Όταν ο Θεός δημιούργησε τα έθνη, έδωσε στο κάθε έθνος από δύο αρετές. Έτσι, έκανε τους Αμερικανούς τακτικούς και νομοταγείς, τους Γερμανούς αποφασιστικούς και μελετηρούς, τους Ιάπωνες εργατικούς και υπομονετικούς, και ούτω καθεξής.
Για τους Έλληνες είπε, θα είναι έξυπνοι και τίμιοι. Τους έδωσε μάλιστα ένα χάρισμα… μπόνους. Επειδή εκεί, στην Ελλάδα δηλαδή, γεννήθηκε η Δημοκρατία, θα έχουν το χάρισμα να ασχολούνται όλοι με την πολιτική!
Όταν τελείωσε τη δημιουργία του κόσμου, τον πλησίασε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και του είπε:
– Κύριε, έδωσες σε όλα τα έθνη από δύο αρετές, αλλά στους Έλληνες έδωσες τρεις. Αυτό θα τους κάνει πολύ ισχυρούς και θα διαταράξει τις ισορροπίες πάνω στη Γη.
– Έχεις δίκιο, είπε ο Κύριος. Στάθηκα απρόσεκτος και αυτή η απροσεξία μου θα κάνει τους Έλληνες να κυριαρχήσουν σε όλο τον κόσμο. Κάτι πρέπει να κάνω αλλά δεν μπορώ να ανακαλέσω τις αρετές που τους έδωσα, κι άρχισε ο Θεός να ψάχνει να βρει μια λύση.
– Το βρήκα! Θα παραμείνουν οι τρεις αρετές, αλλά κάθε Έλληνας θα μπορεί να κάνει χρήση μόνο των δύο.
Κι έτσι έγινε:
Αν ένας Έλληνας είναι τίμιος και είναι πολιτικός, δεν είναι έξυπνος.
Αν είναι έξυπνος και πολιτικός, δεν είναι τίμιος.
Αν είναι έξυπνος και τίμιος, δε γίνεται πολιτικός.
από: O. L
άσχετο:
Η δε αρετής κτήσις μόνη μεν συγγηράσκει, πλούτου δε κρείττων, χρησιμωτέρα δε ευγενείας εστί.
Σύμφωνα με τον φιλόσοφο τα συμβαίνοντα στην ανθρώπινη ψυχή είναι τρία: τα πάθη, δηλαδή τα συναισθήματα όπως για παράδειγμα ο φόβος, η οργή και γενικά τα συναισθήματα που συνδέονται με την ηδονή ή τον πόνο, οι δυνάμεις, δηλαδή η ικανότητα που έχουμε εκ φύσεως να βιώνουμε τα συναισθήματα και οι έξεις, ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε τα πάθη και ο οποίος συμβαίνει με δική μας προαίρεση όπως όταν ο σφόδρα οργιζόμενος έχει κακή και ο μετρίως οργιζόμενος έχει καλή προδιάθεση προς τα πάθη. Αποκλείοντας τα πάθη και τις δυνάμεις –κάπως αυθαίρετα και με βάση τον κοινωνικό έπαινο ή τον ψόγο, δηλαδή κοινωνικές δυνάμεις μεταβλητές- ο Αριστοτέλης καταλήγει ότι οι αρετές είναι έξεις. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι οι αρετές δεν είναι πάθη, γιατί δε μας επαινούν ή μας κατηγορούν για τα συναισθήματα, αλλά για τις αρετές ή τα ελαττώματά μας. Επίσης, γινόμαστε ακούσια συναισθηματικοί, όταν μας καταλαμβάνουν τα πάθη, ενώ οι αρετές απαιτούν συνειδητό σκοπό και συνεπώς εκούσια διαχείριση. Τέλος, τα πάθη μας συγκινούν, ενώ οι αρετές όχι.
