γράφει ο νίκος λουράντος
Πριν 10 χρόννια οταν η εθνική ομάδα της χώρας μας στον τελικό του ευρωπαικού πρωταθλήματος κέρδιζε για 2η φορά τη διοργανώτρια πορτογαλία και κατακτούσε το βαρύτιμο τρόπαιο, μια επιτυχία που ερχόνταν να δεσει με τη νίκη στην γιουροβίζιον την ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων την άνοδο του χρηματηστηρίου και το ρυθμό ανάπτυξης της χώρας! όταν κάθε άνοιξη και στο νησί μας “ανθίζανε” τα hi teck τζιπάκια, η σαμπάνια πίστας έρεε άφθονη και η κουτσή μαρία αγόραζε και πουλούσε μετοχές και στην παράλληλη, όταν αυτη η ποδοσφαιρική επιτυχία είχε αναχθεί σε εθνικό γεγονός, και τα αργυρώνιτα μμε την χρησιμοποιούσαν σαν μοχλό προπαγάδας υπέρ της φούσκας που μας περιέβαλλε αγγίζοντας και τα ορια του γελοίου πολλες φορές προσδίδοντας στους παίκτες ιδιότητες αρχαίων ηρώων η θεών, συμπεριλαμβανομένου του συμπαθέστατου ραμολιμέντου με το κομμοδινί μαλλί οττο ρεχάγκελ, όταν αργά αλλα μεθοδικά στηνόνταν το σκηνικό του επερχομένου δράματος και όλος ο κόσμος παραληρούσε απο εθνική περιφάνεια για μια ομάδα που παίζοντας κατι σαν ποδόσφαιρο κατακτούσε το βαρύτιμο τρόπαιο απέναντι σε ποδοσφαιρικα και οικονομικά μεγαθήρια, έχοντας στης τάξεις της κάτι σαν ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αργότερα εξελίχθηκαν σε δημόσιους υπαλήλους του αθλήματος και αφου γύρισαν ολη τη χώρα και την αλλοδαπή π’ερασαν απο την ιδιότητα του παίχτη σε εκείνη του παράγοντα του αθλήματος με ελάσσονα συμμετοχή στο πραγματικό παιχνίδι, γιατι το ποδόσφαιρο οπως και ναχει είναι μονο ένα παιχνίδι, ασχετα με την εμπορευματοποίηση του και με την χρησημοποίηση του απο το καθεστώς για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Τότε λοιπόν που μεσουρανούσε ο εθνικός οργασμός και τσαμπουκάς, με έναυσμα την ποδοσφαιρική αυτη επιτυχία, κάποιοι μέσα στους πανηγυρισμούς και τη θολούρα, προσπάθησαν να κρατήσουν μια καθαρή “ποδοσφαιρική”ματιά και να πουν το προφανές, οτι οχι δεν ηταν ποδόσφαιρο αυτο που παίζαμε άσχετα αν κερδίζαμε η οχι, και οχι δεν ηταν αθλητές αυτοί, με την έννοια που θέλει μια ισσόροπη ανάπτυξη σώματος και πνεύματος, και ναι εκει χάθηκε μια ευκαιρία που θα ελεγε και θα έδειχνε σε ολον τον κόσμο οτι δεν ειναι τα παντα χρημα και δύναμη και οτι και οι ¨μικροί¨αυτου του κόσμου μπορούν και να κερδίζουν τους μεγάλους, συν του οτι αυτο καθ αυτο το ποδόσφαιρο εχασε παρα κέρδισε βλέπε τα χάλια του εθνικού μας πρωταθλήματος, στημένα ματς, αθλιες εγκαταστάσεις, παράγοντες ποδοσφαιρικοί με το μισό ποινικό κώδικα να τους βαραίνει συν τα λάθος μηνύματα που πέρασαν ολοι προς τα κάτω… στο λαό. Αυτο συνέβη γιατί ηταν ολοι τους λίγοι κυβέρνηση παράγοντες ποδοσφαιριστές και λαος…
Φτάνουμε λοιπόν στο προχτές, παρακολούθησα ολα τα παιχνίδια της εθνικής και δεν κρύβω οτι σε κάποιες στιγμές ηθελα και να κερδίσουμε, οταν ομως άρχησαν ξανα τα όργανα ενορχηστρωμένα οπως πάντα απο την διαπλοκή των δημοσιογραφίσκων των καναλιών, για ελληνικη ψυχη και αλλες ανοησιες και βλέποντας οτι για αλλη μια φορα η ιδια συνταγη, υπέργηροι παίχτες η και νεοι μπουχτισμένοι, πολιτικολογουντες παράγοντες η και υποδικοι, αμετροεπεις και απολιτικ αθλητες π.χ μετα την πρόκριση στους 16 σε δήλωση του ποδοσφαιριστής της εθνικής λεει οτι ειναι ευτηχισμένος που εκανε τους ελληνες να χαρούν… γιατι αραγες οι ελληνες ειναι λυπημένοι ετσι γενικως φαίνεται… και ακομα πιο πρακτικα, στο 3-0 με την κολομβία και λίγα που φάγαμε παίξαμε άθλια, στο 0-0 με την ιαπωνία μια απ τα ιδια και σταθήκαμε τυχεροί, οτι παίξαμε, ποδοσφαιρικά πάντα, ηταν 60 περίπου λεπτά στον αγώνα με την ακτή και δίκαια περάσαμε για να φτάσουμε στο αίσχος του αγώνα με την κοστα ρίκα που κάποιοι αποφάσησαν οτι η νικη μας ανήκει δικαιωματικά, εκει λοιπόν βλέποντας τον νεαρό μανωλά, που φαίνεται οτι τιποτα δεν πηρε απο τον θειο του η τα μυαλα του εχουν παρει αερα, να χρησημοποιει σε ολη τη διάρκεια του αγωνα 2 λεξεις που προφανως της εμαθε στα μπουρδέλα της βραζιλίας εναντίων των κοσταρικανων που μπορει να μην ειναι και τα καλυτερα παιδια (για το puta madre λεω που τολεγε καθε που ο φακος πηγαινε πανω του), βλέποντας τον χρηστοδουλόπουλο που ενω σε ενάμιση αγώνα που έπαιξε και ματωσε τη φανέλλα κόλλησε στα ρηχα νερα της προσπαθειας να σκοραρει (ειναι ενας απο τους 3 που μιλησε ο Σαντος) κοντρα σε καθε εννοια ομαδικου πνεύματος και βρίζοντας τον συμπαίκτη του μήτρογλου, βλέποντας τον 37 χρονο καραγκούνη να μην αφήνει αλλον να χτυπήσει τα ελεύθερα, παρ ολο που δεν μπορούσε ( ειναι ο δεύτερος των 3ων), τον μανιάτη να ειναι εκτος εαυτου τη στιγμη που εγινε αλλαγη και τους βώκολους και φύσσες να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις οδηγίες του Σάντος και να περνουν οτι τους περνουσε απο το μυαλο, ευχόμουν να χάσουμε στα πέναλντυ και το μοιραίο πέναλντυ να το εκτελέση ο Γκέκας… και εγινε και εχασα και στο στοιχημα που ειχα παιξει ελλαδα…
ΥΓ
κατι τετοιες στιγμες ξαναφέρνω στο νου τον Μαραντόνα και παρ ολο που ποδοσφαιρικα τον κοιτούσα ύποπτα δεν μπορω να μην του βγάλω το καπέλο για την στάση του απέναντι στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικο κατεστημένο και στην έμπνευση και την πραγματικη χαρα που εδωσε στο λαο της Αργεντινης απλα κλωτσώντας μια μπάλα
