Οι τελευταίες πράξεις της μνημονιακής συγκυβέρνησης που αποδεικνύουν την απόλυτη δέσμευση της στην πολιτική της λιτότητας παρά τις επικοινωνιακές διακηρύξεις περί του αντιθέτου
Η προσπάθεια αλλαγής πολιτικής σε επίπεδο ρητορικό εκτίθεται βάναυσα από πράξεις που αποδεικνύουν την απόλυτη δέσμευση της στην πολιτική της λιτότητας που ασκείται ως τώρα. Ποιες είναι αυτές οι πράξεις;
1) Έκθεση ΔΝΤ. Στην έκθεση προβλέπονται μεγάλα δημοσιονομικά (7,5 δις) και χρηματοδοτικά (12,6 δις) κενά, προτείνονται πρόσθετες δημοσιονομικές περικοπές (επικουρικές και κύριες συντάξεις, επανεξέταση ΕΝΦΙΑ), νέες «μεταρρυθμίσεις» νεοφιλελεύθερης έμπνευσης (δικαίωμα ανταπεργίας εργοδοτών, ομαδικές απολύσεις, προτάσεις ΟΟΣΑ, κατάργηση τριετιών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων), αλλά και γίνονται προειδοποίησες για παράγοντες που προκαλούν ανησυχία (πορεία εξαγωγών και κόκκινων δανείων).
Η πίεση του ΔΝΤ είναι δυνατό να οδηγήσει σε νέο δάνειο και νέο μνημόνιο (ενδεχόμενο το οποίο υπάρχει σαφώς στην έκθεση του ταμείου αλλά και σε πολλές από τις τοποθετήσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, όπως εκείνες των κ. Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ σήμερα). Αυτό που είναι απολύτως αδιαμφισβήτητο είναι η απόφαση της τρόικας να συνεχιστεί ακριβώς η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής (όσο ανθρώπινο πόνο και αν συνεπάγεται) και η συνέχιση της πίστης ότι τα επόμενα χρόνια μια οικονομία που έχει απολέσει το ¼ της παραγωγής και έχει περισσότερο από το ¼ του εργατικού δυναμικού σε ανεργία θα μπορέσει να αναπτυχθεί με τεράστιους ρυθμούς και να παράγει ακόμη πιο τεράστια πλεονάσματα που θα φύγουν στο εξωτερικό για την αποπληρωμή του χρέους.
«Παρά τις επιφανειακές αναφορές σε διάφορα «λάθη και αδικίες», τόσο οι πιστωτές όσο και η κυβέρνηση παραμένουν στρατευμένοι στον ίδιο στόχο, με τις ίδιες αναλύσεις και τις ίδιες προτάσεις» σημειώνει σχετικά ο Ευ. Τσακαλώτος.
2) Χαρδούβελης στη θέση Στουρνάρα και μεταγραφή του τελευταίου στην ΤτΕ. Η πολυθρύλητη απομάκρυνση του υπ. Οικονομικών, που υποτίθεται ότι θα έκφραζε αλλαγή πολιτικής συνοδεύτηκε από δύο κινήσεις από τις οποίες εξουδετερώνεται απόλυτα. Κι αυτό διότι ο Γκ. Χαρδούβελης είναι ένας ιδεολογικός και επιστημονικός κλώνος του Γ. Στουρνάρα (αν και λιγότερο λαμπερός καθώς έχει αναλάβει πολύ σημαντικότερα πόστα από ότι εκείνος). Έχουν κοινή καταγωγή από το εκσυγχρονιστικό – σημιτικό ΠΑΣΟΚ, παράλληλη πορεία ως τραπεζικά στελέχη και υποστήριξαν και οι δύο από πολύ νωρίς το μνημόνιο (στον βαθμό που θα μπορούσε να γίνει λόγος και για ιδιότυπο μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος προέβλεπε νωρίτερα την επιστροφή στην ανάπτυξη…). Το μεγαλύτερο προσόν του νέου υπουργού είναι η απόλυτη προσήλωση στην πολιτική του μνημονίου.
Άλλωστε, ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν εξοστρακίστηκε από το πεδίο άσκησης της οικονομικής πολιτικής, αλλά «μεταγράφηκε», με την προκλητική ενέργιεια της κυβέρνησης, σε μία σχεδόν εξίσου σημαντική θέση, από την οποία θα είναι δύσκολο να μετακινηθεί ακόμη και μετά από μια απομάκρυνση της κυβέρνησης Σαμαρά.
3) Υπογραφές Στουρνάρα – Προβόπουλου – Σαμαρά (διαβάστε αναλυτικά). Η επιστολή προς την κ. Λαγκάρντ είναι εξαιρετικά σύντομη και λιτή. Τονίζεται η απόλυτη έως τώρα εφαρμογή του προγράμματος και η πρόθεση για συνέχιση στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Τα μελανότερα σημεία της επιστολής η δέσμευση για επιπλέον μέτρα αν καταστεί αναγκαίο και η περηφάνια με την οποία αναφέρονται σαν κορυφαίες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης η πραγματοποίηση των προτάσεων του ΟΟΣΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις.
4) Επαφές με το εξωτερικό εν κρυπτώ. Την Τρίτη 3 Ιουνίου η συνάντηση Στουρνάρα – Λαγκάρντ – Τόμσεν γίνεται προσπάθεια να υποκρυφθεί. Το υπ. Οικονομικών διαψεύδεται από τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ κ. Ράις λίγες μέρες αργότερα. Ο κ. Ράις με τη σειρά του αυτό-γελοιοποιείται λέγοντας ότι πρόκειται για μια προσωπική συνάντηση της επικεφαλής της του ΔΝΤ και καταπίνει τη γλώσσα του όταν ρωτάται γιατί σε μια τέτοια «ανεπίσημη συνάντηση» παραβρέθηκε και ο Τόμσεν, ο οποίος χρειάστηκε να πετάξει για αυτήν με πτήση από τις ΗΠΑ. Ανάλογες «κουτοπόνηρες» κινήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης έκανε η κυβέρνηση και για την δημοσιοποίηση της έκθεσης του ΔΝΤ (τα ελληνικά ΜΜΕ έκαναν λόγω για αναβολή της δημοσιοποίησης μετά από ελληνικό αίτημα) και για την γνωστοποίηση της επιστολής των τριών στην Λαγκάρντ (αν και γραμμένη πριν τις εκλογές, έγινε γνωστή με την δημοσιοποίηση της έκθεσης).
Από όλα τα παραπάνω συνεπάγεται ότι η όποια επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει αλλαγή πολιτικής δεν έχει καμία αντιστοίχηση στην πολιτική που πραγματικά θα συνεχίσει να εφαρμόζεται στην ίδια κατεύθυνση και με ακάμα μεγαλύτερη προσήλωση. Επιπλέον, η επιμονή της τρόικας επιμένει αποδεικνύει ότι δεν αντιλαμβάνεται το μνημόνιο και τη λιτότητα ως μια κατάσταση κρίσης, αλλά ως μια μονιμότητα.
left.gr
