Τα δύο παντοφλάκια πάνε και έρχονται από το Ληξούρι φορτωμένα μέχρι τα μπούνια, από κόσμο, ούτε το Δεκαπενταύγουστο δεν ήταν έτσι, παραπονιέται, ψόφιος από τη κούραση, ένας νεαρός εργαζόμενος! Έπειτα χαμογελά και τραγουδάει «ε ρε χρήμα, που θα πέσει σε καινούρια τούβλα και μπετά»!
Εδώ, στη δυτική χερσόνησο της Κεφαλονιάς, την Παλική στην πιθανή Ομηρική Ιθάκη, δείχνει να είναι ακόμη θυμωμένος ο Θεός. Κι αν τη μέρα ξεχνιέσαι μέσα στο λασπουριό, από τις νεροποντές ή σε πνίγει ένας ξαφνικός τρελοκεφαλονίτικος ήλιος, η νύχτα δεν έχει αστεία, φτάνει ένα αναπάντεχο κούνημα και σε κάνει να κοιτάς με απορία και καρδιοχτύπι, τα ντουβάρια τριγύρω σου. Άσε το θόρυβο μιας γης που μοιάζει να κοχλάζει, σαν να σιγοβράζει. Κι αν σου κάτσει, έρθει στην αγκαλιά σου καμμιά κολώνα ή μια στοίβα από τούβλα; Προλαβαίνεις να ανοίξεις την πόρτα, να πεταχτείς στο δρόμο με τα σώβρακα, πριν σε πλακώσουν τα κάδρα και οι ντουλάπες;
Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις ειδικές ομάδες,από τα ΕΜΑΚ το ΚΕΕΛΠΝΟ, μέχρι εθελοντές ψυχολόγους και γιατρούς.
Από μια ασυνάρτητη και ασυντόνιστη ομάδα, που στη πρώτη βδομάδα, προσπαθούσε άλλοτε να κλεφτοχώσει, είτε απλά να αμφιβάλει για το κουνιστό φενόμενο, περάσαμε στην ντεφάκτο αποδοχή. Οι ειδικοί, μοιάζει να επαναλαμβάνουν σιωπηλά, «αδέρφια, κάτι σοβαρό συμβαίνει στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς και δεν είναι για το Σαββατοκύριακο»!
Στην αρχή άκουγες και καμμιά κουβέντα για πιθανή καταστροφή του τουρισμού και αρνητική προβολή του τόπου. Σήμερα αυτά τα στόματα έκλεισαν, πράγμα που μάλλον οφείλεται στις αρετουσάριστες εικόνες, αυτές που καθημερινά φεύγουν από το Ληξούρι και τα χωριά του και κάνουν τη γύρα του πλανήτη και στη κυβέρνηση που δεν θέλει, με κανένα τρόπο, να χρεωθεί μέτριους χειρισμούς και ανόητα σφάλματα.
Πρώτα και κύρια αναδεικνύεται ο ξαφνικός θάνατος των μικρών δομών, που έφερε το σχέδιο «Καλλικράτης» στους μικρούς τόπους.
Όμως, αν δεν φαίνονται απίστευτες και τραγικές καταστροφές σε μεγάλη έκταση, οφείλεται μόνο στη μνήμη των κατοίκων. Ο προηγούμενος σεισμός, στα 1953, ήταν και είναι, μέσα στη καθημερινή κουβέντα τους. Σήμερα από τα 2.500 ελεγμένα σπίτια στην γύρω από το Ληξούρι περιοχή, τα 1400 έχουν κριθεί ακατάληλα και θα χρειαστούν κάποιες επισκευές και μερικά γκρέμισμα. Αν το ταρακούνημα είχε γίνει σε κάποιο τόπο, δίχως ιστορία με ρήγματα, τότε σίγουρα τα δράματα δεν θα είχαν τελειωμό.
Σπίτι μου σπιτάκι, αυτό είναι το κεντρικό θέμα, το νιώθει ακόμη και εκείνος που κοιμάται ήσυχος μακριά από τα χώματα της Κεφαλονιάς.
Πόσο εύκολα πήραμε μια άδεια, ανακατέψαμε τσιμέντα, νερά και σίδερα και φτιάξαμε τη φωλιά μας; Τι μετρήσαμε για να χαράξουμε ένα δρόμο και να γίνει πέρασμα; Πόσο χαλαρά χτίσαμε σε μια παραλία ή πάνω σε ένα ρέμα;
Τέτοιες απαντήσεις δεν θέλουμε, ούτε μπορούμε να δώσουμε. Οι άλλοι έχουν πάντα τις ευθύνες!
Ότι δεν περιμένουμε ή δεν μπορούμε να προβλέψουμε, γίνεται αυτόματα περίεργο, έκτακτο ή αναπάντεχο. Με πιθανή εξέλιξη το τραγικό, έτσι για να έχουν λίγη δουλειά και οι ασυμπάθιστοι νεκροθάφτες! Μήπως είναι καιρός να ξαναγίνουμε κομμάτι της φύσης;
