Από τον Γιάννη Τριάντη
Οταν ο Καραμανλής γέμισε την Αθήνα τσιμέντο και την κατέστρεψε, είχε ένα σοβαρό άλλοθι. Η μισή Ελλάδα είχε καταφύγει στο Λεκανοπέδιο για να γλιτώσει από το μαχαίρι των νικητών, και υπήρχε πρόβλημα άμεσης στέγασης. Ταυτόχρονα, «η οικοδομή» θα μπορούσε να τονώσει την καθημαγμένη οικονομία.
Οπερ και εγένετο. Τσιμέντο, λοιπόν, και ασύστολη αυθαιρεσία. Φρικώδη οικοδομήματα ακόμη και στο «πρόσωπο» της Ακρόπολης. Κανένα σχέδιο για το ιστορικό κέντρο, καμμία πρόβλεψη για την τύχη της πόλης, ώστε όχι μόνο να προστατευθούν τα τιμαλφή της, αλλά να γίνουν μεγαλειώδης βιτρίνα που θα καθιστούσε την Αθήνα τουιριστικά ακαταμάχητη εσαεί.Οταν σε εκβιάζουν οι περιστάσεις, οι επιλογές λιγοστεύουν. Ομως υπάρχει ένα όριο, μια κόκκινη γραμμή. Ο Καραμανλής δεν την έλαβε υπ’ όψιν. Την έκανε σκόνη ο «ρεαλισμός» του. Κι έτσι η Αθήνα έπεσε θύμα του κερδώου κυνισμού και των αφηνιασμένων εργολάβων που έσπειραν εκτρώματα αδιαφορώντας για το έγκλημα και τις μελλοντικές επιπτώσεις. Ομως οι ευθύνες βαρύνουν αποκλειστικά την πολιτική ηγεσία. Και ειδικά τον Καραμανλή.
Κάποιες αποφάσεις και επιλογές μπορείς να τις αναθεωρήσεις, αν αποκαλυφθούν βλαπτικές και επιζήμιες. Κάποιες άλλες όμως είναι ανέκκλητες, οριστικές, τελεσίδικες. Μία από αυτές είναι η εκτεταμένη οικοδομική δραστηριότητα σε παράκτιες ζώνες, δασώδεις περιοχές και σε ζωτικής σημασίας οικοσυστήματα. Απαξ και οικοδομηθούν, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, ακόμη και αν διαπιστωθούν εκ των υστέρων οι επιπτώσεις στο περιβάλλον αλλά και η βαθμηδόν ελαχιστοποίηση του οικονομικού οφέλους.
Κάτι παρόμοιο συνέβη στην Ισπανία. Σχεδόν ολόκληρη η ανατολική ακτή γέμισε ασφυκτικά από τουριστικά μεγαθήρια. Αλματώδης η «τουριστική ανάπτυξη», ενίσχυε διαρκώς την οικοδομική φρενίτιδα. Καραβιές Βορειοευρωπαίων γέμιζαν τα φαραωνικά ξενοδοχεία καλοκαίρι και χειμώνα (δωρεάν μία εβδομάδα τον χειμώνα, αν ο τουρίστας είχε περάσει τις θερινές διακοπές του στο ίδιο ξενοδοχείο), μέχρι που βαρέθηκαν. Και τότε άρχισαν τα προβλήματα. Τώρα, η Ισπανία κλαίει και οδύρεται. Οι ακτές έχουν καταστραφεί και μοιραία δεν είναι πια ελκυστικές. Ηγουν: Ολέθριες οι συνέπειες της αστόχαστης επιλογής. Και για το Περιβάλλον και για την Οικονομία.
Στα καθ’ ημάς, ο μνημονιακός εκβιασμός για θεσμικές μεταρρυθμίσεις που «θα διευκολύνουν την Ανάπτυξη», μετέτρεψε την αναγκαιότητα (νομοσχέδιο για τον αιγιαλό) σε Δούρειο Ιππο της αυθαιρεσίας. Ευτυχώς, υπήρξαν σθεναρές οι αντιδράσεις και αποσύρθηκε το καταστροφικό νομοσχέδιο. Ομως ο πυρήνας της λογικής του έχει σημασία. Τσιμέντο κι άγιος ο θεός. Οσο για τις επιπτώσεις, ποιος νοιάζεται; Αρκεί να εμφανιστούν επενδυτές και να πάρει μπρος η οικονομία. Εξάλλου, όσοι διαμαρτύρονται είναι γραφικοί, αν όχι λαπάδες που έλεγε και ο Κούβελας για όσους «ασχολούνται» με την ποίηση.
Μεταξύ του υπαρκτού οικολογικού δογματισμού και της εγκληματικής αυθαιρεσίας, ανιχνεύεται ο τρίτος δρόμος: η λελογισμένη αξιοποίηση. Λαμπρά παραδείγματα υπάρχουν. Οπως τα εκπληκτικά «Ξενία» που κόσμησαν την επικράτεια. Ευφάνταστες επιλογές χώρων και εξαιρετική αρχιτεκτονική, από τον αείμνηστο Κωνσταντινίδη. Ναι, αυτό το σπουδαίο έργο πιστώνεται στον Καραμανλή, ο οποίος είχε και λαμπερές στιγμές… Σήμερα, κορυφαίο παράδειγμα υποδειγματικής επένδυσης αποτελεί κατά γενική ομολογία το «Κόστα Ναυαρίνο». Ως και σφοδροί επικριτές αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για κόσμημα. Απόλυτος σεβασμός στο περιβάλλον και υπηρεσίες υψηλών προδιαγραφών.
Σοφόν το σαφές. Αν η κυβέρνηση ενδώσει στις ευκολίες, στους εκβιασμούς αλλά και στα ποικίλα συμφέροντα, θα χρεωθεί με το στίγμα του ολετήρα (και) σε αυτό το κρίσιμο πεδίο. Ο σεβασμός στη φύση δεν είναι κουβέντα του αέρα. Είναι στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ. Και για την Ανάπτυξη.
Διαβάστε επίσης Μην καταστρέψετε τις ακτές σας όπως η Ισπανία
