το μόνο που θυμάμαι

Του Γιώργου Δάγλα
Ουρές απελπισμένων στα συσσίτια. Ιερά αρχιεπισκοπή και σύλλογος κυριών βορείων προαστίων. 1954; 2014; Δεν θυμάμαι. Μουρουνόλαδο, τυρί κονσέρβα και πληγούρι. Προίκες στις άπορες κορασίδες υπό της βασιλομήτορος. Σχέδιο Μάρσαλ. Εισαγωγή μουλαριών από το Μιζούρι. Πρακτορείο μετανάστευσης «ΦΛΩΡΙΑ». Ουρές για αιτήσεις στα εργοστάσια της ηττημένης Γερμανίας. Χιλιάδες άνεργοι γιατροί, μηχανικοί, φεύγουν για δουλειά στην Γερμανία, Αγγλία, όπου μπορούν. 1954; 2014; Δεν θυμάμαι. Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Παπάς, δάσκαλος και χωροφύλακας.
Κηρύγματα μίσους και διχασμού από εθνικόφρονες σωτήρες. Κρατική τρομοκρατία και διασπορά φόβου και ανασφάλειας στις λαϊκές μάζες. Αστυνομική καταστολή, κρατική βία, ο Σύριζα θα καταστρέψει την Ελλάδα. 1954; 2014; Δεν θυμάμαι. Ανεργία, ανασφάλεια, φόβος, φυγή. Το μόνο που θυμάμαι. Το «Σωτηρία» στη Μεσογείων υπερπλήρες. Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Περιοδεύοντες θίασοι και βουλευτές. Ο γιατρός με κεφάλαια σου παίρνει μια ελιά στο χωράφι σου για να σ’ εξετάσει. Ο υπουργός υγείας – ένας γραφικός παράφρων- πέρασε τα νοσοκομεία για θέατρα και έβαλε εισιτήριο. 1954; 2014; Δεν θυμάμαι.
Παρακρατικές φασιστικές ομάδες ξυλοκοπούν και σκοτώνουν αντιφασίστες πολίτες στην μέση του δρόμου. Ανεμίζουν ελληνικές σημαίες απειλούν, τρομοκρατούν. Λέγονται ΤΕΑ, ΧΙΤΕΣ, Χρυσή Αυγή; Δεν θυμάμαι. Επίδοξοι σωτήρες της χώρας, στην πραγματικότητα εντολοδόχοι του διεθνούς κεφαλαίου, υπόσχονται ανάκαμψη, ανάπτυξη, λαγούς με πετραχήλια. Εν τω μεταξύ λιτότης. Το βράδυ του σεισμού στο Ληξούρι οι κυβερνητικού με το δήμαρχο τρώγανε σφυρίδα με καραβίδες (από τις μεγάλες) στο Αργοστόλι. Και εθνική ενότης προπάντων. Ποιοι με ποιους δεν έχει σημασία. Οι λύκοι με τα πρόβατα ίσως.
Εν τω μεταξύ από το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας, βρετανοί στρατιώτες πυροβολούν τον ελληνικό λαό. Τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα κρέμονται στους φανοστάτες των Τρικάλων. Ελλάς το μεγαλείον σου, τελειωμό δεν έχει. όπως και η κουρελιασμένη περηφάνια, και το κουρελιασμένο σου σύνταγμα, η κουρελιασμένη σου αξιοπρέπεια. Μόνο που δεν θυμάμαι.
Πότε άρχισαν όλα αυτά; Πότε θα τελειώσουν; Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να πεινάει, να λοιδορείται, να τρομοκρατείται, να καταπιέζεται στην ανεργία, την ανέχεια, την ανασφάλεια. Ένας λαός χωρίς κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς μέλλον, που περιμένει τους σωτήρες του να του πάρουν το σπίτι κραυγάζοντας:
«Έρχονται οι κομμουνιστάς να σας καταστρέψουν»
Άλλωστε είναι και το μόνο που θυμάμαι.