Απο το 1979 σε αυτή τη μικρή κοινότητα των 3000 κατοίκων,της Ανδαλουσίας που είναι η φτωχότερη περιοχή της Ισπανίας,διεξάγεται ενα αυτοδιοικητικό πείραμα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρησης,σε αυτη την περιοχή το 60%της καλιεργήσιμης γης ανήκει στο 2% του πληθυσμού,”το μόνο που παράγαμε ήταν ανεργία και μετανάστευση”λεει ο δήμαρχος,αποφασίζοντας να αντισταθούν σε αυτη την κατάσταση οι κάτοικοι στις εκλογές του 1979 εκλέγουν για δήμαρχο τον Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο ο οποίος απο τότε εκλέγεται συνεχώς μέχρι σήμερα,οχι τυχαία…
Η Μαριναλέντα διοικείται απο τις συνελεύσεις των κατοίκων της,μια και βασικό μέλημα είναι η συμετοχή του κόσμου, ο οικονομικός προυπολογισμός οργανώνεται στη βάση των αποφάσεων των συνελέυσεων της γειτονιάς,στις οποίες οι κάτοικοι αποφασίζουν τα έργα που κάθε χρονιά πρέπει να γίνουν στην περιοχή τους.
Οι κάτοικοι επίσης συμμετέχουν εθελοντικά στις συλλογικές εργασίες,όπως είναι η συντήρηση δρόμωνκαι κήπων-πάρκων αλλά και το κτήσιμο σπιτιών ,έχοντας θεσπίσει το θεσμό “των κόκκινων κυριακών”το σάββατο περνάει ενα αυτοκίνητο με μεγάφωνο και ανακοινώνεται στη γειτονιά η εργασία που πρέπει να γίνει.
Ομως όπως πολύ σωστά πιστεύουν,η πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία (…) είναι ενα μεγάλο ψέμα,γιαυτό πέρα απο την άμεση δημοκρατία είπαν να πάνε και ενα βήμα παραπέρα,να αντιμετωπίσουν την ανεργία διεκδηκόντας τη ην απο τους μεγαλογαιοκτήμονες,12 χρόνια αγωνίστηκαν με ολα τα μέσα,με γενικές απεργίες,με απεργίες πείνας,με μπλοκάρισμα δρόμων,τρένων και αεροδρομίων,διατρέχοντας τη χώρα με πορείες,αντιμετώπισαν βέβαια φυλακίσεις ,διώξεις ,καταστολή,καταδικαστικές αποφάσεις,ακόμα και απόπειρες δολοφονίας (δύο εναντίον του Δημάρχου) ,κατάφεραν να αποσπάσουν απο τον ισχυρό γαιοκτήμονα της περιοχής 12000 στρέματα γης και έφτιαξαν εναν αγροτικό συνεταιρισμό (El Humoso) απο το οποίο σήμερα ζει σχεδόν ολο το χωριό,ιδρυσαν και οργάνωσαν ενα μικρό μεταποιητικό εργοστάσιο (Humar Marinaleda) στο οποίο συσκευάζονται οι συγκομιδές (ελιές,λάδι αγκινάρες,πιπεριές κ.λ.π) βρίσκεται στη μέση του χωριού και απασχολεί περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άντρες.
Τόσο στον αγροτικό συνεταιρισμό όσο και στο εργοστάσιο όλοι έχουν τον ίδιο μισθό,ανεξάρτητα απο τη δουλειά που κάνουν,εργάζονται 61/2 ώρες την ημέρα,πο Δευτέρα εως Σάββατο δλδη 39 ώρες τη βδομάδα και αμείβονται με 47 ευρώ τη μέρα τα κέρδη δεν μοιράζονται αλλα επενδύονται ξανα στη δουλειά με σκοπό τη δημιουργία νεων θέσεων εργασίας,με αυτο τον τρόπο η ανεργία πια είναι ανύπαρκτη στο χωριό και ακόμα και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές εργασίες για όλους,οι μισθοί καταβάλονται κανονικά.
Το επόμενο βήμα της κοινότητας προς την κοινωνική Δημοκρατία πια,το οποίο εστιαζόνταν κύρια στην έκειψη στέγης για όλους,ηταν να μετατρέψουν τα ιδιόκτητα εδάφη σε δημόσια και δημιούργησαν μια λίστα κατοικιών για νέους, παρέχεται λοιπόν στους νέους δωρεάν τόσο η γη ,όσο και οι εργάτες αλλά και οι αρχιτέκτονες και αυτοί είναι υποχρεωμένοι να βάλουν την προσωπική τους εργασία ώστε να χτίσουν το σπίτη τους με τη βοήθεια της γειτονιάς..το σπίτι που παρέχεται είναι 90 τετρ.με 100 τετρ.αυλή και στοιχίζει 15 ευρώ το μήνα!!!!!
Στη Μαριναλέντα η στέγαση ,η εργασία,ο πολιτισμός η εκπαίδευση και η υγεία θεορούνται δικαίωμα για πάρουμε δε μια γεύση..Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα στοιχίζει 12 ευρώ το μήνα ,ενω η χρήση της πισίνας!( ανοικτή,κλειστή) 3 ευρώ το χρόνο,λειτουργούν επίσεις ομάδες που φροντίζουν τους ηλικιωμένους στα σπίτια τους,φτιάχνοντας τους φαγητό,πηγαίνοντάς τους στο γιατρό η καθαρίζοντας τα σπίτια τους και όλα αυτα δωρεάν…
Μερικά στοιχεία ακόμα για το όνειρο που είναι αλήθεια,η Μαριναλέντα έχει το υψηλότερο ποσοστό πρασίνου ανα κάτοικο σε ολη την Ανδαλουσία με κήπους αλλα και φυσικά πάρκα μέσα στην πόλη,άκρως ενδιαφέρον δε είναι οτι δεν έχουν χωροφύλακες,γιατι το θεωρούν “…μια άχρηστη σπατάλη..”απο την αλλη δε δεν συζητάνε καν την εγκατάσταση μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων στην πόλη τους ενω είναι σφοδρή η αντιθεσή τους απένατι στις μεταλαγμένες καλιέργειες
και λίγα λόγια απο τον Δήμαρχο..”…εφαρμόζουμε μια συμμετοχική Δημοκρατία ,αποφασίζουμε για όλα απο τούς φόρους ως τις δημόσιες δαπάνες σε μεγάλες συνελεύσεις πολλα κεφάλια,δίνουν πολλές ιδέες,ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για αλλες αξίες οχι αποκλειστικά για το χρήμα με το παράδειγμά μας αποδεικνύουμε οτι η ουτοπία δεν είναι χίμαιρα και το καλύτερο βιβλίο είναι η ίδια η ζωή,πρέπει να ονειρευόμαστε και στη συνέχεια να επιχειρούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα γύρω μας..Τίποτα δεν είναι αδύνατο…”
ΥΓ
Αυτα τα ολίγα ελπίζω να μας διαβάζου υποψήφιοι και οχι υποψόφιοι…
ΥΓ 2
Το κειμενάκι αυτο ας εκλειφθεί και ως σχόλιο για τη μακέτα του παραδείσου της κολάσεως του glamour
