Εκλογικώ ελέω όλα γίνονται και ειδικά στα δικά μας νησιά, της υπερβολής και του πάθους.
Μέσα στην γνωστή, καθιερωμένη πλέον κι όχι τόσο καθαρή, προεκλογική ατμόσφαιρα, τα καφενεία δίνουν και παίρνουν. Τι ακούν οι καπνισμένοι τοίχοι τους, δεν λέγονται. Οι συνάξεις στα σπίτια, όπως παλιότερα, όλο και εκλίπουν. Οι σύζυγοι βλέπεις μεγαλώνουν παιδιά και δεν θέλουν να χαλάνε την ησυχία τους και καλά κάνουν. Μοναδικό, λοιπόν, καταφύγιο το καφενείο.
Τα παιδιά των συνδυασμών, φίλοι μου, φορτσάρισαν. Ασυγκράτητα, ορμητικά, λαλίστατα, έως και επιθετικά, δασκαλεμένα, συσπειρωμένα πάντως, δρούν σαν μιά γροθιά. Μέτωπα-μέτωπα ! Δώστους τέτοια και πάρτους την ψυχή. ‘Ολα, ρε παιδί μου, για τη νίκη!!
Τίμιες, άτιμες τακτικές, ένα μπάχαλο. Μπέρδεμα! Κάτι όψιμες λυκοφιλίες, κάτι σφιχταγκαλιάσματα που δεν τα περίμενες, σε κάνουν κι απορείς.
Το μόνο κακό που βλέπω, γιατί τ’άλλα τα έχω συνηθίσει, είναι ότι μαζί με τα σκατά συμπαρασύρονται και κάτι μαργαριτάρια. Είναι αδικία. Τους βλέπω στους εκλογικούς καταλόγους να φιγουράρουν και τρελλαίνομαι. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια, λέω.
Χτεσινοβράδυνοι απόηχοι και σούσουρο από συγκεκριμμένο συνδυασμό, ρίχνουν πολύ χαμηλά το επίπεδο – του πύχη – στις εκλογικές αυτές αναμετρήσεις.
Φταίει η κρίση;
‘Ισως, γιατί δεν θα ενέδινε αδιαμαρτύρητα, φίλη μου, γνωστή και συμπαθής Θιακοαθηναία, που είχαμε μεγαλώσει μαζί – μέχρι κοινή μουσική παιδεία είχαμε, κι ά λα κοινά ενδιαφέροντα. ‘Αλλα οράματα είχαμε τότε. Αλλά με ένα δείπνο την έκαναν να προσεταιριστεί τον πρώτο τυχόντα υποψήφιο. Για ένα πιάτο φαϊ.
Ρε κατάντια! Ξεπεσμός, που δεν μας αρμόζει.
Ξεπεσμός! Για ένα κουλούρι, ξεπουλύσαμε καθε τί καλό! Δεν μπορεί να σωθεί κάτι; Απελπίζομαι.
Μια Θιακιά
