Φαράχ Ντιμπά
Μια ωραία πάσσα μου έδωσες με το σχόλιό σου, στο αρθράκι μου “Πρώτη φορά που ψήφισα”, φίλε και συνεργάτη ‘Αρη.
Γέλασα με την καρδιά μου με τον γλαφυρό τρόπο που περιέγραψες τις υποχρεωτικές ποδιές των αγοριών τότε. Τις θυμάμαι φίλε μου, όπως και τις αντιδράσεις των παιδιών να τις δεχτούν. Μεγάλωσα βλέπεις σε μια οικογένεια με ….τέσσερα αγόρια! Ευλογία ή ατυχία; Συζητιέται.
Παιζότανε το αντριλίκι τους, το αρσενικό τους προφίλ, τους τσαλάκωναν αυτές τις ποδιές.’ Ηταν η περίοδος που άρχισαν να γαμπρίζουν. Αυτή η ποδιά τους χάλαγε τα κατακτητικά τους σχέδια. Τα κορίτσια τους κοίταγαν αφ’υψηλού! Φάνταζαν φτηνές καρικατούρες. Κάτι μεταξύ αγοριού και κοριτσιού. Γελοιογραφία!
Αυτές οι ποδίτσες, που λέγανε,ότι είχαν σκοπό να προστατεύουν και να διατηρούν καθαρά τα ρούχα των μαθητών και να ελαφρύνουν τις υποχρεώσεις των κουρασμένων μητέρων, ήταν καταστροφή γι’αυτούς. Μεσ’ την μαύρη θλίψη, τα αγοράκια μας.
Θέλω να συμπληρώσω εδώ, ότι το χειρότερο απ’όλα, ήταν κάτι πλαστικοί, ετοιματζίδικοι γιακάδες που προτιμούσαν οι ταλαίπωρες μητέρες, για να μη πλένουν και σιδερώνουν ολη την ώρα.
‘Οταν τα αγόρια έπαιζαν, ίδρωναν και το πλαστικό τους έκαιγε το λαιμουδάκι τους, ήταν σαν ξυράφι, βλέπεις.
Επίτρεψέ μου τώρα να σου γνωστοποιήσω δικές μου, καταδικές μου εμπειρίες με τον μπερέ, ναι μπερέ, του Ναυτικού Γυμνασίου Ιθάκης, που είχα την …τύχη να είμαι απόφοιτος!
Υπήρχε βέβαια και το κλασσικό τμήμα που ακολούθησα, όπως και οι περισσότερες συμμαθήτριές μου. Δεν είχαμε καμμία σχέση με το Ναυτικό Τμήμα, αλλά δεν είχε σημασία, ο μπερές υποχρεωτικός.
‘Ετσι, για την αίγλη του Γυμνασίου μας! ‘Ηταν, λοιπον, ένας τσόχινος μπερές , μπλέ χρώματος. Μπροστά είχε μια …χρυσή άγκυρα και αποπάνω τα αρχικά Ν.Γ.Ι. (Ναυτικό Γυμνάσιο Ιθάκης).
Αυτούς τους μπερέδες, λοιπόν, τους απεχθανόμαστε οι μέλλουσες νύφες. Σκαρφιζόμαστε κάθε τρόπο για να τους κρύβουμε. Κάτω από ξασμένα ή κρεπαρισμένα αλά… Φαράχ μαλλιά, (τότε ήταν μόδα το μαλλί αλά Φαράχ Ντιμπά, για όσους δεν θυμάστε ή δεν ζούσατε τότε, ήταν η Βασίλισα του Σάχη της Περσίας).
Με κάτι πελώρια μαλλιά όλα τα κορίτσια, προσπαθούσαμε να κρύψουμε τον υποχρεωτικό μπερέ. Κάναμε την επανάστασή μας.
Τι χρόνια κι αυτά! Μην είμαστε αχάριστοι, όμως. Με τόση πειθαρχία τότε, μας θωράκισαν για ν’αντέξουμε τα τωρινά. Ουδέν κακό, αμιγές καλού.
Μεταξικά κατάλοιπα οι στολές τότε. Δεν το δικαιολογώ αλλιώς. Το όμοιο, το στρατιωτικό, το επιβάλλεται, του Μεταξά και της ΕΠΟΝ.
Τα πληρώσαμε εμείς, βέβαια.
Δεν βαριέσαι, κάθε γεννιά πληρώνει το δικό της τίμημα. ‘Ετσι είναι.
Μια Θιακιά
