“Απ’ όλα τα πετούμενα, ολά-ολά, ο γάϊδαρος μ’αρέσει, βατσιτέλω-βατσιτσώ”, έλεγε ένα προσκοπικό τραγουδάκι, από τα λίγα που θυμάμαι απ’το πέρασμά μου στις ελληνίδες οδηγούς. Υπήρξα οδηγός-προσκοπίνα, πράγμα που το θεωρώ τιμή μου. Στα παραπήγματα, που πρόσφατα κατεδαφίστηκαν, απέναντι από την Μητρόπολη, στεγάζονταν ο Θιακός οδηγισμός, καθώς και τα αγόρια πρόσκοποι, με πολλά μέλη και δραστηριότητες. Λυπάμαι που σήμερα δεν έχουμε οδηγισμό στο Θιάκι. Μέχρι και ναυτοπρόσκοπους είχαμε, καθώς και τα μικρά πουλάκια με τις καφέ και κίτρινες ωραίες στολές τους και τα καπελάκια τους. Με καμάρι, παρελα στις έθνικες γιορτές. Καθαρίζαμε τις ακτές, λέγαμε τα κάλαντα, πηγαίναμε εκδρομές και δύο φορές την βδομάδα μαζεύομαστε στις ωραία διαρυθμισμένες από τις ίδιες, αίθουσές μας, στα παραπήγματα.
Πολλά μου λείπουν απ’το σημερινό Θιάκι, δεν είναι το μόνο αυτό.
Σήμερα θα αφιερώσουμε δυο αράδες σε ένα ζωάκι, που μόνο βοήθεια πρόσφερε στους κατοίκους του νησιού σε δύσκολες ώρες. Στο γαϊδουράκι.
Αν θα βρείς δέκα όλα κι όλα σήμερα στο νησί, ζήτημα είναι. Τη στιγμή που κάθε οικογένεια έχει από δυό και τρία αυτοκίνητα, πού χώρος για τα συμπαθέστατα γαϊδουράκια! Προκόψαμε βλέπεις. Δεν έχουμε τώρα ούτε να αποπληρώσουμε τις δόσεις τους κι από βενζίνα βράσε όρυζα, τάχουμε ακίνητα και τα καμαρώνουμε. Μεγαλεία δεν θέλαμε;
Ειδικά στην ανοικοδόμηση μετά τους σεισμούς, μας βοήθησαν όσο δεν λέγεται, τα ζωάκια αυτά.’Οσοι ασχολούνταν με την οικοδομή, όπως ο πατέρας μου, μπορεί να είχαν τρία και τέσσερα ακόμη.
Σαν οικονομικό μέσο μεταφοράς, του αλλάξαμε τον αδόξαστο. Είτε με το σχοινί, είτε ζωσμένο σε κάρρο, μετέφερε αγόγγυστα τόνους πέτρα και άλλα υλικά, για να γίνουν τα σημερινά μας σπίτια που όλο καμάρι τα κατοικούμε. Φορτηγά βλέπεις, λιγοστά και ακριβό το κόμιστρό τους.
Υπερφορτωμένα τα θυμάμαι να δουλεύουν απ’το πρωΐ μέχρι το βράδυ.
Στις νεροκράτες στα περιβόλια, ατέλειωτες κυκλικές βόλτες με τον κατρουμά. Στα κτήματα σε τρύγους και θέρους, εκεί να δεις δουλειά. Η αμοιβή του; Λίγος σανός και νεράκι.
Τότε δεν τα θεωρούσαμε ντροπή, όπως σήμερα, τρομάρα μας!
‘ Ολοι θα θυμάστε την διαφήμιση με τον καλόγηρο Ακάκιο, που δεν έπρεπε να ξεχάσει τα μακαρόνια!
Πόσα δύσβατα μονοπάτια δεν περάσαμε καβάλα με το γαϊδουράκι. Ακόμη και στο μπάνιο,τότε που μύριζαν θάλασσα οι ακτές μας, με τα γαϊδουράκια πηγαίναμε. Ο καυγάς γινόταν ανάμεσα στα πιτσιρίκια, για το ποιός θα είχε την πρωτοκαθεδρεία και θα καθόταν στο σαμάρι και ποιός πισωκάπουλα!
Σπάνιο είδος σήμερα με την εξέλιξη-θάλεγα καμμιά κουβέντα- δεν τα συναντάς συχνά. Εμένα μου λείπουν κι ας κοροϊδεύετε. Από κάτι σημερινά δίποδα τέρατα, θα προτιμούσα τα υπομονητικά και καλοκάγαθα γαϊδουράκια χίλιες φορές καλύτερα !
Ας τελειώσουμε λοιπόν με ένα στίχο του προσκοπικού τραγουδιού “Στραβός βελόνα γύρευες ολά-ολά, σε ξένο αχυρώνα βατσιτσέλο-βατσιτσό.”
Μια Θιακιά
