η πρώτη φορα που ψήφισα

γράφει: μια θιακιά

Ακόμα την θυμάμαι την πρώτη φορά, που εμφανίστηκα μπροστά στην κάλπη. ‘Ενοιωθα ότι όλος ο κόσμος κρεμόταν μπροστά σ’αυτήν την ψήφο! Είχα μεγαλώσει απότομα, αφού με γράψανε στους εκλογικούς καταλόγους γυναικών. Είχα και ταυτότητα. ‘Ημουν κάποια. Για φαντάσου !

Στο Β’Δημοτικό Σχολείο κλήθηκα να ψηφίσω, (το τωρινό Νηπιαγωγείο). Πήγα δειλά-δειλά συνοδευόμενη από την μάννα μου, με τόσο φόβο, σεβασμό και ντροπή μέσα μου, που απορώ πως στάθηκα στα πόδια μου, μπόρεσα να δώσω ταυτότητα, να περιμένω καρτερικά να με βρούν στους εκλογικούς καταλόγους και να μου δώσουν τελικά τα πολυπόθητα χαρτιά των συνδιασμών.
Μπήκα στην κουρτίνα και δεν εύρισκα, ούτε στυλό ! ‘ Ημουνα μόνη μου με το πουθενά. Καταλαβαίνετε βέβαια το τράκ μου.
Μήπως ρίξω εγώ το σύστημα; Μήπως δεν ψηφίσω σωστά και συμβάλλω στην αποσταθεροποίηση της Χώρας, με αποτέλεσμα να πεινάσουμε; Αυτή ήταν και τότε η εκβιαστική απειλή.
Δεν άλλαξαν και πολλά, όπως βλέπετε φίλοι μου. ‘Ιδια δοκιμασμένη συνταγή ακολουθείται, χρόνια και χρόνια και το δυσάρεστο είναι ότι πιάνει ακόμα!
Οι αιώνιοι πολιτικοί αντίπαλοι και τότε, Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί. Είχα να διαλέξω ανάμεσα σε γέρο Κ.Καραμανλή και παπού Γ.Παπανδρέου – δεν το συζητώ, πιό σώφρων ο παλιός Παπανδρέου – το δίλημμα όμως,πάντα έπιανε.
Τότε ψηφίζαμε και δικό μας Βουλευτή, για πρώτη φορά,έστω και της ΕΡΕ, τον Νεστ. Μπαρούνο και είχε βαρύνουσα σημασία η ψήφος μας. Τον βγάλαμε τελικά τον Βουλευτή μας, το ότι δεν έκανε τίποτα για το νησί μας είναι άλλη ιστορία.
Μιλάμε για γκρίζα χρόνια τότε. Της πείνας, του εμφυλίου. Μην τα επαναλαμβάνουμε τωρα δεν έχει σημασία, δεν γεφυρώνουμε κάποιο κενό.
Να προσγειωθούμε. Το βλέπετε. Πρώτο το Θιάκι μας . Τίποτ’άλλο.
Ούτε ατομικές φιλοδοξίες, ούτε αντεκδικίσειςς, προβλέπονταν τότε. ”Ηταν άλλο σας λέω το κλίμα. Θέλετε το πιστεύετε, θέλετε οχι. Τότε έτσι είχαν τα πράγματα. Τώρα έχουμε τις δυνατότητες ν’αλλάξουμε κάποια πράγματα. Είμαστε ενεργοί. Είναι διαφορετικά τα πράγματα.