κύριο άρθρο
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, η κυβέρνηση ανασύρει από την ντουλάπα σκελετούς πολιτικών εκβιασμών και ιδεολογικής τρομοκρατίας. Αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν κατά την πρώτη περίοδο της κρίσης, προκειμένου να πείσουν το εκλογικό ακροατήριο για το μονόδρομο της εφαρμογής του Μνημονίου.
Οπως και τότε, έτσι και σήμερα επιχειρεί να τρομοκρατήσει το λαό, παραπέμποντας στο παράδειγμα της Αργεντινής και παραποιώντας το νόημα παλαιότερης αποστροφής του λόγου τού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εν μέσω της προώθησης των νέων προαπαιτουμένων στη Βουλή, αλλά και των σκληρών μέτρων που έπονται, οι κυβερνητικοί εταίροι στήνουν την προπαγάνδα τους με φόντο την Αργεντινή και επιλέγουν να ανεβάσουν υπέρμετρα τους τόνους. Γνωρίζουν τις διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, αλλά χρησιμοποιούν το παράδειγμα για να δικαιολογήσουν την υποτέλεια απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών.
Το σκηνικό που έστησαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στοχεύει στην προετοιμασία της κοινής γνώμης για την αποδοχή – ως αναγκαίο κακό – νέων μέτρων στο όνομα των μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Είχε προηγηθεί τις προηγούμενες ημέρες η δημοσιοποίηση της έκθεσης του Γραφείου Παρακολούθησης του Κρατικού Προϋπολογισμού στη Βουλή: Ξεκάθαρα αναφέρεται στην πιθανότητα ενός τρίτου δανείου, που σε κάθε περίπτωση θα είναι υπό τη στενή εποπτεία μηχανισμών.
Στο βωμό της μικροκομματικής αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη με τη στάση τους έρχονται να δικαιολογήσουν τα «κοράκια» των αγορών, την ίδια ώρα που πλησιάζει η κρίσιμη διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος. Με αυτά τα επιχειρήματα σκοπεύουν να υπερασπιστούν το συμφέρον της χώρας; Εκτός κι αν έχουν αποφασίσει – όπως πολλές ενδείξεις παραπέμπουν – ότι προετοιμάζονται για να στήσουν κάλπες και προχωρούν σε δοκιμαστικές ασκήσεις πόλωσης.
Γνωρίζουν ότι το περίφημο κυβερνητικό success story έχει υποστεί πλήρη αποδόμηση και επιχειρούν, σε κάθε ευκαιρία, να δημιουργήσουν νέους δράκους, προκειμένου να δικαιολογήσουν τη συνέχιση της πολιτικής σκληρής λιτότητας και νέων περικοπών. Το κυβερνητικό αφήγημα, όμως, δεν μπορεί να είναι πειστικό σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να στενάζει, χωρίς ορατή προοπτική εξόδου από την κρίση. Οσο κι αν συνεχίζουν να φωνάζουν, πλέον απευθύνονται σε όλο και μικρότερο εκλογικό ακροατήριο, που είναι διατεθειμένο να τους ακούσει.
