θα συμβούλευα ελεύθερη σκέψη μακριά από μύθους και φανατισμούς

Με αφορμή το σχόλιο του κυρίου nikolaos lekatsas-lucas, θα τολμήσω να εκφράσω μερικές απόψεις πάνω στο θέμα με κίνδυνο αν δεν αναλυθούν στο μυαλό του καθενός με αμεροληψία και σε βάθος να οδηγήσουν και σε λάθος συμπεράσματα, αλλά μου αρέσουν και λίγο τα «ρίσκα».

Κατ΄αρχή δεν μου αρέσουν οι «μύθοι» γιατί σπρώχνουν τον κόσμο εκτός πραγματικότητας με κατάληξη συνήθως τον λάθος ενθουσιασμό και άρα τη μη σωστή σκέψη στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων με ότι αυτό συνεπάγεται.

Το κεφάλι στο πολυτεχνείο πιστεύω συμβολίζει όποιους και όσους σκοτώθηκαν, ή την πλήρωσαν με διάφορους τρόπους όταν αυθόρμητα και χωρίς πολλές γνώσεις αντέδρασαν στην καταπίεση και έλλειψη ελευθερίας του τότε απολυταρχικού καθεστώτος.

Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα:

Αλήθεια ποιος περίμενε να τον σκοτώσουν το βράδυ εκείνο?

Άντε να περίμενε να τον σαπίσουν στο ξύλο κάτι μάγκες με κάτι τσαποστέλιαρα που περίμεναν στο απέναντι πεζοδρόμιο, αλλά κάπου το απέτρεψαν οι στρατευμένοι.

Ήταν κέρδος του καθεστώτος οι εν ψυχρώ δολοφονίες? Μάλλον όχι.

Γιατί εντός του περιβόλου δεν υπήρξαν δολοφονίες από «ελεύθερους σκοπευτές»?

Ποιοι ήταν οι «ελεύθεροι σκοπευτές» και που απέβλεπαν?

Μήπως το μνημείο στήθηκε από αυτούς που έμμεσα προκάλεσαν την αιτία της αντίδρασης και τα επακόλουθά της? (Εννοώ την δημιουργία του απολυταρχικού καθεστώτος).

Το όνομα πολυτεχνείο και οι συν αυτώ (σα χώρος όχι σα κίνηση) απέκτησε για τους νεότερους το μύθο του λίκνου της Δημοκρατίας, ή όχι?

Με άλλα λόγια το ΤΕΕ η πιο αντιδραστική και οπισθοδρομική συντεχνία, το «κράτος εν κράτει» στην Ελλάδα απέκτησε δημοκρατικές ρίζες τις οποίες λουστήκαμε και απολαύσαμε εκ των υστέρων λόγω του ότι ακούγαμε τελειόφοιτος πολυτεχνείου και «λιώναμε» από συγκίνηση, άσχετα στο ποσοστό τους επί του συνόλου των εξεγερμένων?

(Με αυτό δεν παύω να εξαιρώ ελαχίστους όμως, όπως συμβαίνει σε όλους τους χώρους γιατί ευτυχώς αναπόφευκτα παντού υπάρχουν άνθρωποι με αξίες. Τα ψώνια που έχω συναντήσει μέχρι τώρα είναι σε ποσοστό 95% τουλάχιστο). 

Πόσοι από τους «ενεργούς δημοκράτες» λειτουργούσαν σκόπιμα και με ανταλλάγματα για την επιτυχία ενός προσχεδιασμένου «επαναστατικού» σκηνικού και γι΄ αυτό ίσως δεν υπήρξαν νεκροί εντός του χώρου?

Πόσο εύκολο ήταν να διαλύσει εν τη γενέσει της η κίνηση και μάλιστα στην συγκεκριμένη συγκυρία?

Ποιο το αποτέλεσμα της εξέγερσης??

Το τελευταίο δίνει πολλές εξηγήσεις στα ερωτήματα.

Τώρα για τα ράμματα στο κεφάλι, έ αυτά είναι το ψωμοτύρι των διαδηλώσεων.

Ψωμοτύρι δεν είναι να σκοτώνεται δίπλα σου ένας άοπλος πολίτης.

Ψωμοτύρι δεν είναι να πίνεις καφέ σε μια πλατεία και να σκάνε εξ΄ουρανού δίπλα σου ριπές από αδέσποτες σφαίρες.

Με αυτά που γράφω θέλω να επιστήσω τη προσοχή με τις όποιες εμπειρίες που απέκτησα όπως κάθε σκεπτόμενος απλός άνθρωπος, στο ότι θα πρέπει στις αναμφίβολα δύσκολες μα και πολύ σκοτεινές στιγμές που ζούμε σήμερα, κάπου να μπαίνει και λίγο η λογική του τι παιχνίδια παίζονταν και παίζονται στις πλάτες μας.

Αυτό βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολο, όμως η σωστή αντιμετώπιση και αντίδραση σε ότι συμβαίνει είναι η μόνη λύση για να δούμε άσπρη μέρα.

Αλλιώς θα μείνουμε πεινασμένα πρόβατα μέσα στο παραμυθιασμένο περιβάλλον που μια ζωή κάποιοι προσπαθούν να μας έχουν μαντρωμένους.

Θα συμβούλευα ελεύθερη σκέψη μακριά από μύθους και φανατισμούς.

Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα. 

Ανάρτηση από τον/τη aris στο I love Ithaki. gr τη 4 Ιανουαρίου 2014 – 12:45 μ.μ.