Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων στην κοινωνία μας που δεν έχει αναλυθεί επαρκώς.
Είναι οι λεγόμενοι “κουμανταδόροι”.
Είναι αυτοί που θεωρούν αυτονόητο πως μπορούν να κάνουν κουμάντο στη ζωή των άλλων.
Έτσι, κρίνουν, επικρίνουν δηλαδή συνήθως, ό,τι δεν τους αρέσει στη ζωή των άλλων, μα δε μένουν μόνον εκεί.
Μπαίνουν και στα πόδια τους για να επιβάλουν στους άλλους τις δικές τους επιλογές, γούστα, αντιλήψεις, ηθικές αρχές κλπ.
Αν και οι κουμανταδόροι είθισται να μπλέκονται σε κάθε πτυχή της ζωής των άλλων, είναι βέβαιο πως αγαπούν κυρίως μια πτυχή της ζωής: την ερωτική.
Είναι αυτοί που χαριτολογώντας τους ονομάζουμε “μπάτσους στ’ αρχίδια μας”.
Έχουν άποψη για τα πάντα: για το με ποια/ον βγαίνουμε, χαμουρευόμαστε, πηδιόμαστε…
Για την ηθική των ερωτικών μας συντρόφων, για την ορθότητα των επιλογών μας και για όλα τα σχετικά.
Οι κουμανταδόροι βρίσκονται παντού: στο σόι, στη γειτονιά, στη δουλειά, αλλά βεβαίως και στην οικογένεια.
Και μάλιστα οι εξ οικογενείας κουμανταδόροι είναι οι πιο διεισδυτικοί στη ζωή των άλλων.
Και μάλιστα κάνουν κουμάντο, ανεξαρτήτως της θέσης τους στην οικογένεια.
Έτσι, ο πατέρας αιωνίως θα κάνει κουμάντο στην κόρη του και στις ερωτικές της επιλογές.
Απ’ το αν -και πότε- έχει το δικαίωμα να πηδιέται, όσο είναι μικρή, ως τις επιλογές της όταν μεγαλώσει.
Η μάνα πάντα θα κοιτάζει με μισό μάτι την εκλεκτή του γιου, λέγοντάς του πως “αυτή δεν κάνει για σένα” και συχνά θα κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι της για να χωρίσει αυτή τη μέγαιρα απ’ τον κανακάρη της.
Αλλά και τα παιδιά δεν πάνε πίσω!
Όταν οι γονείς τους μείνουν μόνοι λόγω χηρείας ή διαζυγίου, θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να ελέγξουν την επιλογή τους να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους και στη συνέχεια να την εγκρίνουν ή να απορρίψουν.
Αυτή η… κουμανταδόρικη συνήθεια βέβαια επεκτείνεται ακόμη και στα αδέρφια!
Αν και φαίνεται σα να έχουν βγει από ασπρόμαυρες ταινίες με τον Ηλιόπουλο (βλ. “ο Ατσίδας”), δεν μπορούμε να πούμε πως ανήκουν αποκλειστικά στο παρελθόν οι σκηνές του αδερφού που πάει να βρει τον γκόμενο της αδερφής, για να του σπάσει τα μούτρα επειδή δεν του γουστάρει η φάτσα του!
Δε πα να χτυπιέται η γυναίκα ότι τον αγαπάει και την αγαπάει; Άμα δε γουστάρει ο αδερφός, μπορεί και να στήσει καρτέρι σ’ αυτόν που τόλμησε να σηκώσει το βλέμμα του (και όχι μόνο…) στην αδερφή του.
Αυτά όλα εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να αποτελούν σκηνές από ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Αλλά όποιος κάτσει και σκεφτεί/θυμηθεί υποθέσεις της προσωπικής ζωής του ιδίου ή των οικείων του, θα διαπιστώσει πως είναι γεμάτες από τέτοιου είδους σκηνές.
Η κοινωνία μας τόσα χρόνια δυστυχώς δεν προόδευσε σχεδόν καθόλου.
Ένα τμήμα της προόδευσε, αλλά άφησε χιλιόμετρα (και αιώνες) πίσω το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, το οποίο ακόμη βιώνει την ηθική της περιόδου της τουρκοκρατίας.
Μιλάμε για σεξυοαλική απελευθέρωση εννοώντας συνήθως την ανοχή μας προς τις ερωτικές επιλογές των ομοφυλόφιλων.
