“ Το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στις αληθινές δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο στις απανταχού «ελίτ» τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας. Η ημέρα της προκήρυξης των πρόωρων εθνικών εκλογών στην Ελλάδα, αλλά και η νύχτα της ανακοίνωσης των τελικών αποτελεσμάτων θα μείνουν στην Ιστορία… ”
Του Κώστα Καπνίση
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι ένα ολόκληρο σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς που κυριάρχησε για δεκαετίες στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα την πλήρη αποθράσυνσή του από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μέχρι σήμερα, βρίσκεται σε απόλυτο πανικό στη σκέψη και μόνο της διεξαγωγής εθνικών εκλογών. Στην πλειονότητά του, αυτό το σύστημα ήταν και είναι μια βλαχομπαρόκ ντόπια «ελίτ» περιθωριακών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πάντοτε ανέπτυσσε αντικοινωνική και αντεθνική δράση, προκειμένου να ικανοποιήσει τα ιδιοτελή της συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα. Για αυτό το λόγο, από την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα δε δίστασε να συνεργαστεί με τα ξένα συμφέροντα, τους κατά καιρούς κατακτητές της χώρας, αλλά και το κάθε νεοφιλελεύθερο παράσιτο, το οποίο θέλησε να τσακίσει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα σε έκταση και πληθυσμό με μια σπουδαία Ιστορία, αλλά επειδή ακριβώς είναι μικρή οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους και δύσκολα μπορούν να κρύψουν τις προθέσεις και τις δράσεις τους. Το τελευταίο «χτύπημα» – συνεργασία της ντόπιας διαπλοκής ήταν η στήριξη με κάθε τρόπο, πιθανό και απίθανο, των Μνημονίων, τα οποία μάλιστα παρουσιάστηκαν και ως μονόδρομος. Την ίδια στιγμή, τα νεοφιλελεύθερα παράσιτα, υποστήριξαν ότι τον «λογαριασμό», κυριολεκτικά και μεταφορικά, των Μνημονίων έπρεπε να πληρώσει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, αφήνοντας βέβαια ανέγγιχτους όλους εκείνους, στους οποίους κατευθύνθηκαν με δόλιο τρόπο όλα εκείνα τα δανεικά της τελευταίας εικοσαετίας και τώρα έχουν αποτεθεί σε φορολογικούς παραδείσους, σε συστημικές τράπεζες του εξωτερικού, αλλά και στις «νόμιμες» και «ηθικές» εξωχώριες (offshore) εταιρείες.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι νέο, τίποτε δεν έρχεται να προστεθεί ως καινούριο. Άλλωστε οι αποκαλύψεις είναι πλέον καθημερινές. Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό όμως είναι ότι το ίδιο το «σύστημα», μετά τον ελληνικό λαό, τον οποίο και υπέδειξε ως το απόλυτο και ιδανικό θύμα στην τρόικα, προκειμένου να πληρώσει εκείνος τα «σπασμένα» της «κρίσης», τώρα αρχίζει να «δίνει» και μερικούς δικούς του ανθρώπους. Μάλιστα σε ιδιωτικές συζητήσεις, τα γέλια και τα «πειράγματα» δίνουν και παίρνουν, χωρίς να είναι σίγουρο όμως το αν εκείνοι που γελούν με την κατάντια των «φίλων» τους σήμερα δε θα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση αύριο. Με λίγα λόγια, το σύστημα είναι «σίγουρο» ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στη χώρα αν δεν αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Για αυτόν άλλωστε το λόγο δεν θέλει καν να σκέφτεται το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εθνικών εκλογών αν δεν ολοκληρωθούν πρώτα κάποια «deals», με τα οποία το ίδιο το σύστημα ή ακριβέστερα ένα μέρος του θα εξασφαλίσει την ασυλία του όταν τα πράγματα αλλάξουν σε πολιτικό επίπεδο, κάτι που όσο κι αν προσπαθεί το σύστημα να εμποδίσει, μοιάζει πια αναπόφευκτο.
Σε αυτά τα πλαίσια, η πτωχευμένη μιντιοκρατία, τα συστημικά ΜΜΕ της χώρας με τη μηδενική αξιοπιστία, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοσιογραφία (όπως αυτή θα έπρεπε να είναι), πρόβαλε όλα αυτά τα χρόνια ένα παρασιτικό lifestyle «πρότυπο» ζωής, το οποίο έπρεπε να ακολουθεί πιστά ο ελληνικός λαός, προκειμένου να βρίσκεται σε λήθαργο, να αποπροσανατολίζεται ή να μην είναι σε θέση να κατανοήσει πια το είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Τι είναι αξία και τι απαξία και πάει λέγοντας. Αυτή η μιντιοκρατία, η οποία υποστήριξε με κάθε δυνατό τρόπο την εναλλαγή των κομμάτων – απομειναριών της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, καταφέρνοντας να τους αποστερήσει τις ιδεολογικές τους διαφορές και κάνοντάς τα ένα σώμα, κατάφερε να παρουσιάσει την προσυνεννοημένη ένωσή τους μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του 2012 ως «σωτηρία της χώρας». Την ίδια στιγμή, βομβάρδιζε μέσα από τις συχνότητές της, για τις οποίες δεν έχει πληρώσει ούτε ένα ευρώ και οι οποίες ανήκουν στον ελληνικό λαό, λέγοντας ότι «Το Μνημόνιο είναι ευλογία, πραγματική ευκαιρία». Η αλήθεια είναι ότι δεν είπαν ψέματα. Είναι ευκαιρία διάσωσης των «ελίτ» και βέβαια πλήρους απαλλαγής τους από την υποχρέωση να επιστρέψουν όλα εκείνα που έκλεψαν τόσα χρόνια από τον ελληνικό λαό.
Κάπου εδώ έρχεται να προστεθεί μια παράμετρος – αστάθμητος παράγοντας για το ίδιο το «σύστημα», το οποίο δεν υπολόγισε όλα τα δεδομένα ή τουλάχιστον υποτίμησε κάποια εξ’ αυτών. Μια τέτοια παράμετρος, η οποία βέβαια μετά τις εκλογές του 2012 έχει εξελιχθεί σε καταλύτη πολιτικών εξελίξεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μέχρι πρότινος μικρό αριστερό κόμμα διαμαρτυρίας εξελίχθηκε με τη συνδρομή και στήριξη ενός πολύ μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας στη μεγάλη έκπληξη των εκλογών του 2012. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλέον, άνοιξε τα φτερά του προς τον ελληνικό λαό και μαζί του ετοιμάζεται να κάνει την υπέρβαση.
Κοντολογίς, το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στις αληθινές δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο στις απανταχού «ελίτ» τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας. Κατανοούν πια ότι η κυριαρχία των φαύλων κάπου εδώ τελειώνει. Το πανίσχυρο πλειοψηφικό ρεύμα, το οποίο δημιουργείται στους κόλπους του ελληνικού λαού έχει αρχίσει ήδη να γίνεται αντιληπτό και στην Ευρώπη, γεγονός που αποδεικνύει ότι μπορούν πια να υπάρξουν όλες εκείνες οι συνθήκες, οι οποίες θα επιτρέψουν στην επόμενη ελληνική κυβέρνηση να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού και της χώρας. Η ημέρα της προκήρυξης των πρόωρων εθνικών εκλογών στην Ελλάδα, αλλά και η νύχτα της ανακοίνωσης των τελικών αποτελεσμάτων θα μείνουν στην Ιστορία…
