Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
Το χειμώνα του 1985 μαζί με άλλους ειδικούς ανήκα στην άμισθη επιτροπή που είχε συγκροτήσει η Μελίνα Μερκούρη, τότε υπουργός Πολιτισμού, για την επιλογή των εκδηλώσεων που θα εντάσσονταν στον νεοϊδρυμένο από εκείνη την τολμηρή γυναίκα θεσμό (πάγιο σήμερα), της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Και βέβαια επελέγη τότε η Αθήνα και πράγματι ήταν από τις σημαντικότερες πολιτιστικές εμπειρίες του ελληνικού κοινού.
Σε μία από τις εξαντλητικές συσκέψεις, όπου δεχόμασταν και προτάσεις και εκπροσώπους των υποψηφίων ομάδων, η Μελίνα μάς έφερε το μεγάλο Γερμανό σκηνοθέτη Πέτερ Στάιν. Επρόκειτο να φέρει στην Ελλάδα μία από τις μυθικές πρόσφατες παραγωγές του. Την «Ορέστεια» του Αισχύλου. Η Μελίνα στον ενθουσιασμό της πρότεινε να ενταχθεί η παράσταση στα Επιδαύρια. Ο Στάιν αυστηρά αλλά με ευγένεια όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά έδωσε σ’ όλους (σ’ όλους;) ένα μεγάλο μάθημα.
«Ευχαριστώ για την τιμητική πρόσκληση, κυρία Υπουργέ» είπε, «αλλά ξέρετε η παράσταση αυτή έχει σχεδιαστεί για ιταλική σκηνή κλειστού αστικού τύπου θεάτρου. Πώς μπορεί να επιβιώσει στο τρομερό τοπίο της Επιδαύρου. Μακάρι να με ευνοήσει ο καιρός και στο μέλλον να σχεδιάσω μια παράσταση που να τολμήσει να την καταδεχθεί το θέατρο του Πολυκλείτου». Ετσι του ετοιμάστηκε ο υπαίθριος αλλά ουδέτερος χώρος στην Πετρούπολη για να δουν οι Αθηναίοι την «Ορέστειά» του. Σε δέκα χρόνια αργότερα ήρθε στην Επίδαυρο και με την «Πενθεσίλεια» και τη «Μήδεια» και την «Ηλέκτρα», όχι όλες επιτυχείς παραγωγές, αλλά σχεδιασμένες για τον ειδικό (και όχι ιερό) χώρο του αρχαίου αμφιθεάτρου.
Λίγοι εισέπραξαν το μάθημα. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, εικαστικοί και άλλοι αλώνουν το χώρο, τον ευτελίζουν και εξευτελίζονται. Ετσι φέτος αξιώθηκε μια παράσταση σχεδιασμένη για το Ρεξ με φουστανέλες να παιχτεί στην Επίδαυρο. Σειρά δεν έχουν άραγε ο Πλαύτος, ο Τερέντιος, ο Σενέκας και κανένας Καζαντζάκης, Σικελιανός, Τερζάκης, Ρώτας με ποιοτικά κείμενα;
πηγή: http://www.enet.gr/
