ΕΔΩ ΞΑΝΑ ΠΟΤΕΜΚΙΝ
Όπου και να σταθώ αυτές τις µέρες ακούω για προσλήψεις. Προσλήψεις στους δήµους, στον πολιτισµό, στην υγεία, στη δευτεροβάθµια εκπαίδευση, στο υπουργείο Οικονοµικών, στη ΔΤ, προσλήψεις µέσω προγραµµάτων ΟΑΕΔ, προσλήψεις, προσλήψεις… Πώς όµως και µε ποιους όρους; Ας δούµε το θέµα λίγο βαθύτερα, ξεκινώντας από την κληρονοµιά της εν Ελλάδι τρόικας δηλαδή τις απολύσεις. Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις οδήγησαν στην ανεργία γιατρούς, εκπαιδευτικούς, καθαριστές, σχεδιαστές, εργάτες,
σχολικούς φύλακες, διοικητικούς και δηµοτικούς υπαλλήλους, φύλακες κτηρίων, διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Περί τους 12.000 εργαζόµενοι στο στενό δηµόσιο τοµέα βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας το 2013, γιατί έτσι επιτάσσει η Τρόικα και οι εγχώριοι υποτελείς. Σηµαντικές υπηρεσίες του Δηµόσιου και ευρύτερου δηµόσιου τοµέα κλείνουν ή συγχωνεύονται µε τραγικές συνέπειες για τους εργαζόµενους και τη χώρα.
Στον στενό δηµόσιο τοµέα έχει αποφασιστεί η απόλυση άλλων 12.000 εργαζοµένων, που κατ’ εντολή της τρόικας θα υλοποιήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης εντός του 2014. Το νούµερο αυτό δυνητικά µόνο αυξητικές τάσεις θα εµφανίσει, αφού από το φιάσκο των επίορκων υπαλλήλων, στους οποίους είχαν ποντάρει οι πολιτικοί άρχοντες, περισσεύουν 6.000 εργαζόµενοι. Σε αυτά τα νούµερα πρέπει να προστεθεί και ο αριθµός των εργαζοµένων που αναγκαστικά -κατ’ αυτούς εθελούσια- συνταξιοδοτούνται, λόγω κατάρρευσης του ασφαλιστικού κλάδου. Βέβαια οι αριθµοί που προβλέπονται από το Mνηµόνιο είναι απείρως µεγαλύτεροι, γι’ αυτό και το οργανωµένο κράτος, υπό την πίεση της λογιστικής αντιµετώπισης των απολύσεων, συνεπικουρεί στην έµµισθη (;) καταγγελία εργασιακών σχέσεων, δίνοντας αφορµή να ανοίξει το κεφάλαιο απόλυσης περίπου 2.500 εργαζοµένων αορίστου χρόνου στον τοµέα του Πολιτισµού και 35.000 στο σύνολο των φορέων του Δηµοσίου. Και επειδή το ψάρι βροµάει από το κεφάλι, θα πω το εξής: Καταργήστε τους υπουργούς που συντηρούν και υποκρύπτουν την ανεπάρκειά τους υπογράφοντας ΚΥΑ διαθεσιµοτήτων.
Βασικό µεθοδολογικό εργαλείο απολύσεων αποτελεί και η τροποποίηση διατάξεων του Ν. 3528/2007 «Κύρωση του Κώδικα Κατάστασης Δηµοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων ΝΠΔΔ», µε τις διατάξεις του Ν. 4057/2012 «Πειθαρχικό Δίκαιο Δηµοσίων Υπαλλήλων», βάσει του οποίου ενθαρρύνονται και νοµιµοποιούνται καθεστωτικές επιβολές πειθαρχικών διώξεων µεθοδεύοντας το δρόµο προς τη διαθεσιµότητα. Αν κανείς θα ήθελε να περιγράψει τον δηµόσιο τοµέα, ο πιο εύστοχος όρος θα ήταν γκέτο.
Ταυτοχρόνως δε ο Κυρ. Μητσοτάκης ακυρώνει µε εγκύκλιο (!) το ΠΔ 318/1992 εν όψει της ψήφισης του νέου νόµου για τον τρόπο αξιολόγησης των υπαλλήλων. Ο νέος νόµος θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο διαθεσιµοτήτων, αφού ένα ποσοστό της τάξης του 15% των εργαζοµένων θα κρίνεται οπωσδήποτε κακό και θα απολύεται, ένα ποσοστό της τάξης του 60% θα είναι µέτριο, θα έχει δηλαδή σαφή προδιάθεση προς τη διαθεσιµότητα και οι επίλεκτοι της τάξης του 25% θα παραµείνουν.
Το κεφάλαιο «αξιολόγηση» δεν εξαντλείται βέβαια µόνο στις ποσοστώσεις, αφού ο συνδυασµός ειδικότερων κριτηρίων θα δηµιουργεί σταθερά νέα κύµατα απολυµένων. Αδέρφια, θέλουν να µας εξοντώσουν. Ολοκληρώνοντας την απόπειρα προσέγγισης της αξιολόγησης αντιπροτείνεται το εξής: αξιολόγηση από κάτω προς τα πάνω. Η σχέση αξιολόγησης πρέπει να είναι αµφίδροµη ώστε να εξασφαλίζεται η αρχή της ισοτιµίας, της ίσης µεταχείρισης και να αποφεύγονται φαινόµενα κατάχρησης εξουσίας σε βάρος των εργαζοµένων. Το µέτρο της κρίσης των προϊσταµένων από τους υφιστάµενους τους θα διασφάλιζε σηµαντικά τους εργαζόµενους από τις εµπάθειες, τη µεροληψία και ενίοτε τους τραµπουκισµούς που καθεστωτικά συντηρούνται και επιβάλλονται στους εργαζόµενους.
Επιπλέον, οι προϊστάµενοι των περιφερειακών και αποκεντρωµένων υπηρεσιών µπορούν αντικειµενικά να κριθούν ως προς την καθηµερινή τους παρουσία, απόδοση, συµβολή µόνον από τους υφιστάµενούς τους µε τους οποίους συνλειτουργούν καθηµερινώς σε κοινό πεδίο δράσης και όχι από τους γενικούς διευθυντές των κεντρικών διευθύνσεων µε τους οποίους δεν έχουν συχνή επαφή. Επιπλέον η αξιολόγηση από κάτω προς τα πάνω θα διασφάλιζε σηµαντικά την αρχή της αντικειµενικότητας των κρίσεων στα υψηλά επίπεδα διαβάθµισης της δηµόσιας διοίκησης και θα απέτρεπε τις συνήθεις ευνοϊκές αξιολογήσεις λόγω ειδικών σχέσεων και συµµαχιών. Διότι ως γνωστόν κόρακας… κοράκου µάτι δεν βγάζει.
Αναρτήθηκε από MANIER , Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2014 at 6:54 μ.μ., in
