Η διάσπαση ελληνικής κοινωνίας σε τρία κομμάτια έχει επέλθει στο επίπεδο του απόλυτου σουρεαλισμού.
Eίμαστε πια σαν τρια είδη πιονιών στη διεθνή σκακιέρα: Οι κανίβαλοι ρυθμιστές των εξελίξεων, οι αποχαυνωμένοι βολεμένοι ακόμα και oι εντελώς τρομαγμένοι που είναι κι οι πιο δυστυχισμένοι.Σπα΄σαμε στα τια σαν κοινωνία. Τρεις κόσμοι σχεδόν παράλληλοι που βαδίζουν σε τρία διαφορετικά σύμπαντα και όχι σε ένα …
Οι πρώτοι έχουν πάρει το ψαλίδι και κόβουν ότι περισσεύει από τους λογαριασμούς, τα λεφτά, τους μισθούς, τις συντάξεις, τις περιουσίες και ζωές των υπολοίπων.
Οι δεύτεροι κινούνται σαν σε κακόγουστο ανέκδοτο και την ώρα που ολόκληρη η χώρα στενάζει κι ολόκληρος ο πλανήτης σειέται συθέμελα αυτοί κοιτάνε το ταβάνι και διερωτώνται : “μπεζ..να το βάψω ή λευκό;;”Kαι οι τρίτοι, οι τελευταίοι περιφέρονται στις ουρές των ταμείων ανεργίας, στις εφορίες, στις τράπεζες, στις ΔΕΚΟ, στα συσίτια, στα επείγοντα των νοσοκομείων και των ψυχιατρίων…
Σημείο συνάντησης δεν υπάρχει παρά μόνο ένα κι ατυό στο άπειρο! Καμία άλλη επαφή οι τρεις αυτοί λαοί κι ας κατοικούν στον ίδιο τόπο.
Ο λαός των κυβερνώντων και των παρατρεχάμενων, δούλοι της μωροδοξίας τους, που -θαρρώ δεν τα πιστεύουν ουτε και οι ίδιοι – επιμένει να παραμυθιάζει τους υπόλοιπους, με φανταστικά πλεονάσματα πλούτου, με ανάπτυξη, με επενδύσεις και δόξα. Τους μιλάει για το τεράστιο έργο διάσωσης της δόλιας τούτης χώρας.
Ο λαός των αποχαυνομένων πάλι, ζει μέσα στο παχύσαρκο εγώ του. Σχεδιάζουν ακόμα τι αμάξι θα πάρουν, που θα πάνε διακοπές το Καλοκαίρι αν έχουν λεφτά , ποιο καλό εστιατόριο άνοιξε, τι παίζει στα πρωϊνάδικα, τι κουρτίνες να βάλουν στο σαλόνι τους, αν θα καλέσουν και τους Σαλταπήδηδες στο event, fashion victims, tv victims, celebrity victims, bullshit victims, δούλοι των εμμονών τους!
Και από δίπλα ο λαός των φοβισμένων, των υποταγμένων, των καθαρών δούλων, που ενώ οι άλλοι φαντασιώνονται θεωρώντας το κόσμο σαν τη παιδική τους χαρά, αυτοί κάθονται και τους βιάζουν καθημερινά από όλες τις μεριές χωρίς να βγάζουν άχνα….!
Το μονο κοινό σημείο των τριών κόσμων της κοινωνίας τούτης είναι πια η υποτέλεια . Η υποταγή – σε αρρωστημένο πλέον επίπεδο- σε ..”Κάτι” , σε..” Κάποιους” που εξουσιάζουν πλέον τις ζωές μας… Σε κάτι που αξίζει περισσότερο από την ομορφιά της ζωής, περισσότερο από τη χαρά και την ευτυχία μας.
