Του ΡΟΒΗΡΟΥ ΜΑΝΘΟΥΛΗ
Στην ΕΡΤ έγιναν κι άλλα τρομερά πράγματα. Θα σταθώ σε δυο-τρία. Ο Καραμανλής είχε κρατήσει τη συμφωνία μας να μη με παίρνει στο τηλέφωνο για θέματα της ΕΡΤ. Βάζει μια μέρα τον Λαμπρία να με πάρει και να ζητήσει να βάλουμε ένα δελτίο ειδήσεων το μεσημέρι. «Εντάξει -του λέω- σε έξι μήνες θα το έχουμε.
Θα το χώσουμε σάντουιτς σ’ ένα ευρύτερο πρόγραμμα. Και το ευρύτερο πρόγραμμα χρειάζεται σκέψη και προσεκτική προετοιμασία». «Τι έξι μήνες;», μου λέει. «Το θέλει την άλλη βδομάδα!». «Την άλλη βδομάδα, δεν γίνεται». «Λες όχι στον πρωθυπουργό;». «Ναι, κι ελπίζω πως θα το εκτιμήσει».
Νέο τηλεφώνημα σε λίγο. «Η ΥΕΝΕΔ δέχτηκε να το κάνει, εσύ γιατί αρνείσαι, δεν το καταλαβαίνει». «Η ΥΕΝΕΔ δεν ξέρει από τηλεόραση. Θα κάνει μισό τοις εκατό». «Θα τον ρωτήσω και θα σου πω». Επιστρέφει σε λίγο. «Ρωτάει πόσοι τηλεθεατές είναι μισό τοις εκατό». «Πενήντα χιλιάδες», του λέω. Κλείνει και ξαναπαίρνει. «Του φτάνουνε», μου λέει. «Εκείνου μπορεί να του φτάνουνε -του λέω- αλλά σε μένα δεν φτάνουνε. Στην Ιαπωνία, αυτός που θα κάνει καινούργιο πρόγραμμα το οποίο θα μείνει στο μισό τοις εκατό, κάνει χαρακίρι. Αν δεν εξασφαλίσω ένα 10%, δεν θα δεχτώ. Το μεσημέρι ακούνε όλοι το ραδιοφωνικό σίριαλ Πικρή, Μικρή μου Αγάπη!». Νέο τηλεφώνημα. «Πολύ σε παρακαλεί να το βάλεις, το χρειάζεται».Κάτι συνέβαινε εδώ. Η περιέργειά μου είχε ανέβει στο κατακόρυφο. «Αν μου πεις γιατί το βιάζεται, θα το κάνω», λέω, «και ο Θεός βοηθός!». «Θα σου πω», μου λέει. «Θα κάνει πρόωρες εκλογές και του χρειάζεται ένα ουδέτερο δελτίο ειδήσεων για αντιστάθμισμα στις απογευματινές αντιπολιτευτικές εφημερίδες. Αλλά και στις δεξιές μη καραμανλικές που θα κυκλοφορούν περίπου την ίδια ώρα». «Θα το συζητήσω με τους δικούς μου και θα σου πω». Οι «δικοί μου» ήταν βασικά ο Μπακογιαννόπουλος (για τον κινηματογράφο), ο Μάρκαρης (για το Θέατρο της Δευτέρας και τα σίριαλ), η Μαρκετάκη (για την έρευνα ιδεών).
Σύσκεψη μέχρι πρωίας
Το βράδυ φώναξα όλα τα στελέχη της τηλεόρασης σε επείγουσα σύσκεψη, που κράτησε ώρες πολλές. Δεν βρίσκαμε τίποτα που να μπορεί να γίνει σε τρεις μέρες, με καλές εντυπώσεις. Στις 3 το πρωί, απογοητευμένοι, τα παρατήσαμε. Είχαν όλοι αρχίσει να διανύουν τον μακρύ διάδρομο που οδηγεί στην έξοδο και είχα μείνει καθηλωμένος στην καρέκλα μου να ψάχνω την απάντηση που θα έδινα στον Λαμπρία. Οταν ξαφνικά εμφανίστηκαν μπροστά μου δύο μαγικές λέξεις: Ζωντανή εκπομπή. Είχα κουραστεί να προτείνω να αποκτήσουμε ζωντανές εκπομπές. «Πώς δηλαδή; Θα δώσουμε στον καθένα το μικρόφωνο να λέει ό,τι θέλει;», μου λέγανε. Πέρασαν ξαφνικά από το μυαλό μου εκείνες οι θεατρικές παραστάσεις στην προϊστορική γαλλική τηλεόραση που ήταν ζωντανές! «Λάιβ!».
