ένα συγκινητικό αντίο στην κρέμα

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΖΩΑ

ΚΑΙ ΖΩΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ , ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΓΟ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ Τ0Υ ΟΔΥΣΣΕΑ ΤΙ ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΘΙΑΚΟΙ

Ο.Λεκατσάς

Νομίζω πως πλέον μπορώ να πω δυο λέξεις για το κορίτσι μου που “έφυγε”.

Την Κρέμα, μου την αγόρασε ο άντρας μου απο αγγελία στην εφημερίδα. Απο ΒΥΒ δηλαδη.

Πριν 10 χρόνια, τόσα ξέραμε, τόσα καταλαβαίναμε.

Ηταν ο πρωτος μου σκύλος. Ολόδικός μου σκύλος.

Πέντε μηνών άρχισε να κουτσαίνει. Η διάγνωση καταπέλτης.

Τόσο βαριάς μορφής δυσπλασία, που μετά το χρόνο, η παράλυση ήταν δεδομένη.

Τα αίτια κληρονομικά, απο κακή και μη ελεγμένη εκτροφή.

Μας συνέστησαν ευθανασία για να γλιτώσει τους πόνους και εμείς την οδύνη του αποχωρισμού ενός σκύλου που πλέον θα είχε ζήσει πολλά μαζί μας.

Αποφασίσαμε όμως να την κρατησουμε, για όσο θα είχε ποιότητα ζωής.

Και τα προβλήματα υγείας συνεχίστηκαν. Ηταν πολλά και διαφόρων μορφων. Τα αίτια… πάντα κληρονομικά.

Ταυτόχρονα βάλαμε ένα στόχο, μέχρι να έρθει η στιγμή του αποχωρισμού, ένα μέρος της να φτάσει σε κάθε χώρα της Ευρώπης.

Ταξιδέψαμε πολύ και όπου πηγαίναμε αφήναμε λίγες τρίχες απο τα μαλλιά της.

Τα χρόνια περνούσαν και η Κρέμα δεν παρέλυε, για διάφορους λόγους που δεν εχουν σημασία. Σημασία έχει πως περπατούσε και ετρεχε και χαιρόταν τη ζωή.

Τα “ίχνη” της πλεον είχαν φτάσει απο την Ιταλία ώς τη Βόρεια Νορβηγία.

Σιγά-σιγά, αρχίσαμε να δίνουμε τούφες σε φίλους που ταξίδευαν στην Αμερική, την Αφρική, να τις αφήνουμε πάνω σε βαλίτσες ταξιδιωτων στα αεροδρόμια για Ασία, Ινδία Αυστραλία και όλους τους μακρυνούς προορισμούς.

Μέχρι και στην Αλάσκα εφτασε το κορίτσι μου.

Η Κρέμα “εφυγε” πριν λίγες μέρες. 10 χρόνια μετά.

Σε αυτά τα χρόνια μεγάλωσε και κοινωνικοποιησε αμέτρητα κουτάβια, απάλυνε τον πόνο πολλών φοβισμένων και ταλαιπωρημένων, που έπαιρναν το κρεββάτι της, τα παιχνίδια της, το χρόνο μας.

Δεν επετρεπε τσακωμούς και μ’ ενα μαγικό τρόπο ήξερε πάντα ποιος είχε δίκιο και ποιον έπρεπε να μαλώσει.

Μεγάλωσε τα παιδιά μου και τους έμαθε τί σημαίνει να σέβονται ένα ζώο.

Μέχρι και γάτα δέχτηκε, για να μη μου χάλασει το χατήρι.

Ο,τι είμαι και ό,τι κάνω τόσα χρόνια, μου το έμαθε εκείνη.

Αυτή ήταν η Κρέμα μου. Η αρχηγός, που γεννήθηκε και πέθανε σοφή.

Της ευχομαι να είναι ήρεμη και ευτυχισμένη, όπου κι αν είναι πια.