η γροθιά της Ιστορίας μας

Τα μεγάφωνα πληροφόρησαν ότι ήταν ο τελευταίος επιζών αγωνιστής από το στρατό του Άρη Βελουχιώτη. Τον βοήθησαν δύο άνθρωποι να σηκωθεί από την θέση του και να ανέβει με κόπο στην εξέδρα των επισήμων. Όταν όμως έφτασε εκεί και ύψωσε τη γροθιά του μπροστά στον κόσμο, που παραληρούσε, δεν ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος, το χέρι του είχε μια αναπάντεχη δύναμη.

Σκέφθηκα ότι δεν ήταν το χέρι ενός ανθρώπου, αλλά ενός λαού. Θυμήθηκα ότι τα μυθιστορήματα, που δημοσίευαν παλιά οι εφημερίδες ξεκινούσαν από μια περίληψη του προηγούμενου. 

Συλλογίστηκα ότι το χέρι αυτό συνόψιζε ακριβώς από μόνο του όλα τα προηγούμενα επεισόδια της Ιστορίας μας και ότι άνοιγε ταυτόχρονα τον δρόμο για να γραφτεί η συνέχειά της.

“Κουβαλώντας” μέσα μας την ιστορία των αγώνων για λευτεριά και δημοκρατία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο της ΝΙΚΗΣ!