…για πολλούς ,η ταυτότητα οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας αποτελεί θεμελειώδους σημασίας στοιχείο για τον αυτοπροσδιορισμό σε σχέση με τούς αλλους, αλλά λειτουργεί επίσης σαν οργανωτικό στοιχείο πολλών διαστάσεων της ψυχικής ζωής,οπως συμβαίνει με όλες τις ταυτότητες, η ιδιότητα του οπαδού βασίζεται στην διαφοροποίηση απο τούς αλλους η και στην αντιπαράθεση μαζί τους κατι που εκδηλώνεται μεσω αντίστοιχων συμπεριφορών, υπάρχει μια συγγένεια μεταξύ των συμπεριφορών αυτών και εκείνων που χαρακτηρίζουν αλλες ισχυρές και αποκλειστικές ταυτότητες (φύλου,σεξουαλικότητας,καταγωγής,κόμματος) αυτη η αντιστοίχηση μας βοθάει να κατανοήσουμε το ολένα εντεινόμενο φαινόμενο της πολιτικοποίησης του αθλητισμού και της ενύσχησης του ρόλου του στη δημόσια σφαίρα.
Προσεγγίζοντας το ποδόσφαιρο απο αυτη τη σκοπιά,βλέπουμε πολιτικές τάσεις και συμπεριφορές που εκτείνονται σχεδόν σε όλο το φάσμα του πολιτικού τόξου. Αλλα ζήτηματα, που προκύπτουν απο αυτη την προσέγγιση του φαινομένου(ποδόσφαιρο) ,που έχουν και αυτα βαρύνουσα σημασία είναι κατ αρχήν ο ρόλος του “ανδρισμού”στην οπαδική ταυτότητα και η σημασία της ταυτότητας αυτης για την σεξιστική συμπεριφορά γενικότερα ύστερα το ζήτημα του μίσους και πως αυτο καλιεργείται,ο ακραίος εθνικισμός όπως αυτος εκφράζεται στο ποδόσφαιρο (βλέπε αγώνες εθνικών ομάδων), προς το παρόν όμως ας μείνουμε στη δύναμη που εχει στις μάζες και πως αυτη η δύναμη χρησημοποιείται χρόνια τώρα σαν μεσον προπαγάνδας απο την εκάστοτε εξουσία καθώς και σε διάφορες ιστορικές στιγμές κατα της οποίες η “δυναμη” του ποδοσφαίρου υπήρξε καταλυτική
Κατα τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου,ισως του πιο φοβερού πολέμου που έπληξε την ανθρωπότητα,αφήνοντας εκατομμύρια νεκρούς αναπήρους και τεράστιες καταστροφές και παράλληλα την ελπίδα στους λαούς οτι δεν θα ξανασυμβεί ποτε κατι ανάλογο,ελπίδα η οποία διαψέυστηκε με τον χιερότερο τρόπο κατα την κύρηξη του Β΄παγκοσμίου πολέμου απο τούς ίδιους επικυρίαρχους φαίρνοντας την ανθρωπότητα ξανα στα ορια της κόλασης,κοντα σε μια μικρή πόλη του βελγίου την Ιπρ παραμονές χριστουγέννων του 1914,οι στρατιώτες των αντίπαλων παρατάξεων πέταξαν τα όπλα και αφου αγκαλιάστηκαν ξεκίνησαν να παίζουν ποδόσφαιρο εκεί στην no mans land..
Απο της 14 Ιουλίου μέχρι της 18 Ιουλίου του 1969 το Ελ Σαλβαδόρ και η Ονδούρα ήρθαν σε πολεμική αντιπαράθεση η οποία άφησε πίσω της 3000 νεκρούς και τραυματίες,αφορμή για αυτο στάθηκαν τα επεισόδια μεταξύ οπαδών των δυο χωρών που έγιναν κατα την διάρκεια των προκριματικών του παγκοσμίου κυπέλου του 1970.
Δικτάκτορες οπως, οι χιτλερ, μουσσολίνη, βιντελα αλλα και και εκλεγμενοι “δημοκρατικά”εξουσιαστές γνωρίζουν πολλή καλα τη δύναμη που ασκεί στις μάζες αυτο το “λαϊκό”άθλημα και το εκμεταλεύονται δεόντως…ποδόσφαιρο λοιπόν “μια θρησκεία χωρίς απίστους”
ΥΓ
Αρχισα να γράφω αυτο το κείμενο ύστερα απο προχθές το βράδυ που έγειρα επι του καναπέως για να παρακολουθήσω στην τηλεόραση στο κανάλι του βενιζέλου,τον αγώνα του ολυμπιακού με την μάντσεστερ,παρ ολο που είμαι Ηρακληδέας, ήθελα ,αυτο που λένε,να νικήσει ο ολυμπιακός μια ελληνική ομάδα,λογάριαζα όμως χωρίς τα παραπάνω…..
Απο το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο λεπτό ,δίκην ενός χαζοχαρούμενου καραγκιόζη που θέλει να λέγεται και δημοσιογράφος,ανήκοντας στην χωρία εκείνων που πούλησαν τους συναδέλφους τους στα γεγονότα της ΕΡΤ και για μια θεσούλα συντάκτηκαν με τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του κυβερνητικού εκπροσώπου της φιλιπινέζας του ΔΝΤ,πίστευα οτι έβλεπα αλλον αγώνα….
Σηκώθηκα εκλεισα την φωνή και αρχισα να βλέπω ποδόσφαιρο…γεμάτα τα σαλόνια,τα καφενεία οι καναπέδες μεσα σε μια ιερη σιωπη που διακοπτόνταν που και που απο κραυγες και υβρεις προς τον διαιτητη την τυχη την αγγλια….και δίπλα πισω απο ολα αυτα σιγα-σιγα αποδομείται οτι υπηρξε ως κοινωνικο κρατος σαν εργασιακο δικαιωμα σαν ατομικη ελευθερια σαν εθνικη οντοτητα..σαν φραντσισκο….
ΥΓ
Στα εύκολα ΗΡΑΚΛΗΣ στα δύσκολα ΗΡΑΚΛΑΡΑ
Νικος Λουραντος
