Orphic Hymn to Melinoë
του: διονύση διομήδη μανιά
Μηλινόην καλέω, νύμφην χθονίαν, κροκόπεπλον,
ἣν παρὰ Κωκυτοῦ προχοαῖς ἐλοχεύσατο σεμνὴ
Φερσεφόνη λέκτροις ἱεροῖς Ζηνὸς Κρονίοιο
ᾗ ψευσθεὶς Πλούτων᾽ἐμίγη δολίαις ἀπάταισι,
θυμῷ Φερσεφόνης δὲ διδώματον ἔσπασε χροιήν,
ἣ θνητοὺς μαίνει φαντάσμασιν ἠερίοισιν,
ἀλλοκότοις ἰδέαις μορφῆς τὐπον έκκπροφανοῦσα,
ἀλλοτε μὲν προφανής, ποτὲ δὲ σκοτόεσσα, νυχαυγής,
ἀνταίαις ἐφόδοισι κατὰ ζοφοειδέα νύκτα.
ἀλλἀ, θεά, λίτομαί σε, καταχθονίων Βασίλεια,
ψυχῆς ἐκπέμπειν οἶστρον ἐπὶ τέρματα γαίης,
εὐμενὲς εὐίερον μύσταις φαίνουσα πρόσωπον.
I call upon Melinoë, saffron-cloaked nymph of the earth,
To whom august Persephone gave birth by the mouth of the Kokytos,
Upon the sacred bed of Kronian Zeus
He lied to Plouton and through treachery mated with Persephone,
Whose skin when she was pregnant he mangled in anger.
She drives mortals to madness with her airy phantoms,
As she appears in weird shapes and forms,
Now plain to the eye, now shadowy, now shining in the darkness,
And all this in hostile encounters in the gloom of night.
But, goddess and queen of those below, I beseech you,
To banish the soul’s frenzy to the ends of the earth,
and show a kindly and holy face to the initiates.
Την Μηλινόην προσκαλώ, την γηΐνην νύμφην, με τον κίτρινον πέπλον, πού την εγέννησεν η σεμνή Περσεφόνη πλησίον των εκβολών του Κωκυτού επάνω εις τα ιερά κρεββάτια του Διός, υιού του Κρόνου· με αυτήν έσμιξε, αφού εξηπάτησε τον Πλούτωνα με δόλιους απατηλούς τρόπους, και διέσπασε με θυμόν το διπλούν σώμα της Περσεφόνης η οποία καθιστά μανιακούς τους Ανθρώπους με αέρινα φαντάσματα, αφού έδειξε τον τύπον του προσώπου της με παράξενες μορφές άλλοτε μεν εμφανής (φανερά), άλλοτε δε σκοτεινή, λάμπουσα κατά την νύκτα, με εχθρικάς επιθέσεις κατά την σκοτεινήν νύκτα.
Αλλά σε παρακαλώ, θεά, βασίλισσα των καταχθόνιων, να αποπέμπης την μανίαν της ψυχής εις τα πέρατα της γης, εμφανίζουσα εις τους μύστας ευνοϊκό Ιερόν πρόσωπον.
( Όλα τα πράγματα που παράγουν επάνω από το έδαφος, πρέπει να φυτευτούν κατά τη διάρκεια της Αύξησης της Σελήνης και όλα τα πράγματα που παράγουν κάτω από το έδαφος (συγκομιδές ρίζας), στη φθίση της Σελήνης. Το φύτεμα δεν πρέπει να γίνει την πρώτη ημέρα της Νέας Σελήνης ή την ημέρα που αλλάζει η Σελήνη τα τέταρτα.
Είναι καλύτερα να οργωθεί η γη και να καταστραφούν τα ζιζάνια στο τέταρτο τμήμα της Σελήνης (τελευταίο τέταρτο) στα άγονα ζώδια Δίδυμοι, Λέων ή Παρθένος.
Το μάζεμα των περισσότερων συγκομιδών γίνεται καλύτερα στη φθίση της Σελήνης, αυτό θα τις αναγκάσει να κρατήσουν καλύτερα και περισσότερο. Επέλεξε τα φρούτα όπως τα μήλα και τα αχλάδια στη φθίση της Σελήνης για να αναγκάσεις κάθε μώλωπα να στεγνώσει παρά να σαπίσει. Τα φρούτα, το σιτάρι και τα λαχανικά δεν πρέπει να μαζευτούν στα Υδάτινα ζώδια ή στη Νέα Σελήνη. Θα αποσυντεθούν και θα βλαστήσουν. Σύλλεξε τις συγκομιδές ρίζας στο τελευταίο τέταρτο της Σελήνης όταν είναι τα ζώδια Αιγόκερως ή Κριός.
Έτσι, στο Πρώτο Τέταρτο έχομε ετήσιες φυτεύσεις ή συγκομιδές που θα συλλέξεις για τις άκρες τους και δεν θα κάνουν καρπούς.
Στο Δεύτερο Τέταρτο έχομε ετήσιες φυτεύσεις αυτών που έχουν σπόρους στους καρπούς τους.
Στο Τρίτο Τέταρτο έχομε ρίζες φυτών και βολβούς, πολυετή φυτά, δένδρα και θάμνους.
Στο Τελευταίο Τέταρτο πρέπει να κάνεις άλλες μικροδουλειές κήπου εκτός από φύτεμα, ειδικά κλάδεμα. )
Theoi.com explains her name as Dark Mind (melas noos) or Propitiating Mind (meilia noos) and goes on to say:
Melinoë was a frightful underworld Goddess who presided over the propitiations offered to the ghosts of the dead. She wandered the earth at night with a retinue of ghosts, striking fear into the hearts of mankind. Her limbs were black on one side of her body and white on the other, revealing her dual chthonian and heavenly aspects. The word meilia, which forms the first part of her name, was often used to describe propitiatory offerings made to the ghosts of the dead. Melinoe was probably an Orphic title for the goddess Hekate, who was sometimes named as a daughter of Zeus and Persephone.
Wikipedia goes a little more in depth:
Melinoë is the daughter of Persephone, who was visited by Zeus disguised as her husband Plouton (Pluto). Although the wording of the hymn is unclear at this point, Pluto (or perhaps Zeus) becomes angry upon learning of the pregnancy and rends her flesh. The figure called Zeus Chthonios in the Orphic Hymns is either another name for Pluto, or Zeus in a chthonic aspect. Melinoë is born at the mouth of the Cocytus, one of the rivers of the underworld, where Hermes in his underworld aspect as psychopomp was stationed. In the Orphic tradition, the Cocytus is one of four underworld rivers. Melinoë’s connections to Hecate and Hermes suggest that she exercised her power in the realm of the soul’s passage, and in that function may be compared to the torchbearer Eubouleos in the mysteries. According to the hymn, she brings night terrors to mortals by manifesting in strange forms, “now plain to the eye, now shadowy, now shining in the darkness,” and can drive mortals insane. The purpose of the hymn is to placate her by showing that the Orphic initiate understands and respects her nature, thereby averting the harm she has the capacity for causing.
