Πίσω από τους ψυχρούς αριθμούς βρίσκονται άνθρωποι. Αυτούς τους ανθρώπους, που εμπιστεύτηκαν το βιος τους για σιγουριά στο Δημόσιο και έκαναν τους κόπους μιας ζωής ελληνικά ομόλογα, ξέχασε η κυβέρνηση. Τόσο αυτή, όσο και η προηγούμενη, όταν για τη «διάσωση της χώρας» συναίνεσαν στη διαγραφή των οικονομιών μιας ολόκληρης ζωής ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Αυτοί οι άνθρωποι έβγαλαν στο φως άγνωστες προσωπικές τους ιστορίες και ζητούν -τι άλλο;- δικαίωση. Δεν είναι επενδυτές, φωνάζουν. Δεν είναι funds, συμπληρώνουν. Δεν είναι «κοράκια», αποκρίνονται εν μέσω απόγνωσης. Μικροομολογιούχοι… Γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν περιλαμβάνει τίποτα το κυβερνητικό σενάριο του success story. Δεν έχουν να προσβλέπουν σε κάτι από την ανάκαμψη. Εν μια νυκτί πέρασε από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας η κυβερνητική πολιτική. Και βρέθηκαν από νοικοκυραίοι στο περιθώριο, στα αζήτητα.Συγκλονίζουν οι ιστορίες τους, την ίδια ώρα που αρκετοί δεν άντεξαν και έδωσαν τέλος στη ζωή τους. Μετρούν 17 αυτοκτονίες! Αλλά επί της ουσίας, οι πολιτικές αποφάσεις είναι αυτές που τους ώθησαν εκεί. Εμπιστεύθηκαν το κράτος για να αποταμιεύσουν τις οικονομίες τους -κι εκείνο τους εγκατέλειψε. Καμία πολιτική δεν τους περιλαμβάνει, καμιά απόφαση. Εκτός βέβαια από τις συνηθισμένες υποσχέσεις. Πώς να τους πιστέψουν;
Στο όνομα της σωτηρίας της χώρας εφαρμόστηκαν πολιτικές που δεν υπολογίζουν τον άνθρωπο. Τα ερείπια που προκάλεσαν οι επιλογές κυβέρνησης και δανειστών στους μικροομολογιούχους είναι μόνο μία από τις πολλές αθέατες πτυχές αυτής της πολιτικής, που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Για πόσο ακόμα;
Είναι η ίδια κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι κόπτεται για τις καταθέσεις των πολιτών, αλλά σφυρίζει αδιάφορα για εκείνους που από τη μια μέρα στην άλλη διαπίστωσαν ότι έγιναν καπνός οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής. Είναι τα θύματα μιας απάνθρωπης πολιτικής, που υποτάσσεται στους οικονομικούς δείκτες και σε τεχνοκρατικές επιλογές.
Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν και ένα ξεκάθαρο παράδειγμα πολιτικής εξαπάτησης με αποδείξεις. Με πολιτικές υποσχέσεις τούς πούλησαν επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Και έχουν ακόμα και τώρα το θράσος, οι ίδιοι που τους παγίδευσαν, να εξακολουθούν να δίνουν υποσχέσεις.
