αθήνα έγινες πληγή

Το χρονικό διάστημα μετά την χρεοκοπία της χώρας είναι εξόχως διδακτικό. Για εμένα τουλάχιστον. Δεν νομίζω να υπήρξε άλλη περίοδος της ζωής μου που να έγιναν μέσα μου τόσες πολλές μάχες, να βρέθηκα μπροστά σε τόσα διλήμματα και να ένιωσα τέτοια σύγχυση. Αυτή η περίοδος ήταν πολύ χρήσιμη αλλά ένιωσα πως υπήρχε ο κίνδυνος να παγιδευτώ μέσα σε αυτήν την κατάσταση, να μην μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει, και να βαλτώσω. 

Υπήρξαν πολλές φορές τα τελευταία τρία χρόνια που ένιωσα έντονη δυσφορία. Αν κάποιος διαβάζει το μπλογκ μου τακτικά, θα το έχει αντιληφθεί. Δεν το έκρυψα. 

Προσωπικά, αυτό που με τσάκισε στην Αθήνα είναι αυτή η κακή ενέργεια των ανθρώπων. Καταλαβαίνω απόλυτα πού οφείλεται αλλά έχει γίνει ανυπόφορη.

Ανυπόφορες είναι και οι διαρκείς συζητήσεις για χρήματα. Και για την κρίση. Σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο. Μια ατελείωτη γκρίνια.

Και είναι γκρίνια επειδή δεν μετουσιώνεται σε κάτι άλλο. Δεν γίνεται πράξη. Δεν γίνεται αντίδραση. Δεν γίνεται αλληλεγγύη. Μένει γκρίνια. Και ακατάσχετη και κουραστική πάρλα.

Σαφώς, η διαφορά Αθήνας και περιφέρειας είναι και θέμα κλίμακας. Άλλο να ζεις σε μια πολυκατοικία έξι ορόφων σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας, και άλλο να ζεις σε ένα σπίτι που γύρω έχει κήπο και χωράφια.

Προφανώς, υπάρχουν και στην περιφέρεια αρκετοί άνθρωποι που έχουν πληγεί από την χρεοκοπία της χώρας αλλά οι μικρές κοινωνίες έχουν έναν τρόπο να αυτορρυθμίζονται και να προστατεύουν τα μέλη τους, ενώ δημιουργούν σχεδόν σε όλους το αίσθημα πως κανείς δεν περισσεύει, πως ο καθένας έχει τον ρόλο του.

Δεν καταρρέουν εύκολα οι μικρές κοινωνίες. Η Αθήνα κατέρρευσε.

Υπάρχουν και στην περιφέρεια πολλά κλειστά καταστήματα αλλά δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση εγκατάλειψης και καταστροφής που υπάρχει στην Αθήνα. Στην περιφέρεια δεν περπατάς χιλιόμετρα με κλειστά και βρόμικα καταστήματα. Ούτε τα κλειστά καταστήματα είναι στο κέντρο των μικρών πόλεων.

Οι κυρίες μιας επαρχιακής πόλης που μπορεί να τους είχε ανοίξει ένα κατάστημα με ρούχα ο σύζυγός τους -για να συνεισφέρουν στα οικογενειακά έξοδα ή να περνούν την ώρα τους- μπορεί να έκλεισαν το μαγαζί, λόγω αναδουλειάς, αλλά θα φυτέψουν τα κηπευτικά τους και θα προσφέρουν με άλλον τρόπο στην οικογένειά τους και στην κοινωνία που ζουν.

Στην περιφέρεια, οι άνθρωποι έχουν και άλλους τρόπους να προμηθεύονται την τροφή τους εκτός από τα σούπερ μάρκετ. Οι Αθηναίοι πληρώνουν για όλα. Για όλα.

Πολλοί κάτοικοι της περιφέρειας έχουν περιβόλια και ζώα, οπότε ανταλλάσσουν προϊόντα, παρακάμπτοντας την «ελεύθερη αγορά» -αν και δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά-, και κάνοντας τη ζωή τους πιο εύκολη.

Και δεν περίμεναν την χρεοκοπία για να το κάνουν αυτό. Το κάνουν εδώ και αιώνες. Είναι παράδοση.

Επίσης, όταν πίνεις τον καφέ σου σε ένα καφέ στην περιφέρεια, δεν αισθάνεσαι ενοχές. Δεν αισθάνεσαι πως δίπλα σου υπάρχουν άστεγοι, ούτε πως το να πίνεις έναν καφέ με την παρέα σου είναι έγκλημα επειδή οι άλλοι δεν έχουν. Όλοι έχουν για έναν καφέ. Κι αν δεν έχουν, κάποιος θα τους τον κεράσει. Δεν είναι θέμα.

