Μέσα την κρίση που βιώνουμε, όλα φαίνονται πιο έντονα, πιο χτυπητά. Ακόμα και τα αισθήματα. Δεν κρύβονται πια, δεν κουκουλώνονται ελαττώματα και τα πλεονεκτήματα. Διαβαθμίσεις στην καλωσύνη ή στις κακιούλες πάντα υπήρχαν, θα μου πείτε. Ναι, αλλά τώρα κάνουν μπαμ. Τώρα μεγάλωσε ο ατομισμός, η αποξένωση, οι κλειστές πόρτες και το “εμείς νάμαστε καλά”.
Οι βολεμένοι, μέσα στο καβούκι τους, καλά κρυμένοι και απόμακροι, κοιτούν αφ’ υψηλού τους κακομοίρηδες, που αγκομαχούν να βρούν ένα μεροκάματο με αξιοπρέπεια, στο κυνήγι της επιβίωσης. Τους αποφεύγουν σαν το διάολο το λιβάνι, μπας και τους ζητήσουν κάνα δανεικό.
Το φαινόμενο ανάμεσα σε συγγενείς ή παλιούς φίλους, φαντάζει τραγικότερο. Πλήρης εξαφάνιση. Δεν σε ξέρω, ούτε σε είδα ποτέ μου. Οι καλές μέρες πέρασαν, με τις επαφές, τα σφιχταγκαλιάσματα, τις χαιρετούρες και τα χάχανα. Τότε που μας χτύπαγε και κανένας άνθρωπος την πόρτα. Τώρα πάπαλα!
”Ζητείται Ελπίς”, κατά Σαμαράκη και στην κυριολεξία σήμερα, “Ζητείται άνθρωπος” !
Δεν μπορώ, σε αντιστοιχία, να μη πω δυο καλά λόγια και για τους ανθρώπους που αντιστέκονται στην κρίση και βοηθούν τους συνανθρώπους τους. Είδα, φερ’ειπείν γυναίκα,π ου δεν φαινότανε να το φύσαγε κιόλας, σε ταμείο Σούπερ Μάρκετ, αθόρυβα, να ψωνίζει τσάντες γεμάτες και να τις δίνει σε άστεγο, που στεκόταν διακριτικά παραδίπλα της. Έχω κι άλλα τέτοια παραδείγματα συμπόνοιας να σας αναφέρω, Τα έχω δει σε μεγαλουπόλεις, που επισκέπτομαι κατά καιρούς. Δεν τέλειωσε η ανθρωπιά, όχι. Πιστεύω, όμως, περισσότερο στην ιδιωτική πρωτοβουλία, παρά στα θεατρινίστικα, στημένα με σκοπιμότητα, κοινωνικά δήθεν συσίτια και άλλες τέτοιες μπούρδες.
Ακόμη κι η Χρυσή Αυγή στήνει συσίτια, τι να λέει;
Μια Θιακιά
