Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Η Ευρωπαϊκή Ενωση ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές για τα κράτη-μέλη της και τις κοινωνίες. Στην ατζέντα της ήταν ψηλά η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μάλιστα, έχουν καταγραφεί περιπτώσεις πολιτών οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν από τις διωκτικές Αρχές χωρών-μελών και δικαιώθηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Αλλά ακόμα και σε ό,τι αφορά το περιβάλλον, η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία: στην Ελλάδα είχαν κατά το παρελθόν επιβληθεί πρόστιμα για παράνομες χωματερές που έπρεπε να κλείσουν. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Κουρουπητός, που έκλεισε.Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ενωση στα μάτια της πλειονότητας των πολιτών που υποφέρουν από τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας, ειδικά στην Ελλάδα, έχει εξελιχθεί σε μια Ενωση που «τρώει» τα παιδιά της και απειλεί την οικογένειά της. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο έδωσε συνέντευξη στο Ρόιτερ όπου αφ’ ενός ανέσυρε τη θεωρία των δύο άκρων και αφ’ ετέρου κάλεσε τα κεντρώα κόμματα της Ε.Ε. που θα διατηρήσουν μια σημαντική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά τις εκλογές του Μαΐου να ενωθούν.
«Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα θα έχουν μια πολύ σαφή πλειοψηφία, έτσι δεν περιμένω ότι θα υπάρξουν μείζονες δυσκολίες όσον αφορά την ψήφιση νόμων», δήλωσε στη συνέντευξη που έδωσε το βράδυ της Τρίτης στο πρακτορείο Reuters, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου.
Παράλληλα, ο κ. Μπαρόζο κάλεσε τα κόμματα «να υποστηρίξουν την υπόθεση της Ευρώπης».
Μα ποιας Ευρώπης, κ. Μπαρόζο; Αυτή της ανεργίας και της ημιαπασχόλησης; Εκείνης που δεν διστάζει να αποδέχεται άγρια μέτρα σε βάρος πολιτών της, επειδή κάποτε κάποιοι αποφάσισαν, ερήμην των ίδιων αυτών πολιτών, πολιτικές που υποθήκευαν το μέλλον τους; Της Ευρώπης της άγριας καταστολής όσων διαμαρτύρονται και της περιστολής ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων; Διότι αυτό βιώνει σήμερα ο Νότος.
Η Ευρώπη που αγαπήσαμε και θέλουμε δεν είναι αυτή, κ. Μπαρόζο. Και αν πραγματικά οι ηγέτες της Ενωσης κοιτάνε προς το αύριο, ας αλλάξουν τώρα πολιτικές. Υπέρ των πολιτών. Υπέρ της Δημοκρατίας. Υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και κατά της ανεργίας και της φτώχειας. Μόνο μια τέτοια Ευρώπη έχει μέλλον…
One Comment
aris
Το πρόβλημα νομίζω δεν είναι ότι αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον, αλλά αυτός ο κόσμος ολόκληρος δεν έχει μέλλον.
Πώς να έχει μέλλον ένας κόσμος που δεν εκλέγει τους κυβερνήτες του αλλά κυβερνιέται από το μεγάλο αδελφό που όλοι τον γνωρίζουν αλλά στην ουσία είναι μια γνωστή – άγνωστη δύναμη?
Είναι ένας εχθρός δυστυχώς πλέον που όλοι τον γνωρίζουν αλλά δεν έχει πρόσωπο να τον αντιπαλέψεις? Και να τον πολεμήσεις ντουφεκάς απλά σκιές, πως πολεμιέται?
Εκλέγεις τους οπουδήποτε αντιπροσώπους σου στη παγκόσμια Δημοκρατία, μόνο που δεν υπάρχει η πραγματική Δημοκρατία αλλά η Δημοκρατία της «τούρτας».
Υπάρχει δηλαδή η τούρτα που θα φας και σε βάζουν να εκλέξεις τα κερασάκια.
Μα από τη τούρτα θα χορτάσεις όχι από τα κερασάκια.
Εγώ τη τούρτα μου τη θέλω σοκολατένια και αυτή θέλω να διαλέγω αλλά δε μπορώ, γιατί αυτή είναι προεπιλεγμένη.
Με βάζουνε λοιπόν να τσακώνομαι για τα κερασάκια και άμα βγούνε τα δικά μου μένω ευχαριστημένος και να τα πανηγύρια, να η γιορτή τση Δημοκρατίας, να τα «κερασάκια» να χοροπηδάνε και να με ευχαριστούνε.
Και απλώνω τσι ποδάρες μου καθήμενος στο τραπέζι τρισευτυχισμένος που πέτυχε η εκλογή των δικών μου και έρχεται ο σκυφτοκωλάριος με το δίσκο και μου φέρνει τη κομμάτα μου μες τα σερμπέτια!
Και τότε βλέπω τα κερασάκια να μου χαμογελάνε με ένα ειρωνικό γέλιο μέχρι τα αυτιά και απουκάτουθε αντί για σοκολάτα παντεσπάνι, σκατά φρυγμένα!
Αυτή είναι η πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης αυτής που έβλεπε σα σωτηρία και ο Χριστός κάποτε.
Ούτε και αυτός μπόρεσε να προβλέψει τη Δημοκρατία τση τούρτας.
Μήπως τελικά το δημιούργημα ξεπέρασε το Δημιουργό, όχι από ικανότητα αλλά λόγω μεγάλης ηλιθιότητας έγινε ανεξέλεγκτο?
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα.