Πριν από λίγο καιρό έλαβα ένα προσκλητήριο γάμου, από φιλική μου οικογένεια, στην Αθήνα.Οι πολύχρονοι οι φιλικοί μας δεσμοί μ’έκαναν να παραβρεθώ.
Χαρούμενο το νεανικό ζευγάρι, έλαμπε. Οι γονείς τους, που στην κυριολεξία ξεπουπουλιάστηκαν,το ίδιο. Πρέπει να σας πώ ότι ο γάμος γινόταν σε γνωστό, επώνυμο, μοδάτο, κτήμα των βορείων προαστίων.
Θάλεγα ψέμματα, αν ισχυριζόμουν, ότι δεν μου αρεσε. Πανέμορφο, παραμυθένιο, παράδεισος. Το μικρό παρεκκλήσι, που θα γινόταν το μυστήριο, χώραγε δεν χώραγε δέκα ανθρώπους. Οι πολύ στενοί συγγενείς μόνο, όπως καταλαβαίνετε, παρακολούθησαν το μυστήριο, οι καλεσμένοι σχεδόν όλοι απέξω. Αυτό δεν με χάλασε τόσο, το έχω συνηθίσει. Στολισμένο το εκκλησάκι με λουλούδια -τα οποία επιστρέφονταν έμαθα στην εταιρία που είχε αναλάβει τα του γάμου, για να πάνε σε άλλο μυστήριο…
Καμμιά φορά τέλειωσε το μυστήριο, έβαλαν τις απαραίτητες υπογραφές το ζευγάρι με τον κουμπάρο, πέταξε η νύφη την ανθοδέσμη της-συνήθως σε κολλητή της φίλη-και οδεύσαμε προς τον ειδικά διαμορφωμένο κήπο του κτήματος, για το γνωστό φαγοπότι. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, ήταν το σοκολατένιο συντριβανάκι, απ’ όπου έρρεε άφθονη σοκολάτα, πράγμα που δεν είχα ξαναδεί.
Τι επίσημα ντυμένοι σερβιτόροι, τι τέντες, τι ομπρέλλες, τι φιόγκιοι, τι θεόρατα στολισμενα τραπέζια με τα χίλια δυο καλά πάνω τους-catering. Σκέτη χλιδάτη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, Αμερικάνια σας λέω, επίδειξη χρήματος και μόδας. Δεν ήταν ένωση δύο νέων ανθρώπων ενώποιον θεού. Οι μπουμπουνιέρες χαριτωμένες και πρακτικές.
Τέλος πάντων, να ζήσουν τα παιδιά, αλλά εμένα σαν πολύ στημένο μου φάνηκε όλο αυτό.
Πάρτυ μου θύμιζε περισσότερο, παρά γάμο. Στερήθηκα τη μυσταγωγία ενός γάμου, ενός ιερού μυστηρίου. Αν το δεις κι από οικονομικής πλευράς, τόσα λεφτά που ξοδεύτηκαν, θα μπορούσαν να βοηθήσουν το ζευγάρι στα πρώτα του έξοδα. Πάλι βρήκα κάτι να πω, η γκρινιάρα !
Μια Θιακιά
