Σίγουρα δεν σας αρέσουν τα μελό γλυκανάλατα αρθράκια και δεν θα ήθελα να σας προσφέρω σήμερα ένα τέτοιο. Αρκετές οι συγκινήσεις, φτάνουν. Αυτό το περιστατικό που θα σας πω σήμερα, όμως, ξεπερνά και τα όρια της φαντασίας, γι’αυτό και θα το μοιραστούμε.
Δευτέρα πρωΐ, γύρω στις 11π.μ.σε μεγάλο Σούπερ Μάρκετ-όχι στο Θιάκι-στο τμήμα λαχανικών. Μεγάλη κίνηση, μια και ότι φρέσκο είχαμε το Σαββατοκύριακο καταναλώθηκε.
Η υπάλληλος σκυμμένη ξεκαθαρίζει τα σαππάκια από τα καλούτσικα προϊόντα του Σαββάτου στα καφάσια. Δίπλα της στεκόνταν μιά αξιοπρεπέστατη καθαρή γυναικούλα ηλικιωμένη-πατημένα τα ογδόντα-με παντούφλες. Α, είπα καμμιά γειτόνισα πελάτισα θα είναι. Ανάμεσάτους έστεκε μια πελώρια διαφανής σακκούλα,τριπλάσιου μεγέθους απ’αυτές των σκουπιδιών. Με μια πρόχειρη ματιά διαπίστωσα ότι είχε μέσα χαρτιά, καφασάκια, σκουπίδια γενικά και κάπου-κάπου κανένα φρούτο χιλιοχτυπημένο ή κανένα κατάμαυρο κουνουπίδι.
Τι με ξάφνιασε; Όταν η υπάλληλος την ρώτησε: “Μπορείτε να την σηκώσετε ή να σας βοηθήσω”προς τιμή της αφού είχε και τόση δουλειά. Η απάντηση της μικροσκοπικής και αδύνατης γριούλας; “Όχι παιδάκι μου, ευχαριστώ, ελαφρύ είναι σήμερα”.
Την κοίταζα που έσερνε φεύγοντας την πελώρια σακκούλα με το αργό και κάπως κουτσό βήμα της και μια μαχαιριά ένοιωσα στην καρδιά μου.
Ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου έμαθα, ότι θέλει διακαώς να ξαναμπεί στην ενεργό πολιτική δράση!!
Μια Θιακιά
