γράφει “μια θιακιά”
Πριν λίγα μόλις χρόνια υπήρχε ακόμη αυτό το είδος -διαδεδομένο μπορώ να πω- στο νησί μας.
Οι άρχοντες σπαγγοραμμένοι. ‘Εχαιραν σεβασμού από τον κόσμο, μα το δίφραγκό τους δύσκολα το έβλεπες. Τα φύλαγαν τα λεφτά τους, μια και τότε είχαν και κάποια αξία, γιαυτό και το παρατσούκλι του τίτλου, που μας τον δώσανε οι γείτονες κεφαλλονήτες. Οι άνθρωποι, μέχρι ενός σημείου, δικαιολογημένοι. Τι πολέμους, τι κατοχές,τι εμφυλίους, τι σεισμούς! Δεν περάσανε και λίγα οι Θιακοί. Δικαιολογημένη η ανασφάλειά τους.
Σήμερα τι γίνεται, που ήρθαν τα πάνω κάτω και μειώθηκαν όλες οι αξίες;
Οι ναυτικοί μας, εν μέσω κρίσης, είναι αδιαμφισβήτητα από τους πιο καλοπληρωμένους έλληνες.
Που πάνε τα λεφτά τους; Σε τράπεζες;
Τίποτα δεν κινείται στην ντόπια αγορά, το συμπεραίνουμε απ’το ότι δεν επενδύουν οι ντόπιοι. Δικαίωμά τους. Δεν θα μπούμε εμείς διαχειριστές στην τσέπη τους. Εκ του αποτελέσματος μιλάω.
Γείτονας κεφαλλονίτης επιχειρηματίας επένδυσε στο νησί μας. Ανοίγει Super Market
στο κτίριο του παλιού ΟΤΕ ,της αντιπροσωπείας ΑΒ Βασιλόπουλου. Μπράβο του!
Και ανταγωνιστικότεροι γίνονται οι έμποροι τροφίμων, οπότε είναι καλύτερο για τις τσέπες μας και πιο καλαίσθητο στην παραλιακή θα είναι και πέντε εργατικά χέρια θιακά θα απασχοληθούν. Δεν βλεπω τίποτα το αρνητικό, ούτε ξενοφοβία έχω.
Κι άλλοι πατρινοί, ακούω, έρχονται ν’ανοίξουν εστιατόρια ή κλάμπ, να εκμεταλλευτούν τον φυσικό μας πλούτο. Δεν αναρωτιέστε εσείς, γιατί οι δικοί μας φοβούνται να ρισκάρουν;
Προτιμούν τα παιδιά τους να μοιράζουν βιογραφικά στην Αθήνα, ή ν’ακολουθούν τον δρόμο της ξενητιάς, που καμμιά φορά δεν έχει κι’ επιστροφή, παρά να δώσουν πέντε οβολούς και ν’ άνοίξουν ένα οικογενειακό μαγαζί. Πως να μην έρθουν ξένοι να μας διδάξουν. Εμείς αδρανούμε.
Τα τρυπιοσάκκουλα, που λέγαμε; Είναι ,λέτε, στο DNA μας ,τελικά; Μπορεί.
Μια Θιακιά
