Στις καμπάνιες, τα προγράμματα και τις διακυρήξεις των τοπικών συνδυασμών, μετά τις εκλογές οι εκλεγόμενοι βγαίνουν σχεδόν πάντα ανακόλουθοι. Όχι πως το θέλουν, κατά βάθος, δεν θέλει κανείς να φαίνεται αναξιόπιστος απέναντι σ έναν κόσμο που τον πίστεψε. Προσπαθούν να κάνουν πράξεις όσα υποσχέθηκαν. Προσπαθούν να υλοποιήσουν όσα πρέσβευαν προεκλογικά, αλλά από την θεωρία στην πράξη είναι κάτι χιλιόμετρα.
Το ξεκίνημα, λοιπόν, σωστό. Στην πορεία σκάνε οι φούσκες. ‘Οσο για τον τερματισμό; Να μην έχει μούτρα να κοιτάξει στα μάτια κανέναν, ο Δήμαρχος.
Τώρα θα μιλήσουμε για τον κυριότερο ύφαλο, που πάνω του σπάνε τα μούτρα τους οι εκάστοτε.
Την ατέλειωτη γ ρ α φ ε ι ο κ ρ α τ ί α.
Κάτι οι πεπαλαιωμένοι Νόμοι μας, που δεν τολμούν να τους αγγίξουν οι κυβερνώντες, κάτι ο αυστηρός Δημοτικός Κώδικας, που κάνει τους υπαλλήλους φοβιτσιάρηδες και άτολμους, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να βοηθήσουν τον Δήμαρχο και να κωλλυσιεργούν κι ίδιοι, είναι αυτός ο ύφαλλος. Στα συρτάρια,λοιπόν, μελέτες και μελέτες,μαζί με ανεκπλήρωτα όνειρα.
Ο μισθός του Δημοτικού υπαλλήλου βρέξει -χιονίσει τρέχει. Τρέχει όμως και η ανεπιτυχής θητεία του Δημάρχου, με συνέπεια να φαντάζει στον κόσμο που τον ψήφισε, αναξιόπιστος.
Τι λέτε;
Μια θιακιά
