Πήγα για κάπαρη σε μια όμορφη εξοχή του χωριού και στεναχωρήθηκα. Είδα τα γκρέμια των αγροικιών εκεί πάνω στο λοφάκι, καπαριές είχανε φυτρώσει στους αρμούς, ανάμεσα στις πέτρες της λιθοδομής και κρέμονταν από τους τοίχους, η βλάστηση ολόγυρα είχε αγριέψει, τα αλωνάκια τους βουβά και μέσα σε κάθε ερείπιο ένας κόσμος παλιός, υπέροχος.
Μπήκαμε σε ένα απ’ αυτά και βγήκαμε βαστώντας από το κρουκέλι ένα πανέμορφο χυτό σκουριασμένο καπίστρι. Καπίστρι. Έχουνε δει άραγε οι σύγχρονοι Έλληνες στα μάτια τους καπίστρι; Έχουνε πατήσει ποτέ στο κέντρο πέτρινου αλωνιού;
Ένας πλούτος αμύθητος στην ελληνική ύπαιθρο αφημένος να ρημάζει. Έργα ανθρώπων υπέροχα, συμβατά με το περιβάλλον και την κλίμακα του κάθε τόπου, αφήνονται εδώ και χρόνια στο έλεος της καταστροφής.
Κι όλα αυτά διότι πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που τα κατείχαν και τα δούλευαν, προτίμησαν να τα παρατήσουν και να γίνουν μισθοφόροι ή να κάνουν τα παιδιά τους μισθοφόρους καταναλωτές, να τα στείλουν μακριά από τη ζωή, να ζήσουν σαν σκλάβοι, να προοδεύσουν.
Μια χώρα (κι ένας πλανήτης) γεμάτη μισθοφόρους καταναλωτές περιορισμένων φυσικών πόρων, που δεν θέλουν ούτε να θυμούνται τις ρίζες τους, δεν ξέρουν τι παν να πει πλούτος πραγματικός, δεν έχουν ιδέα τι είναι πια η Ζωή, μια χώρα κατοικημένη από αποκτηνωμένους που παράτησαν τη ζωή και το είναι τους για μια τρύπα στη μισθοφορική σκλαβιά, εκπολιτίστηκαν δήθεν, και τώρα δεν τους καίγεται καρφί για τίποτα παρά μόνο για το τομάρι τους. Ας ξεπουληθούν τα πάντα, αρκεί να ξανάρθει χρήμα, να το ξανακυκλοφορήσουμε με τις ανήθικες ατομικές μας καθημερινότητες.
Κρίμα τη χώρα, κρίμα τους νεκρούς της, κρίμα τους ανθρώπους που κάνανε τέχνη καθημερινά, που ήταν Τέχνη η ίδια η ύπαρξή τους.
πηγή: http://yiannismakridakis.gr
2 Comments
aris
Φίλε Ντόκο απίθανο άρθρο αλλά για λίγους δυστυχώς!
Ποιοι αλήθεια να καταλάβουν τι?
Και είσαι και κομμάτι νεότερός μου!!
Μόλις απολύθηκα από το ναυτιλίκι μου έκανα μια βόλτα στο χωριό. Περνάω από ένα συγγενικό ρημαγμένο από τους σεισμούς σπίτι και βλέπω να έχει περάσει η μπουλντόζα για διαπλάτυνση του δρόμου και να έχει πάρει και χώσει κάτι χειροποίητες πλάκες 15 – 20 κιλών η μία λες και ήταν παλιόπετρες.
Τρελάθηκα και την άλλη μέρα πρωί πρωί ανέβηκα στου διαόλου τη μάνα και κουβάλησα στο σπίτι τρείς, τόσες άντεχα! Τρείς διαδρομές αλλά μετά τρέμανε τα χέρια μου από τη κούραση. Με βλέπει ο γέρος και μου λέει, γιέ είσαι θεόκουρλος. Κουβάλησα συνολικά 24 και έχω στρώσει την αυλή μου. Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι: Πότε φτιαχτήκανε τάχα, πόσες μέρες δουλειάς επήρε. Πως κόπηκαν τα βράχια? Πόσος κόπος χρειαζόταν κάποιος για να βάλει πέντε πλάκες στο σπίτι του παλιά? Και όλα αυτά θα χανόντουσαν με ένα πέρασμα της μπουλντόζας!
Και το ασύλληπτο: πάνω σε μία από αυτές ήταν ένας μικρός βράχος, κάτω από το βράχο το κλειδί του σπιτιού, εκεί είχε μείνει, μετά το σεισμό, δε ξαναχρειάστηκε άλλο το σπίτι κατέρρευσε! Το έχω λαμπικαρισμένο!
Ναι φίλε ο Έλληνας κλωτσάει το παρελθόν του κλωτσάει τις ρίζες του. Άνθρωπος που δε σέβεται τις ρίζες του δε σέβεται βασικά την ανθρώπινη ύπαρξή του με τα σημερινά αποτελέσματα.
Λέω στην άλλη, ο παππούς σου είχε και καμιά εικοσαριά προβατάκια και η μάνα σου τα έβοσκε και μου έλεγε και κάνα παραμύθι που πήγαινα και εγώ μαζί της καμιά φορά για παρέα.
Σοβαρά μιλάς τώρα μου λέει απίστευτο, θα τη ρωτήσω. Μάλιστα!! Να βαράς το κεφάλι σου στο τοίχο που λένε!
Λες και είμαστε μετανάστες σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο πλανήτη!
Άμα της έλεγα όμως ο παππούς είχε αυτοκίνητο θα το ήξερε απ΄έξω και ανακατωτά.
Και τα ζαντολάστιχα θα ήξερε…
Ευχαριστώ για το άρθρο φίλε πόσα μου θύμισες!
Πόσα καλοκαιρινά μεσημέρια πέρασα μέσα στα μελίσσια να κυνηγάω σβερτζίνους (σκούρκους), που τρώγανε τις μέλισσες. Και δε με τσίμπησε ποτέ καμία λες και το καταλαβαίνανε!!
Χουά χα χα χα χα χα χα.
Konstantinos Ntokos
Φίλε μου aris όπως βλέπεις το ξεπούλημα είναι “το χόμπι” των Νεοελλήνων..και δεν περιορίζεται μόνο στα υλικά αλλά και στα άυλα…δυστυχώς.
Η κατάσταση φίλε είναι άρρωστη και δυσώδης..σε πλήρη αντίθεση με την ομορφιά του Αθέρα(photo)!!!