απάντηση-σχόλιο στο άρθρο «το νερό, η ΔΕΗ και τα δημοτικά τέλη, στο θιάκι… κλπ.»
Αυτόχθων
όλη η αλήθεια περνά από τρία στάδια. αρχικά γελοιοποιείται, μετά αντιδιαστέλεται βίαια, και τέλος, γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη.
Φτιάξε με αίμα μια τουριστική επιχείρηση στο Θιάκι, να δεις καλό!
Ωραία κίνητρα μας δίνετε, ρε φίλοι εξουσιάζοντες στο Θιάκι, για να δημιουργήσουμε, να επενδύσουμε στον τόπο μας. Διαβάζοντας την ανοιχτή επιστολή του δ.δ.μανιά και την απάντηση του «Ανώνυμου» (μάλλον Τροϊκανό μου θύμισε με τις τοποθετήσεις του και όχι συντοπίτη), κατέληξα σε ορισμένα συμπεράσματα: Για να ανθίσει το «επιχειρείν», στο κατακαημένο Θιάκι, πρέπει πρώτα να περάσει ο επιχειρηματίας – ήρωας από τ΄αγκάθια της καθεστηκυίας τάξης τύπου «Ανώνυμου». ΑΘΛΟΣ !!. Δηλαδή ρε φίλοι «Ανώνυμοι» που τηρείτε το γράμμα του Νόμου κατά το δοκούν, τάχετε καταφέρει ώστε ο άνθρωπος να δουλεύει για σας. ΄Ότι βγάζει με τόσο προσωπικό ιδρώτα, αγωνία και άγχος σας τ΄ ακουμπάει και πάπαλα;΄Ισα καράβια, ίσα νερά; Γιατί τα χρέη, λοιπόν; Γιατί αυτή η υπεράνθρωπη προσπάθεια;
Πολύ ωραία τα έχετε κανονίσει, αξιοπρεπείς συντοπίτες μας! Με τις κλίκες και τα κομματόσκυλά σας, φρενάρετε δυο καλές προσπάθειες που γίνονται σε τουριστικό ή όχι τομέα στον τόπο μας. Είμαστε τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί, σαν τις σαρδέλες που πούλαγαν παλιά ο Μαρκούσης και ο Τσαλαμπούρης! Από τις Τράπεζες στα ψιλά-ψιλά γραμματάκια-παγίδα των συμβάσεων που υπογράφει ο ανύποπτος δανειολήπτης και τις ευγενέστατες εισπρακτικές τους. Από δε τις τοπικές τις υπηρεσίες, είμαστε τυλιγμένοι στην λαδόκολλα της εκβιαστικής ψευτοκαθυστέρησης και της ρεμούλας, {ο έχων το μαχαίρι έχει και το πεπόνι}.
Είμαστε καταδικασμένοι, λοιπόν, να μείνουμε στην αφάνεια και στην απραγία; Η έρμη ανάπτυξη, πως θα έρθει στο Θιάκι; Τι έχουμε να πουλήσουμε; ΄Ηλιο και θάλασσα, τίποτ΄άλλο. Αυτά τα δικαιούμαστε, ούτως ή άλλως, δεν μας τα χαρίζετε εσείς. Μας τα έδωσε ο καλός Θεός! Εσείς μας ζητάτε να σας δώσουμε …νοίκι για τα φυσικά αυτά αγαθά!
Ξέρω κι άλλους με τα ίδια οικονομικά και όχι μόνο, προβλήματα. Συμμερίζομαι τον αγώνα τους και συμπαρίσταμαι. Η κρίση θέλει αλληλεγγύη, είπαμε.
Αντί να πλακώνονται στο ξύλο, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, στα Δημ. Συμβούλια, για ευτελή ζητήματα, δεν απασχολούνται λίγο και με τους ανθρώπους συμπατριώτες μας, που περνάνε δύσκολα ,επειδή θέλανε να προσφέρουνε λίγη ποιότητα υπηρεσιών στον τουρισμό μας; Να τους διευκολύνουν κάπως, να μην ασφυκτιούν κι αφήστε τους…. νομοταγείς «Ανώνυμους» να λένε τα δικά τους.
Ψαχτείτε λίγο. Για τους πολίτες σας μιλάω. ΄Οχι για ξένους! Ξεκολλήστε!