Έχουμε παντελώς ξεχάσει, όμως, να απαιτήσουμε τη σεξουαλική απελευθέρωση για τους ετεροφυλόφιλους (τους “φυσιολογικούς”, που λένε…)
Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα που θα επιχειρήσει την επικράτηση των ιδεών της σεξουαλικής επελευθέρωσης για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες, ανήλικους κι ενήλικες.
Για να αποκτήσουμε το πλήρες δικαίωμα όλοι μας να πηδάμε και να πηδιόμαστε όπως γουστάρουμε, με όποια/ον γουστάρουμε, για όσο γουστάρουμε, χωρίς να έχουμε ιεροεξεταστές στα τέτοια μας.
Αυτό θα είναι ένα πραγματικό… λαϊκό κίνημα!
Δεν πρέπει να χρονοτριβούμε άλλο.
Γιατί οι ζωές μας δεν υποβαθμίζονται μόνο από οικονομικά μνημόνια και λιτότητες.
Υποβαθμίζονται και ενίοτε εκφυλίζονται και από τα “ηθικά μνημόνια” και τις “ηθικές λιτότητες” που επιβάλλουν οι “ηθικές τρόικες” στη ζωή μας.
Πόσοι και πόσοι, άντρες και γυναίκες, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον άνθρωπο που αγαπούσαν, επειδή κάποιοι κουμανταδόροι τους το επέβαλαν;
Πόσοι και πόσοι αναγκάστηκαν να ζήσουν διαφορετική ζωή απ’ αυτήν που ονειρεύτηκαν, εξαιτίας των “μπάτσων της ηθικής” που τους εξανάγκασαν σε αλλαγή της επιλογής τους;
Πόσοι και πόσοι ζουν δυστυχισμένοι με το σαράκι να τους κατατρώει, επειδή κάποιοι αποφάσισαν γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς;
Πόσο ακόμη θα κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο άδικο;
Πόσο ακόμη θα αφήνουμε τη δυστυχία να νικά την ευτυχία;
Πόσο ακόμη θα επιτρέπουμε στους νεκροθάφτες των συναισθημάτων να επιβάλουν τις δικές τους επιλογές στη ζωή των άλλων;
Πόσοι Ρωμαίοι και πόσες Ιουλιέττες πρέπει να θυσιαστούν ακόμη για το αυτονόητο;
Πόσοι Αίμονες και πόσες Αντιγόνες;
Πόσα “θέλω” πρέπει να θαφτούν ακόμη στο χώμα των “πρέπει”;
Αναρτήθηκε από Μαζεστίξ στις 8:51 μ.μ.
σχόλια
-
-
Ποιος θέλει να γίνει κεχαγιάς στα αρ@@ια σου, πουλάκι μου; Γράψτον!
Κι αν τα λες αυτά εσύ που είσαι άνδρας, τι πρέπει να πούμε κι εμείς οι γυναίκες! Ξέρεις πόσο εύκολα χαρακτηρίζεται εύκολη μια γυναίκα; Πως κατηγοριοποιούνται σε γυναίκες για σπίτι ή για κρεβάτι; Και πάω στοίχημα ότι σ’ αυτό το τρυπάκι έχεις πέσει ακόμη κι εσύ που δεν είσαι πουριτανός!
Αχ, αυτά τα θέλω και τα πρέπει…μια ζωή ψάχνουμε την ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο…αν υπάρχει!
Φιλιά, Αρχηγέ, και σκέψου πως σ’ αυτήν την οπισθοδρομική κοινωνία είναι πλεονέκτημα που είσαι άνδρας. Εσάς σας συγχωρεί! Εμείς να δεις πόσους κεχαγιάδες έχουμε! -
Οι γυναίκες σίγουρα έχουν τραβήξει πιο πολλά, αλλά μην ξεχνάς πως όταν καταπιέζεται μια γυναίκα, τότε καταπιέζεται εξ αντανακλάσεως κι ο άντρας που θέλει!
Και, ναι, σίγουρα κι εγώ -όπως και όλοι- έχω μπει στο τρυπάκι κάποια στιγμη να σχολιάσω αρνητικά επιλογές.
Αλλά ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να επιβάλω τη δική μου θέληση στη ζωή κάποιου άλλου.