Για άλλον το δόλωμα που κρέμεται από ένα σχοινάκι και τον τραβολογάνε από τη μύτη για να το φτάσει, είναι να φαντασιώνεται πως είναι ο σωτήρας ενός έθνους ή πως “δουλεύει” τους άλλους, τους ξεπουλάει αλλά αυτός , “πλουτίζει” όμως! Για την άλλη είναι το καινούργιο μοντελάκι που πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει και για έναν τρίτο κάποιες πενταροδεκάρες για να βγάλει τούτον και τον άλλο μήνα ζωντανός…
Εκφράσεις όπως “έχω ένα όραμα” παραπέμπουν πλέον σε παραλλήρημα τρελού και οι εκφραστές της θεωρούνται τουλάχιστον γραφικοί… Οι άλλοι γύρω, αυτό δεν το βλεπουν για όνειρα ή στόχους. Σάλταρε λένε λόγω των καταστάσεων, και χαμογελούν ειρωνικά!
Είναι στενόχωρο να τα βλέπεις όλα αυτά και να σκέφτεσαι πως όλον αυτόν τον κόσμο, το τέλος της φάρσας θα τον βρει με τη μούρη κολλημένη στους αρρωστημένους εθισμούς του χωρίς να έχει καν προλάβει να καταλάβει τι και πως έγινε…
Μα το πιο θλιβερό απ΄όλα είναι είναι να κοιτάς τα νέα παιδιά που ζουν με την πεποιήθηση πως αυτό το σήμερα θα είναι έτσι και για τα επόμενα δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια ή και μέχρι το τέλος της ζωής τους! Eτσι δίχως όνειρο , χωρίς καμιά ελπίδα.. . με βλέμμα, στο μέλλον, απλανές.
Το χαλί κάτω από τα πόδια ολόκληρου του πλανήτη έχει αρχίσει ήδη και τραβιέται ασύστολα. Τα τυπογραφεία τυπώνουν τους νέους χάρτες, τα εφιαλτικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας γίνονται ένα ένα ζοφερή πραγματικότητα και άνθρωποι γύρω μας θυσιάζουν ολόκληρη τη ζωή τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν ένα χαράτσι στην “κ@λοτρυπίδα του σύμπαντος” και θεωρούν πως αυτό είναι κάτι ύψιστης σημασίας, κάτι που δεν μπορεί κανείς να αναιρέσει, να αρνηθεί, να το φτύσει κατάμουτρα,
γιατί ….
είναι όλοι εκπαιδευμένοι να κοιτάνε τόσο όσο πιάνει η σόλα από το παπούτσι τους… με τα μάτια χαμηλωμένα στο χώμα. Πιονάκια σε μια σκακιέρα.Πιονάκια που περιμένουν υπομονετικά τη ζαριά, για να προχωρήσουν στο επόμενο τετραγωνάκι.
Αν δεν ρίξει κανένας το ζάρι, μπορεί να μείνουν εκεί -στο συγκεκριμένο τετραγωνάκι- αιώνια βιώνοντας ξανά και ξανά την αγωνία, της ακινησίας, της ανυπαρξίας, του ΤΙΠΟΤΑ!
Από την άλλη πάλι, υπάρχουν κι εκείνοι , που σκέφτονται απλά αν θα βάψουν το ταβάνι μπεζ…
Κι εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους κατι ανώτερο από όλους τους υπόλοιπους. Εκείνοι που πιστεύουν πως είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, οι έχοντες και κατέχοντες, δύναμη, εξουσία, πλούτο, αδυνατώντας να δουν πως απλά βρίσκονται ήδη εδω και πολύ καιρό , μέσα στην ” κ@λοτρυπίδα “ που λέγαμε νωρίτερα.
Παράλληλα σύμπαντα, του Αντώνη, της Κατίνας και του Μήτσου…
Κάπως έτσι θα μας βρει ο τρίτος παγκόσμιος, η επέμβαση των εξωγήινων, ή Αποκάλυψη, ή απλά το τέλος των ημερών αυτού του κόσμου: Να περιμένουμε ποιος θα ρίξει το ζάρι;