Η μία ιδέα έφερε την άλλη, με την ταχύτητα του φωτός. Ετρεξα στο διάδρομο και φώναξα «γυρίστε πίσω!» Τι συμβαίνει; «Εύρηκα»! Γυρίζουν, ξανακάθονται και λέω: «Ντεκόρ δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε. Θα βάλουμε τον παρουσιαστή, σε γκρο πλάνο, σε μια γωνιά μ’ ένα τηλέφωνο μπροστά του. Πριν από το δελτίο, θα παίρνει κάθε μέρα έναν δήμαρχο της χώρας και θα μαθαίνουμε τι γίνεται στην περιοχή του. Μετά το δελτίο θα έχουμε ένα παιχνίδι. Θα δείχνουμε σκηνές από το πρόγραμμα της προηγούμενης μέρας και θα ζητάμε να μας τηλεφωνούν τον τίτλο της εκπομπής. Με βραβείο 2.000 δραχμές. Το κοινό θα αναγκαστεί να βλέπει το πρόγραμμα της ΕΡΤ κάθε βράδυ, για να πάρει μέρος. Και θ’ ανεβάσουμε τη θέασή μας που είναι πολύ χαμηλή».
«Κάθε μεσημέρι»
«Και θα δώσουμε στους υπαλλήλους μας μερικές υπερωρίες», είπε κάποιος. (Η Ελένη Μαβίλη, νομίζω, που ήταν ό,τι καλύτερο διέθετε η εσωτερική μας παραγωγή). Η πρόταση έγινε ενθουσιωδώς δεκτή. Εμεναν να λυθούν μερικά κυβερνητικά προβλήματα. Πρωί πρωί είχα πάλι τον Λαμπρία στο τηλέφωνο. «Εντάξει -του λέω- θα το έχει τη Δευτέρα το μεσημεριανό δελτίο. Ιδού οι προϋποθέσεις μου.
Πρώτον, το δίωρο πρόγραμμα που θα πλαισιώσει το δελτίο θα είναι ζωντανό. Δεύτερον, θέλω 20 καινούργιες τηλεφωνικές γραμμές μέχρι τη Δευτέρα. Θα έχουμε ένα παιχνίδι και θα δεχόμαστε χιλιάδες τηλεφωνήματα. Και τρίτον, δεν θα το ανακοινώσουμε το πρόγραμμα! Ο Ρωμιός είναι καχύποπτος. Αλλοι θα το θεωρήσουν προπαγανδιστικό και άλλοι θα το βρούνε πολύ κάτω από τη διαφήμισή του. Ασε να το ανακαλύψουν μόνοι τους».
Την επομένη, συνεργεία του ΟΤΕ έσκαβαν την Αγία Παρασκευή και μέχρι το μεσημέρι είχαμε τις 20 τηλεφωνικές γραμμές! Με τις 2.000 δραχμές του βραβείου και το κασέ του πρωτοεμφανιζόμενου Νάσου Αθανασίου (γιατί ύστερα από διάφορα τεστ, αυτόν επιλέξαμε), βγάλαμε στον αέρα την πιο φτηνή τηλεοπτική εκπομπή που έγινε ποτέ. Και όπως αποδείχτηκε, μια από τις πιο δημοφιλείς στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Το «Κάθε μεσημέρι». Μια «εκπομπή-φάντασμα».
Αρχισε να μεταδίδεται από το μεσημέρι της Δευτέρας, 2 Φλεβάρη του 1976 (αν θυμάμαι καλά). Μπορείτε να μου πείτε πώς έγινε και, από την πρώτη εκείνη μέρα, είχε 30% τηλεθέαση; Η μόνη εξήγηση είναι ότι οι τηλεοράσεις στα σπίτια ήταν ανοιχτές και οι άνθρωποι αρέσκονταν στο να βλέπουν το «χιόνι». Ξαφνικά, μια μέρα, έφυγε το χιόνι και εμφανίστηκε το «Κάθε μεσημέρι».
Ο Καραμανλής, που ήταν ευχαριστημένος με 50.000 τηλεθεατές, απέκτησε ξαφνικά το ένα τρίτο του τηλεοπτικού πληθυσμού! 2,3 εκατομμύρια; Ολες μαζί οι απογευματινές εφημερίδες δεν έφταναν ούτε το 15% των τηλεθεατών του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων. Που είχε μεγαλύτερη τηλεθέαση από το βραδινό! Εγώ τι κέρδισα; Απέκτησα ζωντανές εκπομπές! (Συνεχίζεται)