Εκείνο νομίζω είναι το φοβερό της υπόθεσης.
Ένα σχολιάκι ο καθένας θα το κάνει… -
Δυστυχώς πρέπει να λέμε τα αυτονόητα.Να αρχίσουμε από το α,β…
Στη ψυχολογία η “οικογένεια” ορίζεται ως “μηχανισμός παραγωγής νευρώσεων”
Θυμίσου εκείνον το τοίχο που έγραφε “τρόμος είναι η θαλπωρή της οικογένειας..”Ο Έλεγχος της σεξουαλικότητας είναι έλεγχος/υποδούλωση του ατόμου και όλες οι εξουσίες-γονείς/θρησκεία/νομοι κράτους κλπ-θέλουν να τον έχουν.Σχετίζεται άμεσα με το θεσμό της ιδιοκτησίας/περιουσίας.Αυτά έχουν επιβεβαιωθεί από την εθνογραφία μελετώντας πρωτόγονες κοινωνίες.Ο Βίλχελμ Ράιχ τα φώναξε και ανάλυσε τη σχέση τους με τον φασισμό.
Τέλος κανένας σοβαρός φιλόσοφος από την αρχαιότητα έως σήμερα δεν μπέρδεψε την ηθική με τη σεξουαλικότητα.
Όπως λες,πάνω σ’αυτές τις αθλιότητες,την άγνοια,και τα συμπλέγματα γράφτηκαν και γράφονται τραγωδίες….
-
Ξέρεις ένας στίχος του Τριπολίτη λέει:
“έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου
του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου”
(“Κοντρόλ”)
Με λίγα λόγια, αν ελέγχεις τη σεξουαλικότητα κάποιου, τον ελέγχεις απόλυτα.
Τόσο μελάνι (έστω… μαρμαρόπλακα) χάλασαν ο Ευριπίδης κι ο Σοφοκλής κι ακόμη σήμερα μετά από 2500 χρόνια ακόμη σταυρώνουμε τα θέλω των ανθρώπων. -
Πόσο μου άρεσε αυτή η ανάρτηση δε λέγεται!
Είδα κι έπαθα για να γράφω στα παλιά μου τα υποδήματα πολλά …..αλλά και πάλι δεν είναι και ονειρικά τα πράγματα!
Κι έτσι για να γλιτώνω….έμαθα όλα στα κρυφά να τα κάνω….
Κι είμαι και 43 τρομάρα μου!!! -
Οι κουμανταδόροι δε χαρίζονται ούτε σε ηλικίες ούτε σε τίποτα!
Δε θα γλιτώσεις ποτέ απ’ αυτούς.
Και αν ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, φαντάσου ότι οι κουμανταδόροι κοιτάζουν και το βράδυ!
Κοιτάζουν, ακούν, παραφυλάνε, ψυλλιάζονται κλπ.
Μπορεί να κρύβεσαι και όοολοι να το ξε΄ρουν, μα εσύ να μην το ξε΄ρεις πως το ξέρουν.
Είναι φοβεροί. -
Το ξέρω! Να πω ότι δεν το ξέρω!Κάθε νίκη είναι πρόσκαιρη! Είναι συχνό φαινόμενο τα πισωγυρίσματα!
Θεωρούσα επιτυχία που κατάφερα να αποδεχτούν τη σχέση μου με ένα παλικάρι κατά ΠΟΛΥ μικρότερο μου κάποτε. Τώρα όντας ελεύθερη έχουμε ξανά έλεγχο στο βρακί ( σόρρυ κιόλας)! Και δεν μένουμε και μαζί! Φαντάσου να μέναμε!
Θέλει μεγάλο τσαγανό για τα κόψεις ( -τους κόψεις τα @@@@) μαχαίρι και να είσαι έτοιμος και δυνατός να δεχτείς να χαρακτηριστείς μαύρο πρόβατο!Το θέμα δεν είναι αν κρύβομαι και πόσο καλά κρύβομαι και αν το ξέρουν ή δεν το ξέρουν. Αν θέλω να είμαι αληθινή απέναντί μου το πρόβλημα είναι πόσο παίζω κρυφτούλι με μένα! Και πόσο είμαι διατεθειμένη να σταματήσει όλο αυτό ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ!!!!
Γιατί νομίζω ότι πρέπει να μπει κι αυτό στο τραπέζι μας ε;
-
