Ο/Η aris άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας “απάντηση στον aris για κκε και γραφικότητες“:
Να σου δώσω και εγώ τη δική μου απάντηση:
Δεν εκπαιδεύτηκα να δίνω διαταγές, δούλεψα αναγκαστικά και για τα συμφέροντα των εργοδοτών μου (άλλωστε αν δεν κέρδιζαν οι εργοδότες δεν θα κερδίζαμε και οι αποκάτω), προσπάθησα να ξύσω όμως και εγώ για όλους τους αποκάτω και κάπως αποπάνω λίγο ξυγκάκι.
Κατάφερα μάλλον αρκετά πράγματα με πολλούς κινδύνους (έψαχνα κάποτε και τα μαρκούτσια των φρένων στο αυτοκίνητό μου) μέχρι που πλάκωσαν τα συμφέροντα των κομμάτων και των κομματόσκυλων.
Όταν κατάλαβα που είχα μπλέξει πήγα στο καθρέφτη μου και τράβηξα ένα πλακωτό φάσκελο σε αυτόν που έβλεπα μέσα και του είπα πάρτα μαλάκα.
Ήταν η πρώτη φορά που μου πόνεσε στομάχι από τη στενοχώρια.
Δεν απόχτησα ποτέ κακό όνομα ούτε από τους αποκάτω ούτε από τους αποπάνω άσχετα αν δεν τους έκανα τα χατίρια.
Απλά λόγω επαγγέλματος μπόρεσα να είμαι μόνο aris. Λυπόμουν πολλές φορές που ήμουν πλέον μόνο aris αλλά δε μπορούσα να φασκελώνω άλλο τα μούτρα μου.
Στη ζωή μου κατάλαβα ότι θα έπρεπε να βάλω κάποια όρια και λογικές γιατί το «μαλάκας» δε μπόρεσα να το ανεχτώ ποτέ στο κούτελο και για την ώρα δεν έχω μετανιώσει.
Σε γαλήνεψα, ή σε ξεγαλήνεψα τώρα???
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα.
Ανάρτηση από τον/τη aris στο I love Ithaki. gr τη 27 Σεπτεμβρίου 2013 – 11:19 μ.μ.
άσχετο:
– μπράβο φίλε μου, συγχαρητήρια, τα κατάφερες πολύ καλά, πολύ καλά στη ζωή σου,
ερματισμένος, ισορροπημένος άνθρωπος.
– μπράβο με τα όρια και τσι λογικές
– μπράβο με τα όρια και τσι λογικές
αντίθετα εγώ όπως κατάλαβες μεγάλος μαλάκας, σκατά στα μούτρα μου τα έκανα πάντα και το κακό είναι ότι όσο μεγαλώνω χειροτερεύω και μόνο να κρίνω τους άλλους ξέρω.
ποιά όρια και λογικές μου λες τώρα;
ποιά όρια και λογικές μου λες τώρα;
αν βέβαια τα λες για το καλό μου, σ ευχαριστώ
αλλά η περίπτωση μου είναι ανίατη, μόνο με το γραφικός μαλάκας στο κούτελο γαληνεύω μέσα μου, γιατί απέξω μου άστα καλύτερα.
ποτέ δεν είμαι σίγουρος γι αυτό που κάνω αν είναι σωστό ή λάθος
γι αυτό δεν τα κατάφερα, σε τίποτα δεν τα κατάφερα, θα πεθάνω με το παράπονο.
– καμιά φορά όμως σκέφτομαι τους χιλιάδες νέους ναυτικούς που πνίγηκαν δουλεύοντας για το δίφραγκο.
– καμιά φορά όμως σκέφτομαι τα δισεκατομμύρια (και λίγους λέω) των ανθρώπων που πέθαναν από την πείνα χωρίς να προλάβουν να σκεφτούν τίποτ άλλο εκτός της πείνας, που να βρουν καιρό να το φιλοσοφήσουν, όπως εμείς, για το αν είναι μαλάκες ή όχι.
– καμιά φορά όμως σκέφτομαι τον εαυτό μου μαζί με δαύτους σκεπασμένο με τόνους λάσπης σ ένα χωριό της κολομβίας μετα από κατολίσθηση λόγω βροχής, ν αναρωτιέμαι γιατί να μην ήμουνα και γω πετυχημένος, αλλά δεν προλάβαινα να σκεφτώ απάντηση γιατί έσκαα.
προεκλογικά είπε η μέρκελ: “γιατί να τιμωρήσουμε τους πετυχημένους βάζοντας τους μεγαλύτερους φόρους”;
το ίδιο δυστυχώς λέει κι ο θεός φίλε μου, σα μέρκελ που είναι.
αν και δεν είμαι ο μόνος, ντροπή μου και αίσχος μου, που δεν μπόρεσα να πετύχω στη ζωή μου.
και δεν σου κάνω πλάκα.
ευτυχώς που θα το χω βάρος όσο ζω γιατί μετα πάπαλα.
ευτυχώς ααα τι γαλήνη.
τώρα μην παραδίνεις σημασία σ αυτά που γράφω γιατί είμαι με τα φεγγάρια μου.
Χιλιάδες χρόνια στα ψηλά, συντρόφους έχεις τ’ άστρα,
απόφευγέ τηνε τη γη, γιατί ναι ξελογιάστρα,
ποτέ μη θες φεγγάρι μου, ανθρώπους να γνωρίσεις,
γιατί τα βάσανα της γης και συ θα τ’ αποκτήσεις.
Ανθρώπου μάτι μη σε δει, φεγγάρι μου να ζήσεις,
γιατί αν είσαι λαμπερό, χωρίς να θες θα σβήσεις,
κάτσε στην ησυχία σου, και μεσ’ στην μοναξιά σου,
όλη της γης ζηλεύουνε, να δούνε τα καλά σου.
Παρτίδες με τους άνθρωπους, στο λέγω μην ανοίξεις,
γιατί σκληρά θα πληγωθείς και θα μετανοήσεις,
οι άνθρωποι είναι κακοί, στη γήινη τη σφαίρα
κι από τη γη δεν πρόκειται, να δεις μιαν άσπρη μέρα.
Πίκρες, καημούς και βάσανα, θα έχεις πρώτoi φίλοι,
ποτέ δε θα γελάσουνε, τα δυο γλυκά σου χείλη
κι αν είσαι τόσο πλούσιο, μην έχεις εμπιστοσύνη,
οι άνθρωποι δε γνωρίζουνε, ποτέ τους καλωσύνη.