Πριν από λίγες ημέρες, πήγα στο μίνι μάρκετ να αγοράσω αυγά, για να φτιάξω παστίτσιο και κολοκυθοκεφτέδες. Αυγά του εμπορίου. Ήταν στο ψυγείο. Ο κύριος που ήταν εκεί με ρώτησε αν θέλω φρέσκα. Φυσικά, είπα ναι, και μου είπε να περάσω την επόμενη μέρα. Πέρασα, μου έδωσε 11 αυγά και αρνήθηκε να μου πάρει χρήματα. Δηλαδή, αντί να μου πουλήσει τα αυγά που είχε στο κατάστημά του, μου έφερε φρέσκα αυγά και μου τα χάρισε.

Είναι γνωστό πως οι κάτοικοι πολλών περιοχών της Ελλάδας δεν «ένιωσαν» την γερμανική κατοχή. Δεν ένιωσαν πείνα, ενώ σε αρκετά μέρη δεν είδαν καν τους κατακτητές.

Το ίδιο συνέβη και επί δικτατορίας. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, οι άνθρωποι δεν ένιωσαν την δικτατορία. Ούτε την δημοκρατία ένιωσαν. Ζούσαν στον κόσμο τους.

Αν απομακρυνθείς από την Αθήνα και παρακολουθήσεις τα social media, σου δημιουργείται η εντύπωση πως οι περισσότεροι χρήστες είναι υστερικοί ή τρελοί.

Δεν είναι τυχαίο πως οι φανατικοί χρήστες των social media είναι, κυρίως, κάτοικοι της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων. Και μάλιστα, του κέντρου των μεγαλουπόλεων.

Και παρατηρώ πως, όταν δεν είμαι στην Αθήνα, δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να γράψω κάτι στα social media. Αν η δουλειά μου δεν ήταν το γράψιμο, μάλλον δεν θα έγραφα απολύτως τίποτα. Θα τα έλεγα στις παρέες μου.

Αν προσέξει κάποιος, θα παρατηρήσει πως η πλειοψηφία των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν τα τελευταία χρόνια ήταν στις μεγάλες πόλεις. Εκεί είναι το πρόβλημα.

Γιατί τα γράφεις όλα αυτά, πιτσιρίκο;

Τι να σας πω, δεν ξέρω. Ίσως, επειδή τα θέματα της επικαιρότητας μου φαίνονται βαρετά. Μυρίζουν Αθήνα. Μπορεί να φταίει και που μεγαλώνω.

Δεν προσπαθώ να ωραιοποιήσω την κατάσταση στην περιφέρεια. Γράφω κάποιες προσωπικές σκέψεις για τις εναλλακτικές που υπάρχουν.

Δεν μπορώ να συμβουλεύσω κανέναν τι να κάνει αλλά, αν υπάρχουν άνθρωποι στην Αθήνα που βολοδέρνουν χωρίς λόγο -και υπάρχουν πολλοί-, θα μπορούσαν να δοκιμάσουν, ειδικά οι νεότεροι, να ζήσουν και να εργαστούν στην περιφέρεια.

Έστω, για ένα διάστημα. Η Αθήνα δεν θα φύγει από την θέση της.

Στις τουριστικές περιοχές της Ελλάδας -που είναι πολλές-, η κατάσταση είναι ακόμα εξαιρετική. Και δουλειές υπάρχουν, και χρήματα.

Ένας φίλος μου έχει δωμάτια σε νησί-που δουλεύουν πάρα πολύ καλά και είναι διαρκώς γεμάτα- και μου είπε με έκπληξη πως δεν πέρασε ούτε ένας Έλληνας για να ζητήσει δουλειά. Μόνο ξένοι

Αν οι καλοκαιρινές δουλειές δεν φαίνονται ικανοποιητικές και σίγουρες σε κάποιους, να θυμίσω πως σε πολλές περιοχές της Ελλάδας η τουριστική περίοδος ξεκινάει τον Μάρτιο και τελειώνει τον Νοέμβριο. Και η θάλασσα είναι πάντα κοντά σου.

Βέβαια, δεν είναι λύση να εγκαταλείψουν όλοι την Αθήνα αλλά αναρωτιέμαι τι ακριβώς προσέφερα στην κοινωνία, μένοντας στην Αθήνα;

Μάλλον τίποτα.

Δεν μπορούσα να αλλάξω τίποτα από όσα άσχημα συνέβαιναν γύρω μου. Και αισθανόμουν και δυσφορία. Οπότε, γιατί να μείνω στην Αθήνα;

Μάλιστα, έχω παρατηρήσει πως, όταν μένω μακριά από την Αθήνα, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Και κάνω και ωραίο μαύρισμα.

Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα αλλά κρίση είναι σχεδόν μόνο η Αθήνα.

Η Αθήνα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια παγίδα.

Η Ελλάδα έχει πολλά όμορφα μέρη, με ωραίες μικρές κοινωνίες, και τα καλοκαίρια μας είναι ακριβά. Και λίγα.

Κι όταν γίνει η επανάσταση, μην ανησυχείς, δεν θα την χάσεις.

Παίρνεις ένα πλοίο και επιστρέφεις.