Βρισκόμαστε ακόμα στη μέση της τεράστιας δίνης που δημιούργησαν οι αντιφατικές και εξ αρχής λανθασμένες πολιτικές τρόικας και κυβέρνησης. Μιας δίνης που δυνάμωσαν η εμμονή των δανειστών στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και τα μέτρα που βάθυναν την ύφεση και γιγάντωσαν την ανεργία, παρά τις ηχηρές αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν ανοικτά και δημόσια από διάφορες πλευρές.
Μία απ’ αυτές τις φωνές είναι και της Παγκόσμιας Τράπεζας, που σε πρόσφατη μελέτη της επανέρχεται στο θέμα και χαρακτηρίζει εσφαλμένη την πολιτική λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης δεν επιλύουν το βασικό πρόβλημα του εξωτερικού ελλείμματος και του χρέους, που οφείλεται στην υπερβολική πιστωτική επέκταση των χωρών αυτών στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και όχι στην ανεπαρκή ανταγωνιστικότητά τους.
Από την άλλη, ο επικεφαλής της Eurostat, Βάλτερ Ραντερμάχερ, αμφισβητεί ανοικτά το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα», ένα από τα «χαρτιά» της ελληνικής κυβέρνησης για τη ρύθμιση του χρέους.
Ο κ. Ραντερμάχερ επαναφέρει εμμέσως πλην σαφώς τον εφιάλτη των «Greek Statistics», καθώς αφήνει αιχμές ότι τα στοιχεία που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση δεν ανταποκρίνονται στα ευρωπαϊκά δεδομένα και εξυπηρετούν πολιτικά παιχνίδια. Και όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που όλοι είχαμε πειστεί ότι το πρόβλημα της αναξιοπιστίας των ελληνικών στατιστικών δεδομένων είχε επιλυθεί οριστικά το 2010.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ελπίζει πλέον ότι τελικά θα επιτευχθεί πολιτική συμφωνία που θα κάνει αποδεκτούς τους υπολογισμούς της. Ομως, από τη στιγμή που ο πλέον αρμόδιος Ευρωπαίος αξιωματούχος χαρακτηρίζει «εικασίες» το πρωτογενές πλεόνασμα-έκπληξη του ελληνικού οικονομικού επιτελείου, τα πράγματα για την ελληνική πλευρά δεν διαγράφονται ρόδινα στην Ευρώπη.
Η ηγετική ευρωπαϊκή ελίτ έχει αποφασίσει να καταστήσει όμηρο διαρκείας τη χώρα, τις κυβερνήσεις και όλες τις επόμενες γενιές, ώστε να μπορεί να τη «δέσει» με δανειακές υποχρεώσεις ώς το 2070. Αυτό δείχνουν οι επιλογές Βερολίνου και Βρυξελλών για νέο Μνημόνιο και δάνειο προς την Ελλάδα. Αυτό επιβεβαιώνει η παντελής αδιαφορία των Ευρωπαίων εταίρων μας για τη διάλυση της οικονομικής παραγωγής και την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρει είναι η μετατροπή της χώρας σε μεταμοντέρνα αποικία χρέους.
Εάν υπάρχει λύση στο αδιέξοδο που ζούμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, εάν πράγματι υπάρχει ελπίδα να βγούμε από τη «μαύρη τρύπα» που μας έχουν ρίξει, αυτή προέρχεται περισσότερο από τη δική μας βούληση παρά από τις αντικρουόμενες και ιδιοτελείς επιλογές των άλλων.
