του: διονύση διομήδη μανιά
πήγα στο πελαγάκι, είχε ωραία μέρα, ήταν ούλα ανθισμένα, μιλήσαμε λίγο, έβγαλα και δυο φωτογραφίες,
γλυκιά είναι η ψυχή του
ο σταυρός
η θέα από το κτήμα
η είσοδος στο κτήμα
και μια φωτογραφία για τον φίλο μου τον aris, δεν βρήκα άλλη, αν του κούταε ας μην φόρουνε κιππά
One Comment
aris
Χα χα χα. Άπαιχτος είσαι ρε φίλε που βρήκες τη φωτό, μπας και είναι από καρναβάλι?
Ταυτοποίηση πλήρης, αμφιβολία καμία, βέρος Εβραίος (όχι από το κατριμπούκι αλλά από τη μύτη),χα χα χα.
Είχα λοιπόν ένα ξάδελφο λίγο πιο μεγάλο από μένα αλλά είμαστε οι πιο μικροί αρσενικοί τση φάρας και άρα αρκετά κολλητοί. Ναυτικός και πολύ άτυχος, χάθηκε πολύ νέος.
Ήρτε λοιπόν να με επισκεφτεί για πρώτη φορά όταν παντρεύτηκα, όπου τονε σέρβιρε η γυναίκα μου με ένα ποτήρι δώρο του γάμου στενόμακρο.
Πάει να πιεί το νερό αλλά έβρισκε η μύτη του στο στόμιο λίγο μεγάλη γαρ.
Ωρέ ξάδερφε μου λέει αφού έχω μεγάλη μύτη τι ποτήρι μου έφερες δε βολεύομαι, τη μύτη δε τη κόβω άρα πες στη κοπέλα να μου το αλλάξει.
Και γιατί δε τση κάνεις μια πλαστική ορέ του λέω για πλάκα.
Τι λες ορέ μου λέει! Το μεγαλύτερο κόμπλεξ του Θιακοκεφαλλονίτη ως προς τους Οβριούς ξέρεις ποιο είναι?
Τσού έχουνε ξεπεράσει σε όλα αφού και οι Εβραίοι το ΄χουνε παραδεχτεί, αλλά στη μύτη υστερούνε, εγώ θα πα να την μικρύνω κουρλός είσαι?
Κούκαλο εγώ, αφού πνίγηκα με το κρασί που έπινα.
Τι ξάδερφος, ξαδερφάρα ήτανε!
Χουά χα χα χα χα χα χα.