διον διομ μανιάς
φαίνεταί μοι κῆνος ἴσος θέοισιν ἔμμεν
ὤνηρ ὄττις ἐνάντιός τοι ἰσδάνει καὶ πλά
σιον ἆδυ φωνείσας ὐπακούει ~ καὶ γε
λαίσας ἰμέροεν τό μ ἦ μὰν καρδίαν ἐν
στήθεσιν ἐπτόαισεν` ὠς γὰρ ἔς σ ἴδω
βρόχε ὤς με φώναισ οὐδ ἒν ἔτ εἴκει
============================
θεὸς μοῦ φαίνεται στ ἀλήθεια ἐμένα κεῖνος
ὁ ἄντρας ποὺ κάθεται ἀντικρύ σου κι ἀπὸ
κοντὰ τὴ γλύκα τῆς φωνῆς σου ἀπολαμβά
νει ~ καὶ τὸ γέλιο σου ἂχ ποὺ ξελογιάζει
καὶ ποὺ λιώνει στὸ στῆθος τὴν καρδιά μου
σοῦ τ ὁρκίζομαι` γιατὶ μόλις ποὺ πάω νὰ
σὲ κοιτάξω νιώθω ξάφνου μοῦ κόβεται ἡ μι
λιά μου
================================
Peer of the gods, the happiest man I seem
Sitting before thee, rapt at thy sight, hearing
Thy soft laughter and thy voice most gentle,
Speaking so sweetly.
Then in my bosom my heart wildly flutters,
And, when on thee I gaze never so little,
Bereft am I of all power of utterance,
My tongue is useless
