Ανεμοδέρνουν μέρα νύχτα απάνου
σε στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,
να γελιέσαι πως είν’ Ελλάδα ο τόπος.
Μα δίπλα τ’ αγκαλιάζει να τα σπάσει
του ξένου η αστερομάτισσα κατάρα.
Αν φαρμάκωνε μόνη τον αέρα,
ίσως, ραγιά, να ξύπναες κάποιαν ώρα:
«Στη χώρ’ αυτή που τηνε λέω δικιά μου
ξένος είμαι και τυχερός που ζω!»
Κώστας Βάρναλης
