Σταύρος Χριστακόπουλος
Ο Κώστας Καραμανλής – αφού κέρδισε τις εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2007 – χρειάστηκε έναν χρόνο για να αρχίσει να παίρνει την… κατιούσα. Η «λάθος απάντηση» στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο του 2008 για το Βατοπέδι σήμανε την απαρχή της δημοσκοπικής και πολιτικής του περιπέτειας, η οποία τον έφερε να «κυνηγάει» το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος από αουτσάιντερ μετατρεπόταν σταδιακά σε φαβορί.
Ο Καραμανλής έψαχνε εναγωνίως επί μήνες ημερομηνία εκλογών και η εκλογολογία δηλητηρίαζε τα πάντα. Ο τότε πρωθυπουργός έψαχνε αγωνιωδώς, όπως έλεγε τότε το πολιτικό ρεπορτάζ, τον τρόπο να μειώσει το 2% ή 2,5% των δημοσκοπήσεων στο επίπεδο του 0,5% έως 1,5%, ώστε να δώσει τη μάχη του και είτε να την κερδίσει ανατρέποντας τα προγνωστικά είτε να τη χάσει αξιοπρεπώς. Έτσι κι αλλιώς ίσχυε η ανεπίσημη τοποθέτησή του, την οποία είχε αποκαλύψει πρωτοσέλιδα «Το Ποντίκι» στις 12 Φεβρουαρίου 2009: «Έχασα; Έφυγα…».
Όταν όμως αρχίζει η αποδόμηση ενός συστήματος εξουσίας ή μιας κυβέρνησης, ελάχιστα πράγματα μπορούν να γίνουν για να αποτραπεί. Έτσι ο Καραμανλής δεν βρήκε ποτέ τη δημοσκοπική «στιγμή» που έψαχνε. Αφέθηκε και ο ίδιος στην πορεία της κατάρρευσης, με αποτέλεσμα να συντριβεί η Νέα Δημοκρατία με διαφορά 10,5% στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2009. Έναν χρόνο μετά την αρχή της κατρακύλας και το «ατύχημα» στη ΔΕΘ.
Ο Αντώνης Σαμαράς μόλις τώρα βλέπει τις δημοσκοπήσεις να «γυρίζουν» καθαρά – και μάλλον μη αναστρέψιμα – υπέρ του αντιπάλου του Αλέξη Τσίπρα, όχι μόνο στην πρόθεση ψήφου, αλλά και στα κρίσιμα ποιοτικά και πολιτικά ερωτήματα, όπως η «παράσταση νίκης» και η αξιολόγηση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως μελλοντικού πρωθυπουργού. Τώρα αρχίζουν να συζητούνται σοβαρά και τα σενάρια περί του χρόνου που θα στηθεί η κάλπη.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει «άρωμα» από την περίοδο Καραμανλή.
από: konstantinos ntokos
One Comment
aris
Να το αμπελοφιλοσοφήσουμε λίγο αυτό με το Καραμανλή το νεότερο.
Έχετε την εντύπωση ότι έτσι απεσύρθη ο Καραμανλής? Παιδικό παραμύθι μοιάζει.
Επειδή κατά τύχει έχω λίγο συζητήσει μαζί του σε άλλες ηλικίες και χρόνους δεν μου φάνηκε τόσο χαζός.
Ας το δεχτώ όμως.
Αυτό που δε μπορώ να δεχτώ είναι πως διάολο κάθε νέος πρωθυπουργό εδώ στην Ελλάδα έρχεται πάντα σα μεσσίας.
Αυτό που δε μπορώ να δεχτώ είναι πως διάολο κάθε νέος πρωθυπουργός πλαισιώνεται άμεσα, ή έμμεσα από τους ίδιου έμπειρους και ενίοτε ακόμα και έμπυρους «βοηθούς».
Αυτό που δε μπορώ να δεχτώ είναι γιατί ένα γνωστό σκυλολόι μετακομίζει εκάστοτε από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο.
Αυτό που δε μπορώ να δεχτώ είναι ότι κάθε πρωθυπουργός φεύγει σα παλιοτόμαρο μετά από λίγα χρόνια, αντί να φεύγει σαν άξιος με τη λογική ότι βρέθηκε αξιότερος.
Αυτό που δε μπορώ να δεχτώ είναι ότι εκλέγουμε μια κυβέρνηση και σε ένα μήνα δε μας αρέσει.
Αυτό που δε μπορώ να δεχτώ είναι ότι κάποιο μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μου με έχουν κάνει να αποδεχτώ ότι εφ΄ όσον ζω σε αυτή τη χώρα θα είμαι με το ζόρι μ@λάκας.
Κάπου διάβαζα για τις επιχειρήσεις «Σιούφα και υιοί», εκεί να δεις πλάκα, τι Λιάπιδες και τρίχες κατσαρές. Ένα πενταόροφο κτήριο στου Ρέντη που διαχειρίζεται τι ακριβώς???
«Η μπίζνα Σιούφα με τις εισπρακτικές εταιρείες Νομική βιομηχανία σε κτίριο 8.000 τ.μ. με 500 εργαζομένους, ζωντανά… πιράνχας σε ενυδρείο».
Πόοοσο μ@λάκες είμαστε αδερφέ???
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα.