Του Θέμη Δημητρακόπουλου
Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας ευχηθώ καλή διασκέδαση για την Τσικνοπέμπτη σας. Λυπάμαι που δεν συμμερίζομαι την αδημονία σας για τα νόστιμα κρέατα που θα γευθείτε με τόση ξεγνοιασιά απόψε το βράδυ.
Λυπάμαι που νιώθω τόσο έντονα τον φόβο μπροστά στη σφαγή, τον τρόμο μπροστά στον επικείμενο αφανισμό, την απόγνωση του μοσχαριού, του γουρουνιού, του αρνιού… λίγο πριν οδηγηθεί στο θάνατό του.
Και λυπάμαι που αυτή η επίγνωση με εμποδίζει να απολαμβάνω χωρίς ενοχές τα νόστιμα κρέατα στη σούβλα, στη σχάρα και στο πιάτο μου.
Λυπάμαι για όλα τα νοήμονα και συναισθανόμενα πλάσματα του κόσμου ετούτου που καταλήγουν βορά στις αχαλίνωτες ορέξεις του Homo sapiens.
Λυπάμαι που δεν θα συμφάγω μαζί σας απόψε.
* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι Συντονιστής της Ομάδας για τα Δικαιώματα και την Προστασία των Ζώων/Τμήμα Οικολογίας -Περιβάλλοντος του Σύριζα
* Το βίντεο στο σφαγείο:
ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ…
Αφιερωμένο στα φαγοπότια της Τσικνοπέμπτης
One Comment
aris
…“Λυπάμαι για όλα τα νοήμονα και συναισθανόμενα πλάσματα του κόσμου ετούτου που καταλήγουν βορά στις αχαλίνωτες ορέξεις του Homo sapiens”.
Τώρα αγαπητέ Θέμη ελεύθερα να έχει ο καθείς τις απόψεις του αλλά σκέψου αυτές οι απόψεις να γίνουνε νόμοι και μόλις μυρίσει λίγη τσίκνα στη γωνιά που μου άφησε η νόνα μου, να πλακώνει η Συριζοασφάλεια και να με κλείνουνε στο μπαλαούρο.
Δεν είναι και τόσο για γέλια ξέρετε, αν κάποιος μειδίασε.
Ελπίζω αυτή η κίνηση να έχει σαν αρχή για την εφαρμογή της το ύψος και το είδος του πολιτισμού του κάθε πολίτη.
Εγώ πάντως όσο μου αφήνουνε κάνα φράγκο ακόμα έ θα μυρίζω λίγη τσίκνα κάπου – κάπου.
Και γιατί δε τσικνίζεις με μανιτάρια, ή σπαράγγια ψητά ρε αδερφέ??
Μου έχουνε πεί ότι ωραίο είναι και το πεπόνι στη σούβλα αλλά αυτό άστο για το Πάσχα.
Μια απορία που έχω είναι πως αυτός ο Homo sapiens σκέφτηκε να τρώει κρέας και όχι ραδίκια του βουνού?
Το ανθρώπινο είδος δε γεννήθηκε λες σαρκοφάγο, ή παμφάγο τέλος πάντων?
Άρα φαντάζομαι το μπάρμπα τον Σαπισμένο Χόμο να κάθεται ψηλά σε ένα κλαρί για ασφάλεια και να κοιτάει το λιοντάρι να ξεσκλάει τη Χομοσαπίνα του που του είχε πρήξει τα συκώτια με τσι μελιτζανοκολοκυθοπατάτες τση.
Όταν του έπρηξε λοιπόν τα συκώτια και η καινούρια τση πατάει μια δαγκωνιά στο γουργούρι και μετά άρχισε να κάνει ότι έκαμε το λιοντάρι και από τότε έμαθε να τρώει κρέας και έγινε και αυτός λιοντάρι.
Δεν είναι και τόσο για γέλια ξέρετε, αν κάποιος μειδίασε. Η έκφραση το έφαγες το μικρό, ή ακόμα γερομπισμπίκη, από τότε έχει τις ρίζες της.
Από τότε λοιπόν άρχισε να τρώει και λιοντάρια και να μη τονε τρώνε μόνο εφκιά, το κακό όμως ήταν ότι σταμάτησε να τρώει τσι γυναίκες γιατί ήτανε ξινές και τα λιοντάρια νοστιμότερα.
Αποτέλεσμα, λιγοστέψανε τα λιοντάρια και πληθύνανε οι γυναίκες, η τέλεια οικολογική ανισορροπία!!
Έτσι χάλασε ο κόσμος σιγά – σιγά και έχουμε τα σημερινά χάλια,γιατί όσο υπήρχε η θάλασσα και το πυρ αλληλοεξουδετερωνόντουσαν, μόλις μπήκε στη μέση και η γυνή αρχίσανε να φυραίνουνε τα μυαλά.
Φυραμένο και το δικό μου πρώτο – πρώτο που κάθομαι και συμμετέχω στο αποψινό τσίκνισμα και μάλιστα ρομπολιασμένο, ύψιστο αμάρτημα κατά της ανθρωπότητας.
Ήμαρτον συνάνθρωποι!!!!
Και του χρόνου με στραγάλια, άντε και κάνα πιτσούνι (καμιά σκορδόφλετζα ψημένη για τους αμύητους).
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα.