Η νέα προγραμματική συμφωνία Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι παρά μια ακόμα φάση του κυκλικού μοντέλου επιβίωσης με το οποίο αυτή η διακυβέρνηση πορεύεται από την ημέρα που ανέλαβε.
Αυτήν τη φορά, κεντρική ιδέα της συμφωνίας μεταξύ τους είναι η έμφαση στην εξάντληση της τετραετίας, αν και προτάσσουν ως πρώτο της σημείο την έξοδο από την κρίση. Αλλόκοτος συνδυασμός οι δύο συμβαλλόμενοι, αλλόκοτος συνδυασμός και η έξοδος από την κρίση μαζί με την εξάντληση της τετραετίας…
Πραγματικά αλλόκοτος, αν μάλιστα αναλογισθεί κανείς ότι έχουμε ήδη εξέλθει από την κρίση, και…
δεν χρειάζονται άλλα δυόμιση χρόνια τέτοιας εθνοσωτήριας διακυβέρνησης. Το ότι δεν έχουμε εξέλθει όπως θα θέλαμε να έχουμε εξέλθει, ας το σκεφτόμασταν όταν τους ψηφίζαμε. Όμως, το ότι έχουμε εξέλθει νομίζω ότι δεν επιδέχεται αμφιβολία.
Αν δεν είχαμε ήδη εξέλθει, θα είχαμε ξαναβγεί στους δρόμους και θα παραμέναμε εκεί. Το γεγονός όμως ότι δεν βγαίνουμε στους δρόμους, παρά μόνο σποραδικά, δείχνει ότι τουλάχιστον έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με την κρίση, οπότε παύει πλέον αυτή να λογίζεται ως τέτοια, ειδικά εφ’ όσον διαρκεί τόσο πολύ. Η κρίση, κάθε κρίση, είναι εξ ορισμού βραχύβια. Το λέει η Λογική, το διευκρινίζουν τα Λεξικά, το διδάσκει η Ιστορία. Ασφαλώς, θα διαφωνεί εδώ όποιος περιμένει ένα ωραίο πρωί τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, για να του ανακοινώσουν ότι εξήλθαμε.
Η εξάντληση της τετραετίας, ως οδός που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, μπορεί να σταθεί μόνον ως αντινομισμός: Να υπάρχει, δηλαδή, η κρίση για να εξερχόμαστε. Αυτό όμως δεν είναι κρίση. Είναι η νέα μας πραγματικότητα.
Είναι θλιβερό να μας ορίζει τη νέα μας πραγματικότητα, μια τέτοια εξευτελιστική πραγματικότητα, η απόλυτη κι έσχατη ανάγκη δύο παραφουσκωμένων άνθρωπων να παραμένουν στην εξουσία, επειδή χωρίς αυτήν θα ήσαν όλα κι όλα δύο τίποτε. Και είναι σκέτη απελπισία που μας διατρανώνουν πομποδώς ότι συμφώνησαν να μας κάτσουν στο κεφάλι για δυόμιση χρόνια επιπλέον.
Με τα καμώματά τους, αν κάτι αποδεικνύεται, εκείνο είναι ότι πράγματι διερχόμαστε κρίση, τελικά. Όχι όμως οικονομική πια, αλλά ελπίδας. Είναι σκληρό μεν, αλλά να μην μας διαφεύγει πως ούτε τούτη η κρίση μπορεί να διαρκέσει για πολύ.
Από sotosblog
One Comment
aris
Το θέμα είναι να μη συμβιβαστούμε στην ιδέα της διαρκούς κρίσης γιατί μάλλον αυτό επιδιώκεται γενικώς από ό,τι φαίνεται βασικά από εξωτερικούς παράγοντες.
Κινδυνεύουμε να γίνουμε υπηρέτες σε μια πατρίδας που δεν θα είναι δική μας.
Δεν έχουμε παρά να παραδειγματιστούμε από τις υπανάπτυκτες χώρες γιατί δυστυχώς έτσι καταντήσαμε, ή προσπαθούν να μας καταντήσουν και να δούμε τι παράγουν αυτές, ποιος τα ωφελείται και σε τι άσχημες συνθήκες ζουν οι πολίτες τους.
Τα οικονομικά συμφέροντα επιτίθενται και όπου διαφαίνεται οικονομικό «λαυράκι» ασύστολα, καταδικάζουν τους λαούς σε αθλιότητα προπαγανδίζοντας την αναγκαστική υποτέλεια ώστε να αρμέγουν μέσω δανείων και «διασώσεων» τις πρώτες ύλες και το μόχθο του κοσμάκη.
Όλα αυτά έχουν ένα τέλος για έξυπνους και περήφανους λαούς.
Και γνωρίζουμε πολύ καλά οι Έλληνες ότι όταν αφήσουμε τις αλυσίδες να μας δέσουν χειροπόδαρα και περάσουν και στο λαιμό το παιχνίδι έχει τελειώσει και δεν γίνεται τίποτα.
Με μικροαντιδράσεις και ξεκομμένες απεργιακές κινητοποιήσεις δεν γίνεται τίποτε, κουράζουν και απογοητεύουν απλά τον κόσμο. Ας μη ξεγελιόμαστε, οι απεργιακές κινητοποιήσεις σήμερα είναι ξεπουλημένες και το μόνο που καταφέρνουν είναι να ενώνουν τις συντεχνίες. Πρέπει να ελεγχθεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ από τη βάση και όχι από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και κόμματα, ώστε να γίνει αισθητός ο κίνδυνος μιας γενικής απεργίας στους «έξωθεν». Πρέπει να καταλάβουν ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση και να υπάρχει με τους ενίοτε οσφιοκάμπτες και σφουγγοκωλάριους δε θα μπορεί ξεγελώντας ως συνήθως να δαμάσει τη γενική αντίδραση και να δημιουργεί πολίτες δούλους του Μεσαίωνα.
Όλα αυτά βέβαια με σύνεση, περιφρούρηση και προσοχή, ώστε να μη ξεφύγει έξω από τα πλαίσια διαχείρισης η κατάσταση γιατί φυσιολογικότατα θα γίνουν προβοκάτσιες.
Με δυο τρείς μονοήμερες προειδοποιητικές πετυχημένες γενικές απεργίες όχι μόνο θα έσφιγγαν οι κ@λοι, αλλά θα παρακάλαγαν οι (έξωθεν) την εκάστοτε «κυβέρνηση όργανο» να κάνει παροχές να μη χάσουν το κελεπούρι.
Γιατί δυστυχώς κελεπούρι για τα διεθνή οικονομικά συμφέροντα κατάντησε η πατρίδα μας.
Μη περιμένουμε σωτήρες, σωτήρες δεν υπήρξαν ποτέ.
Υ.Γ.
Χρησιμοποιώ τον όρο «έξωθεν» γιατί «έσωθεν» ελεύθεροι πολιτικοί ποτέ δεν υπήρξαν.
Η Νέα Ελλάδα έξω από τις γνωστές μας φαμφάρες αποικιοκρατικό καθεστώς είχε και πάντα ελεγχόμενη από εγκάθετους και τυχοδιώκτες ήταν.
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα.