“Σαν να μη πέρασε μια μέρα”

Σε λίγες μέρες περιμένω από την μακρινή Αυστραλία τα ξαδέλφια μου. ‘Ερχονται σχεδόν χρόνο παρά χρόνο. Θέλουν να κρατήσουν τις επαφές τους με τις ρίζες τους. Σεβαστό.

Ανημέρωτοι, αποκομμένοι από τα θλιβερά συμβάντα στην Ελλάδα, πέντε χρόνια τώρα, θέλουν από μας την ίδια φιλοξένια, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αμ δε!

Από την μνημονιακη μέγκενη, που μας έχει επιβάλλει η τρόϊκα πως να μας έχει μείνει ένα ευρώ να αντιπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας.

Να τους παραθέσουμε πλουσιοπάροχα γεύματα, πολυδάπανες ξεναγήσεις, δώρα για σουβενίρ κτλ.

Δεν έχουμε αυτήν την ευχέρεια . ‘Οχι ότι δεν θέλουμε.

Μη μας στριμώχνουν κι από πάνω. Μας φτάνει η φτώχεια μας.

Αισθανόμαστε μικρότεροι των περιστάσεων. Ντρεπόμαστε.

Εμείς που φυλάγαμε Θερμοπύλες, τα φτύσαμε.

Να με συγχωρήσουν τα ξαδέλφια μου, που δεν θα είμαι η ξαδέλφη που ξέρανε τόσον καιρό.

Δεν μπορώ ένα καφέ να τους προσφέρω. Τους τιμώ. Είναι το αίμα μου. Θάθελα να τους ευχαριστήσω. Μα δεν μπορώ. Μου δέσανε τα χέρια.

Μη νομίσατε, ότι είχαμε και δεν δώσαμε. Μας μαδήσανε. Δεν έμεινε τίποτα

Πως να είμαστε εντάξει . Μπορούμε και δεν το κάνουμε;

Μας εξάντλησαν. Μας στέγνωσαν.

Δεν είμασστε πια τα φιλόξενα ξαδέλφια. Είμαστε άδειες τσέπες.

Συγνώμη! Ελπίζω στη κατανόηση τους και ευελπιστώ σε μια πρόσκληση τους, μήπως και με πάρουνε οικονομική μετανάστρια στην πλούσια ήπειρο τους.

Μια Θιακιά