“Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άνδρες” λέει το τραγούδι.
Εμφανίζονται από το πουθενά σαν διάτοντες αστέρες, διανύουν την τροχιά τους θριαμβευτικά, με οξύ κριτικό και πολιτικό λόγο.Κάνουν αίσθηση,ταράζουν τα νερά και ….εξαφανίζονται!
Τι τους φόβησε; Τι τους τσάκισε;
Αφήνουν το στίγμα τους για λίγο,εντυπωσιάζουν,αλλά χάνονται πολλές φορές για πάντα.
Αυτοί είναι οι “κάθετοι”.
Πραγματική απώλεια,ειδικά για τις τοπικές κοινωνίες! Κρίμα. Μια χούφτα άχρηστοι βολεμένοι να σβύνουν απ’τον χάρτη τέτοια εμπνευσμένα μυαλά,που μόνο καλό θα μπορούσαν να προσφέρουν.Δεν τους αφήνουν να γινουν άνδρες,να καθιερωθούν,να μείνουν.Τους αφανίζουν.Ντροπή !
Τώρα για τους “εγκάθετους” .
Κάποτε κάτι έλεγαν, όρθωναν κάποια άποψη, ασκούσαν αντικειμενική κριτική. Μοιραία όμως, με το χρόνο αφομοιώθηκαν από το σύστημα και τους γνωστούς μεσάζοντες, που κινούν τα νήματα. ‘Εγιναν, για βιοποριστικούς κυρίως λόγους, μαριονέτες, έως και παπαγαλάκια. Είχαν αξία και την έχασαν. Αυτούς ελικρινά τους λυπάμαι.
Δεν έγιναν κι αυτοί άνδρες,αλλά για άλλους λόγους.
Οι”κάθετοι”εχουν και μια ελπίδα να ξαναλάμψουν, παίρνοντας δύναμη από κάποιους, από κάτι. Οι “εγκάθετοι” είναι χαμένοι από χέρι και ούτε διορθώνονται.
Μια Θιακιά
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα
Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς
γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε
οι πιο σεμνοί της γειτονιάς
ξέρουν επίθετα που καίνε
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί
κανείς δεν ξέρει πώς περνάνε
υπόγεια κάνουνε ζωή
κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε
Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά
στην αμαρτία λέει βουλιάζουν
και διώχνει τα μικρά παιδιά
όταν στο υπόγειο πλησιάζουν
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Τα βράδια απ’ έξω σαν περνάς
μια μουσική ακούς και γέλια
και στο υπόγειο αν κοιτάς
βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
ας είναι χρόνια στην Αθήνα
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ’ τα παιδιά εκείνα…
που είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου.
