Από ποδόσφαιρο γνωρίζω ελάχιστα, το ξεκαθαρίζουμε. Αναμφισβήτητα η Εθνική μας, αναπτέρωσε το ηθικό και του κάθε πικραμένου έλληνα. Κάπου κερδίσαμε βρε αδερφέ, εμείς οι καταβαραθρωμένοι, εξαθλιωμένοι, που μόνο τον οίκτο προκαλούμε. Μια πετυχημένη μπαλιά, ένα πέναντλυ, έφτασε να μας κάνει ευτυχισμένους. Με πόσο λίγα αλλάζει η ψυχολογία μας.
Μπράβο στα παιδιά, δεν λέω. Αλλού θέλω να σταθώ,όμως Στον πρωταγωνιστή του άθλου αυτού. Τον Γ.Σαμαρά.
Τόση προβολή! ‘Ολα τα φώτα δημοσιότητας πάνω του. Το αξίζει, αλλά μέχρι ενός σημείου. Το παραπανίσιο, το υπερβολικό, στον ίδιο κάνει κακό κι ας μη το καταλαβαίνει. Τώρα κολακεύεται, όλος ο κόσμος μιλά γιαυτόν, την γνωστή τραγουδίστρια έχει για σύντροφο, τι άλλο θέλει;
Δεν είναι έτσι όμως, η πολλή δημοσιότητα τον καίει. Θα είναι απαιτητικό το κοινό του, θα θέλει όλο και περισσότερα απ’αυτόν. Θα δίνει και δεν θα φτάνουν.
Αντίθετα ο Α. Σάμαρης, που έβαλε αθόρυβα σχεδόν το πρώτο γκόλ και εμψύχωσε την ομάδα, πέρασε δεύτερος, ελπίζω όχι στις καρδιές των ελλήνων. Σεμνός, χωρίς φανφάρες, αντίθετα από τον έλληνα Μπέκαμ – όλο κι όλο ένα μικρό βιογραφικό του είδαμε στην τηλεόραση – χαμηλών τόνων. Μπράβο του!
Η υπερέκθεση είναι δίκοπο μαχαίρι. Αν πέσεις απ’τον θρόνο το χτύπημα θα είναι θανατηφόρο.
Πολιτικοί, αστέρια του σινεμά, τραγουδιστές, που έχουν μπεί σ’αυτό το τρυπάκι της μεγάλης δημοσότητας έχουν πληρώσει το τίμημά της πολύ ακριβά.
Ο ίδιος κόσμος που σε αποθεώνει, στο πρώτο σου λάθος θα είναι αμείλικτος, αυτό μας έχει διδάξεις η ιστορία.
Μια Θιακιά
