά μια αποταμιευτική –τραπεζική αίσχιστη προπαγάνδα; Το παιδικό μας μυαλό, τότε, δεν πήγαινε στο πονηρό. Αισθανόμαστε και περήφανοι, μάλιστα αν καταφέρναμε να πάρουμε στα χέρια μας τον μπλε (εθνικό χρώμα) κουμπαρά. Ξεχωρίζαμε στην τάξη και τα «εύγε» από δασκάλους και οικείους έπεφταν σύννεφο.
Θυμάμαι, ένα κουστουμαρισμένο στέλεχος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, κάτι σαν τα σημερινά golden boys, την ημέρα της απονομής των επάθλων να τσαμπουνάει κάτι για τα αγαθά της αποταμίευσης . Που απευθυνόταν; Μα, σε πιτσιρίκια, που είχαν στην τσέπη τους μία δραχμούλα όλη κι όλη για το σάντουϊτς και στο σπίτι καμιά πενηνταριά δραχμές από τον μπουναμά του νονού και τα κάλαντα!
Κι όμως, το story αυτό καλά κράταγε χρόνια και χρόνια. Μια πλύση των νεανικών μας εγκεφάλων, έτσι για να μας χώσουν στο σύστημα. Σιγά- σιγά ξέφτισε μοιραία αυτή η εκπαιδευτική-τραπεζική προπαγάνδα, αφού άρχισε η πτώση του οικονομικού και τραπεζικού συστήματος και φάνταζε πλέον σαν κακόγουστο αστείο !
Με τι θα γέμιζε τον κουμπαρά σήμερα ο μαθητής; Αφού μόνο τα βιβλία της ξένης γλώσσας στα φροντιστήρια και τα δίδακτρα είναι δυσβάστακτα έξοδα για τους γονείς!
Εστω, σας λέω εγώ και τον γέμιζε, σε τι Τράπεζα θα τα πήγαινε να του τα φυλάξει και να του αυγατίσει ; Απλούστατα θα του τα κ ο ύ ρ ε υ ε σαν μικροκαταθέτη!
Ας φύγουμε απ΄τους νέους κι ας πάμε στους γέρους, που είχαν εμπιστευτεί σε τράπεζες τα «θανατηλίκια», όπως συνηθίζουν να λένε τις δυο δεκάρες που έχουν στην άκρη για το γηροκόμειο και τα έξοδα κηδείας τους, να μην επιβαρύνουν τους δικούς τους. ΄Ηταν γι΄αυτούς η ασφάλεια στα γεράματα και ο αξιοπρεπής θάνατός τους. Καταλαβαίνετε πως νοιώθουν αυτοί οι άνθρωποι.
΄Οσο για την μέση ηλικία, μη τα συζητάμε καλύτερα. Αυτοί συντηρούν, με τα ελάχιστα, την οικογένεια ή αναζητούν εργασία και τα περί κουμπαρά φαντάζουν αστείο !
΄Αχρηστες, λοιπόν, για μας τους πεινασμένους και ρακένδυτους ΄Ελληνες οι τράπεζες. Καλά κάνουν και συγχωνεύονται, να συρρικνωθούν και μακάρι να διαλυθούν, αφού βοήθεια δεν μας παρέχουν πλέον. Τα δανεικά μας, όλα σχεδόν, πάνε σ΄αυτές. Κουρεύουν με το έτσι θέλω τις καταθέσεις μας .Μας κλέβουν τα ομόλογα και τις μετοχές μας. Μας αφήνουν στο δρόμο κι εμείς θα στεναχωριόμαστε για την ανακεφαλαιοποίση και το μέλλονι των τοκογλύφων μας;
Πάει πολύ.
