‘Εβρεχαν “χρυσά” κουτιά οι ουρανοί, στο Θιάκι ;

Ξαναγυρνάμε μια βόλτα στις επώδυνες μέρες των σεισμών του ’53.

Μέσα σ’ όλη μας τη συμφορά τότε, έχουμε και κάτι ευχάριστες μικρές παιδικές αναμνήσεις.

Πιάναμε τον εαυτό μας αντί να κοιτάει την γή, που ανοίγε κάτω από τα ποδαράκια μας, σηκώναμε το κεφάλι και κοιτάγαμε τον ουρανό. Μη φανταστείτε ότι κάναμε προσευχή, όχι, περιμέναμε να πέσει κοντά μας κανένα από τα “χρυσά” κουτάκια. Ακούγαμε την βοή του αεροπλάνου του Ερυθρού Σταυρού κι έπαιρναν φωτιά τα ποδαράκια μας .

Εμείς της γειτονιάς Ιεριχούς, τρέχαμε στ’αμπέλι του Μαρούδα, που ήταν πιο κοντά μας κι εκεί άρχιζε ο πόλεμος για τους…. ουρανοκατέβατους θησαυρούς!

Τι ξύλο έπεφτε δεν λέγεται. Το άδικο όμως ήταν, ότι άλλοι γύριζαν στις σκηνές τους με τρία τέσσερα κουτιά αγκαλιά και άλλοι χωρίς κανένα. Εκεί μέτραγε η ηλικία και η μυϊκή δύναμη.

Καλοκλεισμένα κουτάκια χάρτινα έπεφταν από το αεροπλάνο, γεμάτα με μολύβια, τετραδιάκια, γόμες, μπογιές, σαπουνάκια, σβούρες, φυσαρμόνικες, σφυρίχτρες, βώλους κι άλλα παιδικά παιχνιδάκια, που πολλά απ’αυτά δεν ξέραμε ούτε πως παιζόταν.

Θυμάμαι, απ’τις λίγες φορές που έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα τέτοιο κουτάκι -που ν’αφήσουν τα λυσσασμένα αγόρια να δεί προκοπή και κανένα πολύπαθο κορίτσι- είχε μέσα ένα παιχνίδι κύβο με χρώματα, που το είχα σαν διακοσμητικό και μετά από πολλά χρόνια έμαθα πως το έπαιζαν.

Στα ταλαιπωρημένα μικρά ματάκια μας, που μονάχα συντρίμια και δυστυχία έβλεπαν, καταλαβαίνετε

ότι αυτά τα κουτάκια ήταν μια νότα παρηγοριάς. Ήταν ο γνωστός κύβος του Ρούμπικ.

Μέσα στις τόσο τραυματικές έμπειρίες κι αναμνήσεις, παραμένει ανεξίτηλο αυτότο δώρο εξ ουρανών!!

Μια Θιακιά